Ísland er banananalýðveldi í dýravernd - lög og reglur hér eins og svörtustu Afríku

Íslendingar státa sig af, þegar þurfa þykir hve framarlega þeir standi í umhverfismálum. Röfla um Kyotobókun fram og aftur og láta líta út sem við séum þjóð meðal þjóða og hér sé menningarstig hátt og þjóðin vel upplýst.

En dýravernd er hluti umhverfisins og stjórnmálamenn gleyma því alveg enda er það of mjúkt og ekki nema fyrir taugaveiklaðar kellingar að fjalla um slæma meðferð á dýrum.

Ég hef fyrst og síðast einbeitt mér að gæludýramalum, einkum hundavernd og rétti þeim til handa og eigendum þeirra. En ég hef líka gagnrýnt hvernig farið er að því að murka lífið úr hvölum á kvalafullan og langdreginn hátt. Sama á við  ömurlegan flutning á lambfé á haustin um landið þvert og endilangt í sparnaðarskyni þar sem lömbin eru flutt í sláturhús vatnslaus og allslaus, látin bíða í flutningabílum í myrkri og vosbúð og síðan tekið eitt af öðru og slátrað dauðstressað og hrætt með vitin full af blóðlykt. 

Síðan étum við þetta sama kjöt sem gæti verið enn gæðameira ef dýrin  væru aflífuð á mannúðarfullan hátt og dýrið afslappað.  

En ég kippi mér ekki upp við það að vera álitin skrýtin eða neð þráhyggju og hreinlega obbsest á þessum málum og ætla mér að berjast fyrir bættri dýramenningu og rétti þessa málleysingja áfram. Begga og dýrin" síðan mín í DV forðum daga var lesin spjalda á milli af fleirum en menn áttuðu sig á. það fann ég gjörla hvarvetna í samfélaginu og af viðbrögðum fólks þegar hún birtist ekki daginn sem hún átti að birtast á og eins eftir að ég hætti og þar með síðan með. 

Nú síðast eins og blogg mitt ber með sér varð ég sjálf illilega fyrir því hvernig að þessum málum er háttað hér þegar Askur minn varð fyrir bíl. Ég hef síðan verið að skoða hvernig dauða hans bar að og talað við alla sem að því máli komu og líkunum á hvort hægt hefði verið að bjarga lífi hans ef lög um dýravernd hér væru ekki eins og inn í svörtustu Afríku eða jafnvel í Asíu þar sem lög um dýravernd eru ekki einu sinni til.

En hvort er betra að byggja á vondum lögum eða engum? Svei mér þá, ég held að vond lög séu verri ef eitthvað er, því ef þau væru enginn væri þá að minnsta kosti hægt að setja reglur sem ekki er hægt nú að neinu viti þar sem lögin eru þannig að þau standast ekki reglugerðir. 

Um miðaðan síðasta áratug var bætt inn í stjórnarskrá Íslendinga það sem kallast , jafnræðisregla um leið og upplýsingalögin urðu stjórnarskrárvarin.

Jafnræðisreglan á að tryggja þegnum þessa lands það sem í orðinu fellst. það á sumsé ekki að mismuna þegnum með tilliti til þeirra laga sem gilda í landinu. Bæði þessi ákvæði voru til mikilla bóta og hefur oftar en ekki reynt á upplýsingalögin þegar kerfið ströglast við að fela slæm og ólögleg vinnubrögð í skjóli leyndar. Nú fá fjölmiðlar afhent gögn sem hægt er að birta og hafa flett ofan af margri spillingunni.

Jafnræðisreglan hefur ekki hlotið eins mikla umfjöllun enda held ég að menn átti sig alls ekki á hvað hún þýðir og láti því ekki reyna á hana. Telja menn til dæmis að það geti staðist lög um eignarétt hverjum og hvort þú býður að vera í íbúð þinni sem þú ert skýrt og skorinnlaust eigandi af, en lög um eignarétt eru mjög ströng hér á landi?

Er einhver sanngirni í því að húsfélag í blokk með átta íbúðum geti í skjóli laga um fjölbýlishús kosið um það hvort lítilli kisu eða smáhundi sem borin eru í töskuvarnað að búa hjá eigendum sínum og skuli brottræk verin með sjö atkvæðum gegn einu? 

Móðir mín sem býr í fjölbýlishúsi og hefur um árabil gætt lítils hunds systur minnar stöku sinnum vegna vinnu hennar,  var meinað að fá hann í heimsókn vegna þess að eiginkona formanns húsfélags var með ofnæmi fyrir köttum. En eins og menn vita er ofnæmi þess eðlis að hafi menn ofnæmi þá er það sjaldnast fyrir einhverju einu, það fylgja fleiri hvatar sem ofnæminu veldur. Hvað með frjókornaofnæmi? Eigum við að steypa yfir allan gróður og höggva öll tré vegna þeirra fáu einstaklinga sem hafa ofnæmi? 

Engum manni myndi detta það í hug. En þegar gæludýr eiga í hlut er sjálfsagt að níðast bæði á eigendum þeirra og þeim sjálfum. Halda menn að þessar reglur standist jafnræðisregluna? Því skal ég seint trúa og ætla mér að láta á það reyna. Er erindi þess eðlis á leið til umboðsmanns Alþingis.

