Hundaeftirlitsmaðurinn í Hveragerði

Svo það sé á hreinu, vil ég að það komi skýrt fram að þær breytingar sem ég gerði á því sem eftir mér var haft í samtali við blaðamann DV, hefur af einhverjum ástæðum ekki farið rétta boðleið og því er í fréttinni nokkrar rangfærslur sem eru mér ekki að skapi.  

Í þessari frétt í blaði dagsins í dag geri ég að umtalsefni vinnuaðferðir Kristjáns Jónssonar hundaeftirlitsmann í bænum.

 

 Smári með tvær umræddra tíka minna.

 

Ég tel eftir að hafa átt við hann samskpti vegna hunda minna að hann sé haldin, ofríki, ósanngirni og beiti valdníðslu gagnvart þeim hundaeigendur sem eiga við hann samskipt Minn texti sem ég breytti í nokkrum atriðum má lesa hér:

 

„Í mínum huga er framganga hans í samskiptum við mig vegna hunda minna, hrein og klár valdníðsla,“ segir Bergljót Davíðsdóttir , hundaeigandi í Hveragerði um vinnubrögð hundaeftirlitsmanns bæjarins, Kristjáns Jónssonar.

Hún var fyrir því óhappi nýlega að allir fjórir hundarnir hennar sluppu út um hlið á girðingu sem umlykur garðinn við hús hennar. „Ég var að ryksuga og stússast og opið var út í garðinn. Ég var ekkert að velta hundunum fyrir mér,“ útskýrir hún. Það var ekki fyrr en vegfarandi renndi upp að húsi Bergljótar skömmu síðar, og spurði hvort hún ætti ekki Cavalier hunda, að hún áttaði sig á að hundarnir höfðu sloppið út fyrir girðinguna.

„Maðurinn sagðist hafa stöðvað bíl sinn niður við hundagerði þar tvæ stúlkur á bláum bíl voru að vandræðast með hundana. Þær óttuðust um að þeir færu sér að voða, tóku þá upp í bíl sinn og kváðust ætla að hringja í hundaeftirlitsmann og spyrjast fyrir um hver ætti þá.“ Bergljótu brá við þessar upplýsingar enda hafði hún átt ekki átt í farsælum samskiptum við hundaeftirlitsmanninn fram að þessu. En hann hafði tvisvar áður haft afskipti af hundum hennar með því að lokka þá til sín og loka inni hjá sér, en ein tíka hennar slapp í bæði þau skipti út, enda á hálóaríi.

 

Bergljót dreif sig heim til Kristjáns til að nálgast hundana sína en fékk þær upplýsingar að hann væri staddur í Reykjavík. „Ég hringdi með það sama í Kristján sjálfan og sagðist vel geta náð í mína hunda, hann þyrfti ekki að hafa fyrir því, bara gefa mér upp símanúmerið sem hringt var úr og málið væri dautt,“ segir Bergljót.

Kristján var þó ekki á þeim buxunum. „Hann sagði að það væri skylda sín að handsama hundana þar sem þeir hefðu verið lausir og það væri ótvírætt brot á reglunum.“ Í stað þess að geta sótt hundana sína til stúlknanna sem höfðu handsamað þá skömmu áður varð Bergljót því að gjöra svo vel að bíða eftir því Kristján kæmi aftur úr höfuðborginni. Hún var vægast sagt ósátt við þessa málavexti og fannst hundaeftirlitsmaðurinn flækja málið of óþarflega mikið.

 

Þegar Bergljótu var farið að lengja eftir því að Kristján hefði samband við hana setti hún sig sjálf í samband við hann og óskaði eftir því að fá að sækja hundana. „Hann svaraði hróðugur að nú gæti ég komið, borgað handsömunargjaldið, níu þúsund krónur fyrir þá tvo hunda sem voru skráðir, auk þess sem ég greiddi skráningargjaldið á staðnum í beinhörðum peningum fyrir þá tvo sem ekki væru skráðir.“

Samtals átti Bergljót að greiða hundaeftirlitsmanninum 53 þúsund krónur til að fá hundana sína aftur. Ástæða þess að tveir hundanna eru ekki skráðir er sú að Bergljót hefur aðeins haft þá hjá sér tímabundið, þar sem hún hefur síðustu ellefu ár ræktað Cavalier hunda og fylgist jafnan með þeim hundum sem hún lætur fara frá sér. Ef hún telur að þeim illa hjá eigendum sínum, eða þeir geti ekki haft þá af einhverjum ástæðum óskar hún eftir að fá þá til baka til að geta ráðstaf þeim sjálf til tryggra eigenda. Svo var með þær tvær sem óskráðar voru.

