SME gerir hreint og mokar restinni af gamla "DV hyskinu" út

Sú forvitna hleraði fyrir helgi að sme hafi sópað rækilega úr öllum hornum og loftað út þefinn sem hann þoldi ekki af gamla DV. Því "hyski" sem hann neyddist til að ráða þegar hann settist við stjórn á hans metnaðarfulla og pena DV. Sagan segir að gamli DV fnykurinn hafi bara alls ekki þótt nógu fínn og  þefurinn illa blandast þeim ferska og ljúfa ilm sem ritstjórinn, metnaðarfulli vildi að hið endurreista DV lyktaði af.

Heimildir forvitnu blaðakonunnar herma að nær allir hafi kosið að hætta þegar Sigurjón tók við, en örfáir af gamla DV létu reyna á starf á endurreistu DV með nýja ritsjóranum. Þrátt fyrir að þeir sem nú hafa fengið reisupassann frá Hjálmari Blöndal og ritsjóranum sjálfum hafi reynt að aðlaga sig breyttum áherslum á afskaplega viðringarverðu og vönduðu blaði ritsjórans, mun það ekki hafa tekist. 

Eftirhreturnar frá DV undir stjórn Mikaels og Jónasar og undir það síðasta Óskars Hrafns og Freys gátu ekki losað sig við það viðhorf að þeim bæri að skrifa fyrir lesendur en ekki ritstjórann metnaðarfulla sem ekki gat hugsað sér að viðringarverða blaðið hans minnti á DV, það skelfilega sorablað á nokkurn hátt, ekki einu sinni að það yrði keypt af lesendum.

Heimidarmenn forvitnu blaðakonunnar telja að þessir fyrrum "sorpblaðamenn" hafi bara alls ekki getað vanið sig af því að skrifa það sem þeir höfðu lært af fyrri ritstjórum, sum sé að lesendur hefðu gaman af að lesa það sem þeir skrifðu og allt sem minnti á fyrri blað gat metnaðarfulli ristjórinn sme alls ekki sætt sig við að birtist í hans vandaða blaði.

Hættan á að inn á síður þess slæddust fréttir af fólki, jafnvel frægu fólki var fyrir hendi. Hans blað átti ekki að vera sorpblað og nýja DV mátti ekki undir neinum kringumstæðum verða skemmtilegt, heldur ætti að taka það alvarlega en allra síst að skemmta lesendum með ómerkilegum fréttum um ferðir þeirra frægu, búsetu, giftingar og skilnaði þeirra. Nei stefnan væri að gera vandaðan fjölmiðil sem lesin væri af örfáum og einkum og sér í lagi meðvituðu fólki. Þeir meðvituðu kæri sig bara alls um að lesa skemmtileg blöð.

Auk þess upplýstu heimildarmenn þeirrar forvitnu að þessir örfáu fyrrum blaðamenn á því skelfilega blaði sem var, væru vanir skemmtilegum móral þar sem skoðunarskipti manna á milli væru sjálfsögð og allir væru jafnmikilvægir. Þau urðu þess fljótt áskynja að þar var aðeins einn sem réði. Skipstjórinn á skútunni, sjálfur sme. Það veit enda enginn betur en ritstjórinn sjálfur að það er aðeins pláss fyrir einn skipstjóra á hverju skipi enda þekkti hann það af eigin reynslu. 

Það gátu náttúulega fyrrum blaðamenn á sorpblaði ekki lært. Annað var því ekki í stöðunni en sópa "sorablaðmönnunum" út enda hætta á að aðrir drægju dám af viðhorfum þeirra og hættu að hlægja, tala, þegja eða skrifa þegar skipstjórinn mætti niður á dekk til að fylgjast með hvort ekki væri verið að skrifa í takt við fyrirmæli stjórnas. Og svo má ekki gleyma að það þurfti að losa nokkur pláss fyrir eitt afkvæmið enn. Ekki það, að stúlkan sú er afbragðsmanneskja og fínn fréttamaður, föður sínum til sóma og vel skiljanlegt að hann hafi ekki hætt fyrr en hún fékkst um borð í skútana.