Þetta blogg er aðeins undanfari næsta bloggs um söguna af dauða Asks og rökin sem ég hef fyrir því að Askurinn minn hafi verið lifandi allt frá því slysið varð sem hann lifði af og áfram í lögreglubíl sérsveitar ríkislögreglustjóra. Ég mun færa fyrir því rök að honum hefði mátt bjarga ef hann hefði komist strax undir læknishendur. 

 

 

Guð forði þeim sem töluðu of hátt og töldu Davíð af; nú verða gerðar upp sakir.

Agga mín; hvernig dettur þér í hug að láta út úr þér svona fáviskumæli eins og í fréttum á áðan að útgefandi hefði fullyrt á fundi að stefna blaðsins muni ekki breytast með nýjum mönnum. Dómgreindin hefur beðið hnekki, nema eitthvað annað búi að baki. Bentu mér á einn fjölmiðill sem ekki hefur breyst við ritstjóraskipti, enda væru það meiri lyddurnar sem þar tækju við ef ekki fylgdu breytingar.

Hvaða sakleysishjal er þetta í þér, kona með reynslu. Þú veist betur en svo. Þú ert blaðamaður og átt að tala sem fréttamaður og fréttaskýrandi enn ekki í nafni útgefenda, þó að ég skilji þig að vissu leyti enda orðið sek að því sjálf í einfeldni minni.

En það var þá Agga og mikið vatn hefur til sjávar runnið síðan. Þannig láta ekki góðir blaðamenn kaupa sig. Og þannig myndi ég ekki tala nú. Þú ert réttu megin línunnar núna enda hefur drottningaviðtal þitt við Davíð fyrir nokkrum vikum varla skaðað. En þú af öllum; seint hefði ég trúað að þú létir Óskar leggja línurnar og ofan í kaupð talað gegn eigin visku og sannfæringu fyrir hann í eigin hagsmunaskyni!

Þú veist jafn vel og ég og allir aðrir hvað er í gangi. Hvað ætti Davíð að vilja á Mogga annað en ná sér endanlega niður á Þeim sem hann þarf að hefna sín á.  Þeir eru ábyggilega nokkrir enn sem köstuðu í hann grjóti forðum daga og hann á óuppgert við, fyrir utan þá sem létu í sér heyra við síðustu stjórnarskipti.

Guð forði þeim sem eiga hefndarþorsta Davíðs yfir höfði sér.

Morgunblaðið verður ekki keypt lengur á mínu heimili;

Til Hönnu Birnu til eftirbreytni - Hrein torg - fögur borg

Síðan Feisarinn eða Fésið eins og menn kalla það, gerðist mönnum svo hugleikið að þar fara fram öll helstu samskipti fólks sem tjáir skoðanir sínar í fáum orðum, hefur bloggið borið skaraðan hlut frá borði.

Ég hef til að mynda lítið bloggað undanfarið ár eða jafnvel tvö. Bæði er það ómeðvitað og með vilja gert. Ég tók þá ákvörðun að láta af skrifum og skoðunarskiptum um tíma, eða þar til heilsa mín væri orðin það góð að ég þyrfti liítið fyrir skrifum að hafa.

Nú er svo komið að Eyjólfur er heldur að hressast og gott betur. Ætti að vera vinnufær og er því um  tíma hálfflutt til Reykjavíkur til að byggja mig upp félagslega og hitta fólk. Ég kann því vel að geta gengið með hundana um götur borgarinnar. En það sem hefur komið mér sérstaklega á óvart er hve borgin gangstéttir og götur eru illa þrifnar.

Þær gotur sem ég geng hvað helst er um Holtin, Njálgsata, Grettisgata, Barónstígur og þar um kring. Og mér hreinlega ofbýður hvernig gangstéttirnar líta út svo ekki sé talað um göturæsin.

Sjálf bjó ég við Njálsgötu í þriðja húsi frá Klapparstíg fyrir margt löngu. Líklega á tímabili Geirs Hallgrímssonar þáverandi borgarstjóra. Þá var slagorðið sem glumdi í eyrum manna; Hrein torg - fögur borg. Ég var unglingur á þessum árum en ég man eins og gerst hafi í gær hve ég tók þetta til mín. Upp voru settar ruslatunnur á ljósastaura og mér hefði aldrei dottið í hug aðkasta frá mér umbúðum utan af sælgæti eða einu né neinu nema í þær tunnur.

Ég var gangandi enda átti maður ekki bíl á þeim árum. Gekk í Valsheimilið nánast daglega og niður á Torg í strætó í skólann. Borgin var að vísu minni, en miðborgin var sú sama að mestu leyti sem nú. Hún var hrein og það unnu götusóparar á hverju horni og sópuðu rennusteina og gangstéttar.

Þeir sjást ekki lengur en á atvinnuleysisskrá eru tugir þusunda. Ég skora því á Hönnu Birnu borgarstjóra sem líklega var barn að alast upp í Hafnarfirði og man ekki þessa tíma, að kynna sér þessi mál. Það hlýtur að vera hægt að fletta upp í skrám og finna hvernig Geir útfærði þetta átak sem skilaði virkilegum árangri. Svo miklum að enn stendur þetta í mér og ég kasta aldrei frá mér rusli á götur eða gangstéttir; svo ríkt er þetta í mér. Hrein torg - fögur borg.