Eftir að Kristján setti sig í samband við Aldísi Hafsteinsdóttur, bæjarstjóra Hveragerðisbæjar, lækkaði hann kostnaðinn töluvert. Hann felldi niður handsömunargjaldið fyrir skráðu hundana og lét Bergljótu fylla út skráningarblöð fyrir óskráðu hundana.

„Bæjarstjórinn hefur greinlega sagt honum að vera ekki með þessa hörku,“ segir Bergljót sem búið hefur í Hveragerði í tæp sjö ár og telur sig ábyrgan hundaeiganda og getur tæpast talist óábyrgt af hennar hálfu að í öll þessi ár hefur hundaeftirlitsmaðurinn aðeins tvisvar áður haft afskipti af hundum hennar. Í kjölfarið setti hún sig sjálf í samband við Aldísi og kvartaði yfir framgöngu Kristjáns í málinu.

Bergljót segir bæjarstjórann hafa tekið erindinu vel. "Aldís, bæjarstjóri tók á þessu máli af skynsemi. Hún veit að ég er ábyrgur hundaeigendur og hef vel girt í kringum mitt hús. Ábyrgustu hundaeigendur geta lent í því óhappi að einhver gleymi að loka hliðinu að baki sér og misst hunda sín frá sér. „Aldís taldi það sanngjarnt að fella niður handsömurnargjaldið kr. 9.000 á hvorn hund, þar sem hundaeftirlitsmaðurinn hafði alls ekki handsamað þá.

 

Eftir að ég útskýrði fyrir henni hvers vegna tvær tíkanna væru óskráðar fanst henni sanngjarnt að ég drifi í að taka ákvörðun um hvort ég héldi þeim áfram eða kæmi þeim í gott fóstur. þarngað til ég hefði gengið frá því máli, gaf hún mér frest til að skrá þær ef ég myndi halda þeim hjá mér. "Aldís tók á þessu máli af skynsemi, en það hefur varla verið henni auðvelt þar sem með því var hún að hnekkja ákvörðun starfsmanns bæjarins. bætir hún við

Bæjarstjórinn á hrós skilið, enda hefur Aldís augljóslega hæfileika til að hugsa með hjartanu þegar við á.," bendir Bergljót á , en leggur áherslu á að Kristján hundaeftirlitsmaður geti tæpast verið starfi sínu vaxinn, þar sem hann einblínir þröng á bókstaf reglana og hefur ekki hæfileika til að hugsa út fyrir rammann.

Ég geri athugasemd við framgöngu Kristjáns í þessu máli, þar sem fyrir lá að ég var komin að heimili hans um það bil tíu mínútum eftir að hundarnir sluppu og hann neitaði mér um upplýsingar um það hvernig ég gæti náð í hundana mína, sem þegar upp var staðið voru í göngufæri frá heimili mínu.

Í mínum huga er það hrein valdníðsla af hans hálfu að neita að segja mér hvar hundarnir voru og að sekta mig fyrir að "handsama" hundana sem hann gerði alls ekki. “

Hvers vegna að byggja öryggisfangelsi fyrir veikt fólk?

Ég hef ekki skrifað blogg í heilt ár, eða því sem næst. Þó liggur mér ævinlega mikið á hjarta og hef mikla þörf fyrir að láta í mér heyra. En einhverra hluta vegna hef ég þagað þetta árið; kannski vegna þess hve hátt heyrðist stundum í mér og gott að gefa fólki grið.

Oftar en ekki er ég á skjön við aðra og skoðanir mínar fara ekki alltaf saman við fjöldann. Mörg undanfarin ár hafa ráðamenn talað um að byggja yrði nýtt fangelsi. Litla Hraun væri of lítið og tugir fanga biðu afplánunar. Fjölmiðlar hafa étið þessar fréttir upp gagnrýnislaust, eins og flest sem fjallað er um. Það er ekki mannskapur til að skoða fréttir eða fylgja þeim eftir á fjölmiðlum og því eru þær oftar en ekki hraðsoðnar fréttir, skrifaðar upp úr fréttatilkyningum og tveimur símtölum við ráðamenn. Punktur.

Fréttir um vöntun á öryggisfangelsi eru meðal þeirra sem lesa má reglulega um. Ein viðlíka birtist í einhverjum miðlinum fyrir fáeinum dögum og í henni er upplýst að meira en helmingur fanga á Litla Hrauni hafi hlotið dóm vegna fíkniefnabrota. Sem væntanlega þyðir að þeir hafi verið dæmdir vegna innflutnings þeirra, neyslu eða sölu. Jafnvel  einungis fyrir að hafa fíkiefni undir höndum, burtséð hver tilgangurinn var.