Hundstungan græðir - kattartungan særir!

Þessa skoðun höfðu menn á sínum tíma enda hefði ekki verið tekið svona til orða ef ekki væri fyrir það að menn hefðu reynslu af. Ég man eftir að af heyrt þetta orðatiltæki allt frá barnæsku. Velti því ekki sérstaklega fyrir mér en taldi að um gamlar kerlingabækur væri að ræða eins og svo margt annað sem gömul orðatiltæki eða málshættir segja.

 

 

En þegar ég síðan eignaðist hund á fullorðinsárum rifjaðist þetta upp fyrir mér. Ég lét því Birtu mína sleikja sár og auma bletti ef ég fékk þá enda þurfti ekki að bjóða henni blessaðri nema einu sinni upp á gott sleikerí. Og viti menn, sár greru óvenju fljótt en ég tek fram að ég hef einnig tröllatrú á Alovera og E- vítamíni sem ég jafnan ber á öll mín mein. Og það virkar - svo mikið veit ég.

Ég gat þó ekki sannað vísindalega hvort Alovera eða tunga Birtu minnar og síðar Gnár væri svo skjótt líknandi. Ég hafði þó grun um að tunga þeirra hefði meiri áhrif en menn vildu viðurkenna.

Í fyrra fékk ég óyggjandi sönnun þess að þetta gamla orðatiltæki væri ekki byggt á kreddum. Ég varð vitni að því að einn hvolpakaupandi minn sem hafði frá barnæsku átt við exem og sprungur á hælum, sem gjarnan vætlaði úr.Hún eins og aðrir höfðu reynt öll möguleg ráð án árangurs.

Það merkilega var að lækningin kom úr óvæntri átt og  fékk Inga bót meina sinna í fyrsta sinn frá því hún man eftir sér þegar hún fékk hvolp hjá mér. 

Til að fyrirbyggja allan misskilning þá var Tara litla ekki komin inn á heimilið til að lækna fjölskylduna; þvert á móti bjuggust fleiri við versnandi ástandi og ofnæmi og guð má vita hverju.

Tara litla eins og aðrir hundar elska skeikerí og Inga eigandi hennar leyfði henni góðfúslega að sleikja á sér hælana bera þegar hún lá og slakaði á eða  horfði á sjónvarpið á kvöldin. Eftir nokkrar vikur var ekki að finna exemblett á nokkrum fjölskyldumeðlima sem öll höfðu þjáðst en mismikið þó.

Á kosningadaginn, hljóp Tara sem þá var liðleg ársgömul fyrir bíl á 25 kílómetra hraða en það breytti engu; dagar hennar hér á jörð urðu ekki fleiri. Mikið sorg ríkti meðal stórfjölskuldunnar og þegar Inga hringdi í mig daginn eftir var grátið á báðum enda línunar og ekki mikið mælt á meðan.

Svo vildi til að ég var með sex vikna hvolpa sem ég var ekki endanlega búin að gefa loforð fyrir og ég bauð Ingu hvolp. Við vissum báðar að annað hvort var að ákveða strax að fá annan hund - eða aldrei. Hún valdi fyrri kostinn og nú er litla geðgóða dísin mín Iðunn Týra komin til Eyja.

En það merkilega við þetta er að Inga sagði mér að um það bil tveimur þremur vikum eftir að Tara dó fór að bera á exemblettum að nýju hjá börnunum og hælar hennar voru að byrja að springa að nýju.

Nú var það ekki svo að heimilisfesta Töru hafi ein og sér orðið þess valdandi að exemið hvarf. O, nei, aldeilis ekki. Tara sótti í að sleikja exemblettina og móðir Ingu fékk næstum taugaáfall þegar hún sá að Inga leyfði henni að sleikja og hnusa í börnunum. En hún var fljót að skipta um skoðun þegar hún sá með eigin augum að börnin og Inga fengu bót meina sinna. Og það þurfti ekki vitnanna við þegar Tara féll frá og það fóru að myndast blettir að nýju.

Ég hef ekki hef gleymtt að spyrja Ingu hvort litli unginn, Iðunn Týra leikur sama leikinn, en ef ég þekki Cavalierhunda rétt þá á hún eftir að taka fjölskylduna í gegn og lækna af exemi með hundstungunni sinni. Hún er bara svo agnarsmá enn og ekki nema 13 vikna. En ég bý spennt, þó að ég þurfi ekki vitnana við því hundarnir mínir græða öll mín kaun á augabragði.

Því kemur manni það spánskt fyrir sjónir að lesa inn á doktor.is,hið gagnstæða. En sýnir kannski fyrst og síðast fordóma og þekkingarleysi sem enn ríkir hér á landi á hegðun og hreinlæti heimilishunda hér á landi nú til dags.

En sem betur fer eru til læknar sem mæla sérstaklega með að hundar alist upp með börnum til að styrkja ónæmiskerfi þeirra, en það hefur verið sýnt fram á með vísindalegum könnunum.

Breytt gildismat á krepputímum - hundur á heimilið í stað utanlandsferða

Mínir uppáhalds hvolpakaupendur eru yfir fimmtugt

Hvolpar eru að fara frá mér rétt eina ferðina. Og það venst aldrei. Með hverju árinu er erfiðara og erfiðara að sjá á bak þeim.
Ég hef hins vegar verið lánsöm því mikil eftirspurn er eftir hvolpum þetta vorið. Trúlega hefði ég getað ráðstafað sex sinnum sex hvolpum á góð heimili ef ég hefði átt svo marga.

Er þetta ekki dásamlegt?

Stærsti hluti þeirra sem falast hafa eftir hvolpum hjá mér síðustu sjö árin, eru hjón á milli þrítugs og fertugs. Oftar en ekki er verið að láta undan þrýstingi barnanna en einnig er um að ræða fólk sem komið hefur sér vel fyrir og inn í myndina vantar aðeins heimilishundinn.
Reynslan hefur kennt mér að þegar á bak við löngun eftir hvolpi eru aðeins þessir þessir tveir þættir, er rétt að halda vöku sinni. Margir eru svo ótrúlega illa upplýstir og halda að hægt sé að rjúka einn tveir þrír í hvolpakaup og kappið ber forsjónina yfirliði. Meira að segja eru sumir foreldrar  þeirrar skoðunar að hægt sé að leggja ábyrgðina á hundinum á börnin; þau eru látin lofa því sem þau alls ekki hafa þroska til að meta og geta í fæstum tilfellum staðið við; að hugsa um hundinn og fara með hann út að ganga. Vinnusjúkir stressaðir foreldrar hafa ekki tíma í slíkt og jafnvel ekki áhuga.

Dömurnar þrjár sex vikna 

Það þarf ekki að taka fram að þessi hugsun er út í hött og foreldrar geta ekki sett  miklar kröfur og ábyrgð á börnin sín til að friða eigin samvisku. Oftast er þetta nefnilega fólkið sem er ekki reiðubúið að fórna neinu fyrir þá ánægju sem það veitir að halda hund á heimilinu.

Hugurinn stefnir hátt, og á besta aldri er mönnum allir vegir færir. Það er ekki til sú áskorun sem sjálfsöruggt ungt menntað fólk er ekki til í að taka til að festa sig í sessi.
Hjón á þessum aldri eru á fullu í að vinna sig upp og það stöðvar það ekkert á þeirri braut enda hafa margir hverjir lagt mikið á sig á meðan námi hefur staðið og því kominn tími til að uppskera. En frami upphefð þýðir stundum breytingar með skömmum fyrirvara. Atvinna býðst í öðrum löndum eða ákveðið er að bæta við sig í námi og harkan sex er allsráðandi Og á þessu aldurskeiði eru einnig flestir skilnaðirnir sem þýða oftar en ekki miklar breytingar á búsetu og aðstaða þeirra sem skyndilega verða einhleypir er ekki hagstæð litlum hundi.
Hvað er einn hundur á milli vina þegar hvort sem um er að ræða frama, bættan efnahag eða hið öndverða hjónabandið er í húfi.
Auðvitað er hundinum fórnað.
“Því miður, getum við ekki haft hann lengur þar sem aðstæður hafa breyst,” hef ég heyrt oftar en ég hef viljað. Ég verð alltaf sorgmædd því hundurinn á engan að nema fjölskylduna sem ég úthlutaði honum ungum. Líf hans er alfarið undir duttlungum og eiginhagsmunum mannkindarinnar komið.

Og því mega hvolpakaupendur aldrei gleyma; hundurinn elskar fólkið sitt án skilyrða og hjarta þeirra er kramið þegar senda á þá eitthvað og eitthvað. Svo lánsöm er ég að hafa tekið sjálf að mér hvolpana mína, fullorðna þegar eitthvað viðlíka kemur uppá. Og svo merkilegt sem það er; hvolparnir sem jafnvel eru orðnir nokkurra ára hundar gleyma ekki kellingunni sinni; muna lyktina og una glaðir við sitt hjá mér.

En það er önnur saga; ég skil alls ekki þann hugsunarhátt að kasta frá sér þeim sem minnst mega sín innan fjölskyldunnar fyrir eitthvað sem ekki gefur neitt þegar upp er staðið. Í mínum huga eru hundarnir mínir mér ekki minna kærir en börnin mín og barnabörn. Ég er líka komin á þann aldur að harkan hefur vikið fyrir mýktinni.Eins og fyrr sagði átti ég ekki von á því fyrirfram að svo mikil eftirspurn yrði eftir hvolpunum mínum líkt og raunin varð. Í miðri kreppu þar sem flestir halda aftur af sér og reyna að spara eins og frekast getur.

En ég komst að því að hvolpaeftirspurnin var ekki sprottin af sömu þörfum og fyrr, fólkið sem spurðist fyrir og vildi kaupa hvolp tilheyrði í mun minna mæli fyrrnefndum hópi, aðrar ástæðaur lágu að baki lönguninni eftir hvolpi en fyrr. Og ég áttaði mig einnig á að í raun er hvolpaeftirspurnin í nokkrum tilfellum í sparnaðarskyni því eins og menn vita þá hefur hugsunarháttur fólks og viðhorf til hlutana breyst afar mikið á síðustu mánuðum.