Ég hef alla tíð haft einhverja óskilgreinda samúð með föngum; veit ekki hvers vegna, en er helst á því að ég trúi innst inni að alvöru glæpamenn séu í miklum minnihluta þeirra sem sitja inn í fangelsum landsins. 

Ekki get ég rekið þessa samhyggð mína til þess að ég sé blóðskyld eða vel kunnug nokkrum manni sem dæmdur hefur verið í fangelsi. Jú vissulega kannast ég við einhverja, en ekki meira en svo að það snerti mig þess vegna.

Hins vegar er ég tengd og skyld mörgum fíklum, raunar svo mörgum að þeir hafa haft verulega mikil áhrif á líf mitt. Sjálf er ég fíkill; fíkill dauðans frómt frá sagt. Fíknin hefur setið í mér frá því ég man eftir mér, en einhvern veginn komst ég hjá því að verða alkahóli að bráð.

Fyrir margt löngu notaði ég lyf í óhófi og botnaði ekkert í því hvers vegna mér leið svo illa sem raun bar vitni. Það eru mörg mörg ár síðan ég áttaði mig á þeirri óhollustu og lét af henni eða svo gott sem, en tek lyf ef ég þarf þess en missi mig ekki í magnylitöflum eða þeim lyfjum sem ég þarf á að halda.

En þrátt fyrir það lifi ég vart svo mikið sem einn dag að ég sé ekki fíkin í eitthvað. Það kann að vera allt frá eplum til skúringa, tölvunar eða bóka. 

Fíkn mín lýsir sér í því að ég ofnota það sem ég ég er æstust í þá stundina. Síðustu vikurnar hef ég látið ofan í mig ómælt magn af ostakökum. Líklega þremur fjórum tertum á viku sem ég sporðrenni með gosdrykkjum. Já, gosdrykkjum sem ég nær aldrei drakk. Vatn var það heillin og það með klökum. Þau gátu orðið tíu tuttugu yfir sólahringinn. Lengi vel leið vart sá dagur að Prins Póló og maltöl varð mitt daglega brauð. Og svona gæti ég lengi talið upp. Sama á við um athafnir daglegs lífs. Ég festist í einhverju ákveðnu og má ekki missa af því hvað sem það kostar. Líklega ná tvo orð öðrum betur vel utan um þssa fíkn eða áráttu. Allt eða ekkert, eða on or off. 

 

En ég er aukaatriði í þessu öllu. Það sem ég er svo ósátt við er að fíklar séu aðeins fíklar, eftir því hvernig vindar blása, en fíkill er samkvæmt skilgreiningu WHO sjúklingur. Sama gildir hér á landi og á Vogi eru fíklar sjúklingar og Vogur er sjúkrahúsið Vogur. Því spyr ég mig, hvers vegna þarf að byggja milljarða öryggisfangelsi fyrir veikt fólk?

Á meðan við lokum veikt fólk, sem er svo veikt að það hefur öngva stjórn á lífi sínu og gerir hvað sem er til að ná í eitthvað efni sem líkami þess æpir á, spanderum við milljörðum árlega, aðeins fyrir að loka þetta fólk inn í fangelsi því kostnaðurinn við upphald og gæslu eins fanga á ári slagar langt upp í legudag á sjúkrahúsi. 

Í stað þess að læsa fíkla inni fyrir afbrot ættum við að gefa þeim kost á afvötnun og endurhæfingu. Það er nefnilega svo með þennan sjúkdóm að hann er ekki virkur í manneskjunni ef efnið sem hún er svo fíkin í nær ekki að breyta heilastarfseminni og þar með dómgreindinni og jafnvel þegar líða tekur á bata, vitinu til að greina á milli hvort er betra er að vera undir áhrifum eða með heila hugsun.

Og það sem betra er, sjúkdómurinn að mestu óvirkur þeir og gætu menntað sig, starfað við einföld verkefni og síðar meir orðið fullfærir vinnukraftar á meðan afplánun stendur. Og það þarf ekki öryggisfangelsi til. Þeir gætu jafnvel verið heima hjá sér, með takmarkað frelsi. Það kostar samfélagið ekki eina krónu, heldur myndi klingja í kassanum.

Í guðs bænum takið á þessum málum af viti, áður en milljörðum verður kastað í nýtt fangelsi sem engin þörf er á. Það þarf aðeins breytt hugarfar.