Sjö vikna dama sem úr síðari goti Gnár.

Hún hefur gert það gott á sýningum þessi

Fjölskyldugildið er þar einn stærsti þátturinn. Gildismatið er mýkra og það er ekki lengur fínt að aka um á dýrum jeppum, þvælast til næstu landa mánaðarlega eða spaða peningum í óþarfa. Nú er aðhaldið, nægjusemin og samveran við nánustu fjölskyldu það sem fólk kýs.
Og hvar kemur hundur inn í það dæmi? Jú, það er stór hluti þess að sameina fjölskyldur. “Nú verður ekki farið til útlanda heldur kaupum við lítinn hund og förum í útilegur og sumarbústað.
Tveir hvolpanna minna fara til eigenda sem komnir eru yfir sextugt. Fólk sem á uppkomin börn og barnabörn. Þetta fólk er að kaupa hvolp sem ætlað er að vera hluti stórfjölskyldunnar. Dætur og synir hafa verið með í því að velja og barnabörnin eru yfir sig spennt. Foreldrarnir hafa ekki treyst sér til að kaupa hund þar sem flestir vinna langan vinnudag. Afi og amma eru hins vegar farin að hægja á sér og hafa ömmurnar minnkað svo við sig vinnu að þær eru heima að minnsta kosti hálfan daginn. Dætur og synir eru reiðubúin að gæta litla fjölskyldumeðlimsins hvenær sem verkast vill og amman og afinn þurfa ekki að hafa áhyggjur af bindingunni sem felst í að taka lítinn hvolp að sér. Hvolp sem verður hundur og á jafnvel eftir að lifa 10 til 15 ár.
Hundurinn er því meira eða minna á ábyrgð allra og börnin er sæl með næst besta kostinn; að amma og afi kaupi hvolp þar sem foreldrar þeirra geta ekki vinu sinnar vegna tekið inn á heimilið lítið kríli sem þarf að hugsa um og gæta að eins og barni. Og allir una glaðir við sitt.
Það hefur verið yndislegt að fylgjast með þessu fólki sem er ekki að ana að neinu, hefur þroska og reynslu og næga blíðu og ást til að gefa litlum hvolpi. Sem jafnvel sameinar hjón, sem ekki lengur hafa það sem áður sameinaði þau; börnin. Á þessum aldri er fólk afslappaðra og það hefur meiri tíma.

Tómið sem brauðstrit og börn skilja eftir sig þarf að fylla og hvað er betra til þess en einmitt lítill hvolpur?
Ég get svarað því vegna þess að ég hef svo oft orðið vitni þess hve lítill hvolpur hefur bætandi áhrif á hjón sem vaxið hafa hvort í sína átt og finna ekki lengur sama tilgang með að vera saman.
Ég hef séð eigin augum að lítill hvolpur hefur gjörbreytt sambandi hjóna og fyllt það tómarúm sem fólk yfir fimmtugt, sextugt finnur svo oft fyrir þegar það stendur skyndilega eftir með hvort annað. Börnin farin, efnahagurinn betri og tíminn rýmri.

Hver öðrum yndislegri og erfitt að gera upp á milli

Ég hef því notið þess sérstaklega að fylgjast með þessum stórfjölskyldum sameinast í kringum lítinn hvolp. Allir jafn spenntir og innilega reiðubúnir að leggja sitt að mörkum til að styrkja enn frekar samband fjölskyldunnar með þeirri ákvörðun að taka að sér lítinn hvolp. Og sjálf gleðst ég manna mest því litlu gersemin mín sem ég hef vakað og sofið yfir síðustu tíu vikurnar fá óskaheimili þar sem hlýjan og elskan +a sér engin takmörk. Og ég fæ eðlilegan nætursvefn; er örugg ánægð og sátt. Ömmur og afar eru mínir uppáhalds hvolpaeigendur.

Ég, þú og hinir þurfum ekki annað en sjást - allir sem einn verðum við að mannmergð

Undanfarin mánuð hef ég verið eins og lömuð þegar ég hugsa um ástandið hér á landi og hvað allt hefur breyst á skömmum tíma. En um leið finn ég nokkuð sem ég hef aldrei fundið í íslenskir þjóðarsál fyrr.; samstöðu og réttlætiskennd. Og það gleður mig.

Við Íslendingar eigum auðvelt með að tjá skoðanir okkar en oftar en ekki hefur raunin orðið sú þegar fréttir berst af einhverju sem mönnum blöskrar, þá hugsi menn ekki málin, heldur eru fljótir að taka undir það sem síðasti ræðumaður hafði að segja. Það á sér stað nokkurskonar múgæsing. Lýðurinn eltir fáeina sem hæst hafa og fylgja þeim. Það er síðan ekki fyrr en allt er um garð gengið að menn fara að hugsa málið í rólegheitum og af yfirvegun að þeir átta sig á að þeir mynduðu sér aldrei sjálfstæða skoðun byggða á rökum, heldur átu upp hver eftir öðrum.

Mörg slík mál hafa sett af stað mikinn skjálfta meðal þjóðarinnar og stór orð fallið. Má þar nefna Hafskipsmálið, Geirfinnsmálið, DV málið þegar helmingur þjóðarinnar skrifaði undir yfirlýsingu um að það blaðið elegði upp laupana. Menn skrifuðu vegna þess að þeir smituðust af næsta manni og síðan koll af kolli. Í einu vetfangi geymdu þeir öllu því góða sem DV hafði afrekað, komið af stað umræðu um og haft áhrif á til góðs.

Ég man ekki í svipan til að rekja mörg önnur mál sem hefur haft þau áhrif að menn hafa kreppt hnefa og æpt á torgum og heimtað aftöku án dóms og laga.En ég man að öll þau mál urðu að engu og fuðruðu upp jafn skjótt og kveikt var í.

En nú finn ég einhvern annan takt en bara múgæsingu; fólk er reitt, sárt og fram af okkur öllum hefur verið gengið. Við erum held meira hissa og sjokkeruð en bara æst og reið. Það er eitthvað magnað við þá samtöðu sem menn hafa sýnt; eitthvað stigvaxandi; eitthvað sem mér finnst að geta orðið meira en bara blaðra sem síðan lekur úr smátt og smátt og allir gleyma.

Eitthvað afl sem hófst eins og rennandi bergvatnsá sem sem rann lygn áfram en á einstaka stað mynduðust flúðir og straumar. Smátt og smátt jókst í og straumurinn jóst og yfir flúðirnar fossaði straumhratt vatnið með krafti. Þessi tæra á hefur með hverri vikkunni vaxið jafnt og þétt en menn hafa ekki endilega séð vöxtinn dag frá degi.

Mér segir svo hugur að brátt verði áin að stórfljóti sem liðast áfram án þess að við verðum endilega vör við strauminn undir niðri. Og þegar svo verður komið getur enginn látist lengur; ef ekkert verður að gert þá fer fljóta yfir bakka og ráðamenn ganga ekki þurrum fótum lengur; ef þeir ætla ekki að drukkna í straumþungu fljótinu verða þeir að taka til fótanna eða gera ráðstafanir til hemja vatnsflauminn og finna honum annan farveg. Þeir geta ekki einu sinni hlaupið nægilega hratt svo straumurinn hrifsi þá ekki til sín.

Þess vegna ætti ríkisstjórn þessa lands ekki síðar en núna í dag að huga að stigmanandi vextinum í ánni og hefja þegar í stað aðgerðir til að koma í veg fyrir þau ósköp sem það kann að hafa för með sér þegar stórfljót flýtur yfir af ógnarþunga og eirir engu.

Ég veit ekki hvort menn átta sig á samlíkingu minni eða hvort hún er svo ruglingsleg að aðeins ég finn hana í brjósti mínu en get ekki miðlað þeim tilfinningum sem með mér bærast.

Sagan hefur sagt okkur að þegar allir leggjast á eitt; heil þjóð sameinast, standast engin öfl þungan og þrýstinginn  sem myndast með samstöðunni. Mér verður í því sambandi hugsað til Berlínar fyrir 17-18 árum þegar hægt og rólega lítill lækur varð að stórfljóti sem braut að lokum niður heljarsterkann vegg sem skildi að þjóð í einu og  sama landinu.

Þegar fyrsti maðurinn stökk upp og fjarlægði aðeins einn stein úr múrnum hræðilega sem klauf þjóðina, varð ekki aftur snúið. Sú samstaða sem Þjóverjar sýndu með því aðeins að safnast saman og virkja þannig kraftinn sem leiddist úr læðingi þegar heil þjóð hugsar í takt og tekur sama höndum blæs okkur byr í brjósti.

Við vitum að það afl sem beint er í einn og sama farveginn brjóta valdamenn ekki svo glatt aftur. Okkur Íslendingum hefur ekki farist það vel að sameinast af heilum hug; oftar er hver höndin upp á móti  annarri. En í brjósti manna bærist von núna. Sá tími er kominn að við líðum ekki lengur það virðingaleysi sem okkur hefur verið sýnt af frammámönnum og pólitíkusum. Atburðarrás tveggja síðustu mánaða var kornið sem fyllti mælinn. Nú verður ekki aftur snúið og þeir sem ekki skilja hvað fólk er eiginlega að meina með útifundum og borgarafundum þurfa ekki að láta sig dreyma um að við við hunskumst heim að lokum með skottið á milli lappanna, þrátt fyrir að upp í okkur verði stungin einhver dúsan og öllu fögru lofað í framhaldinu. Við höfum misst það litla traust sem við höfðum á stjórnmálamönnum og fjármálaelítunni.

Ég finn fyrir breyttu hugarfari hvar sem ég kem, ég heyri það í þyt vindsins, finn með kuldahrollinum sem hellist yfir mig og stingur inn að beini að eitthvað sé að gerast í hugum manna; að andrúmsloftið sé með öðrum hætti en ég minnist síðustu 40 ár. 

Það er fólkið, bara við, almenningur í landinu sem erum að breytast; við erum reiðubúin til að virkja kraftinn sem til er í þessari þjóð. Luðrur og lyddur geta ekki logið að okkur enda sjáum við hvernig nefið á þeim lengist við hvert orð, en þeir standa svo fjarri fólkinu landinu að þeir heyra ekki einu sinni þegar kallað er til þeirra. Þeir hafa ekki hugmynd um neitt og halda að við sjáum ekki á þeim nefið eða okkur sé bara alveg sama.

Lygin er þeim orðin svo töm að þeir ljúga meðvitaðir um að augljóst er að hvert mannsbarn sér ó gegnum lygavefinn. Og svo  held ég að þeir viti hreint ekki alltaf hvenær þeir ljúga eða hvenær þeir segja satt.

Hugsunarskekkjan er að gera greinamun á hvítri lygi og svartri. En lygi getur aldrei orðið annað en lygi, hvaða litum sem menn kjósa að velja lygavefnum sem þeir spinna. Sannleikur og heiðarleiki er það sem þessi þjóð er að átta sig á að aldrei hefur verið virt af ráðamönnum og almenningur er orðins svo vanur lyginni að við gerum ráð fyrir henni þegar ráðamenn opna munninn. Og það sem verst er; við erum sjálf smituð af þessari sömu pest; að það sé í lagi að ljúga, svíkja og pretta, svo lengi sem það kemur ekki upp um okkur. "Löglegt en siðlaust", eins og Vilmundur heitinn kallaði það fyrir 25-30 árum. Það hefur ekkert breyst síðan, nema síður sé.

Borgarafundurinn sem verður klukkan 15:00 í dag trúi ég að muni sýna svo ekki verði um að villst að þjóðin hefur fengið nóg. Hefur engu að tapa en allt að vinna. Þið sem setið hafið hjá, en viljað vera með, látið verða að því í dag að leggja niður vinnu klukkan þrjú og sameinast í friðsamlegum mótmælum en sterkum og áhrifaríkum. Því fleiri sem við erum því meiri styrkur og veikir um leið mótstöðuna. Rísum upp; við þurfum ekki annað en bara að sjást, ég þú og og hinir. Saman komin verðum við að mannmergð.

 

að fljóti. 

...og svo tuða ég ekki oftar um þessa kerru Magnús!

Ég minntist á í síðustu færslu árlega "Blómstarandi daga" sem jafnan eru haldnir með miklum bravör hér í Hveragerði aðra eða þriðju viku í ágúst.

Í ár var mikið um að vera og bænum sem stækkað hefur ört á þessum tveimur árum sem ég hef búið hér, var skipt í þrennt og skreyttu menn garða sína og hús í litum sem við áttu. Austurbærinn var blár  Norðurbærinn rauður og Suðurbærinn þar sem ég bý var úthlutað bleikum lit. Annars er ég ekki með áttirnar alveg á hreinu, Austurbærinn er í austur frá mér, svo þess vegna gæti ég allt eins verið í Vesturbænum

Hvað sem áttunum líður þá var gaman að fylgjast með stemningunni í bænum fyrir þessa helgi; maður fann fyrir samhug bæjarbúa sem allir lögðust á eitt að fegra og skreyta en hér eru garðar við hvert hús enda skilyrði fyrir gróður í Hveragerðir einstakur eins og menn vita.

Það sem ég fann helst að bænum þegar ég flutti fyrir tveimur árum var hirðuleysi sumra bæjarbúa sem létu hús sín drabbast niður og annarra sem hirtu ekki garða sína eða og girðingar. Það pirraði mig því mér finnst skömm af slíkum slóðaskap. Á höfuðborgarsvæðinu stingur verulega í augu ef einn garður við götu er ekki hirtur; almennt eru húseigendur stórborginni og bæjunum í kring duglegir að sinna eignum sínum eða öllu heldur smáborgarinn í þeim svo sterkur að þeir skera sig ekki úr. Það vill enginn fá á sig stimpilinn; "fyllibyttur" eða "óreiðufólk."  

Gjörbylting hefur verið á þessum stutta tíma og ég hef mína skýringu á hvað valdi hugarfarsbreytingu íbúa. Og það kemur pólitík ekkert við án þess að ég vilji gera lítið úr vilja bæjaryfirvalda til að sýna gott fordæmi því það hafa þau sannarlega gert.

Ég er þess fullviss að áhrifa gætir frá nýjum Hvergerðingum en margir þeirra sem hingað hafa flutt er við ágæt efni, eða vel menntað, nema hvoru tveggja sé.. Fólk sem kosið hefur að búa hér og ala upp börn sín í litlu samfélagi í stað þess að þvengjast höfuðborgarsvæðið enda á milli með börn í íþróttir tónlist eða hvað annað í umferðarstressi og pirringi.

Þetta er fólk sem áfram vinnur í á höfuðborgarsvæðinu en ekur á milli til og frá vinnu. Fólk sem kaus að veðsetja ekki líf sitt og limi fyrir lífstíð bönkunum, heldur seldi sína blokkaríbúð í góðærinu og keypti sér einbýli fyrir sama verð hér.

Fjölgunin sem átt hefur sér stað hér hefur gert það að verkum að Hveragerði er ekki eins eintóna bær eins og hann var. Með nýju fólki flýtur með tekjuhátt og vel menntað fólk með annan þankagang.

Með þessari fullyrðingu ætla ég alls ekki að gera lítið úr neinum; vissulega eru þeir sem hér hafa búið fyrir ekki neitt ómenntað pakk. Allflestir duglegt, ábyrgt og hirðusamt fólk. En það er ekki hægt að mótmæla því að Hveragerði og Selfoss hafa verið á svokölluðu láglaunasvæði.

Ég hef ekki hugmynd um hvort útsvarstekjur pr. íbúa hafa hækkað hér og því er þessi vissa mín ekki bundin neinum rökum; aðeins tilfinningu. Hún segir mér að þeir aðkomnu hafi haft áhrif á þá sem fyrir voru og það til góðs. Manneskjan er nefnilega með þeim ósköpum gerð að staðna ef ekki blása um hana ferskir vindar og festast í því umhverfi sem hún býr í. Verða þar með ónæm fyrir nánustu grennd.

Og það er ekkert óeðlilegt við það. Öll getum við horft yfir skóginn og án þess að sjá hann fyrir trjám. Við drögum dám af hvort öðru og ef Jónas á horninu fer að trassa að slá og klippa, finnst Gunnu handan við hann, ekkert liggja á að fara út og rífa upp arfa. Og smátt og smátt... já það þarf ekki að útlista nánar hvað gerist.

Að sama skapi bregðast menn við, á hinn veginn; Suð í sláttuvél í næsta garði fær mann til hvarfla huganum að eigin vél í bílskúrnum

Ég hef hitt marga nýflutta í gönguferðum mínum um bæinn með hundana mína. Hundaeigendur eru nefnilega þeirrar gerðar að ganga ekki þegjandi framhjá þegar þeir hittast, heldur taka tal saman. Samtal sem hefst á tali um dýrin leiðist út í eitthvað allt annað. Maður er manns gaman og það er einn af kostum þess að eiga hund að njóta oft skemmtilegra samræðna og verða um leið málkunnur fólki sem maður hefði annars aldrei kynnst.

Með fjölgun íbúa í Hveragerði undanfarin 2-4 ár hefur komið fólk með ferska gust og og lokið upp augum þeirra sem þurftu þess með. Og áhrifin eru öllum sem vilja sjá breytingarnar sjáanlegar.

Þetta rita ég á meðan fyrir utan mitt hús stendur kerra með drasli úr bílskúrnum og runnarnir fyrir framan hús eru óklipptir og að því ógleymdu að gamla skrifborðið mitt sem borið var út fyrir þremur vikum komst ekki lengra en út í garð. En í mínum huga eru ferðir á haugana eða endurvinnsluna karlmannsverk, á mínu heimili Magnúsarverk. Og svo tuða ég ekki oftar um þessa kerru Magnús!

 

 

 

 

 

Doktor Begga

Mitt í miklum önnum Hveragerðinga á fimmtudaginn var þar sem hver og einn íbúi var í önnum við að skreyta hús sín og garða fyrir "Blómstandi daga" sem haldnir voru um síðustu helgi og þóttu heppnast vel. En þrátt fyrir allir legðust á eitt og við undirbúning, þá var lítil cavaliertík ekki þar á meðal. Hún var heima og gekk um gólf og másaði inn á milli. Hennar stóri dagur var að renna upp og ekkert nema eðlishvötin sagði henni hvað biði hennar næsta sólahringinn.

 Sylvíu Nótt var slétt sama þó bleikir. rauðir og bláir borðar fylltu alla garða; hennar líðan var ekki með þeim hætti þó að allar líkur væru á að hátíð yrði á hennar heimili innan sólahrings. Þangað til beið hennar að upplifa þá þjáningu og náttúrulegu hamingju sem hver móðir í ríki Guðs finnur svo sterkt til; að koma afkvæmum í heiminn.

Eigandi hennar Alexandra og foreldrar  Þuríður og Arnar hafa um stundarsakir búið í bænum á meðan þau bíða þess að hús þeirra í Tjarnarbyggð  á milli Eyrarbakka og Selfoss rísi . Elsta dóttir þeirra, Alexandra , aðeins fimmtán ára gömul ber hitann og þungan af ummönnun tíkarinnar sem er aðeins tveggja ára síðan í maí. 

Ég hitti þær á göngu um daginn og eins og allir hundaeigendur, einkum þeir sem eru svo lánsamir að eiga cavalier, staldra við og spjalla um hundana sína.

Sjálf var ég með nýædda hvolpa heima en fyrir (þessir tveir hér fyrir neðan með appelsínugulum grunni eru þeirra á meðal ) andvaraleysi og klaufaskap missti ég tvær fallegustu tíkurnar tveggja daga gamlar. Ég var með Freyju mína móðurina á göngu og við spjölluðum um hundana okkar og ég sagðist vera með litla hvolpa heima. Þá kom í ljós Silja hennar átti aðeins þrjár vikur eftir í got; sitt fyrsta got með Skutuls rakka sem nefndur er Gosi en heitir klárlega eitthvað M. eins og bróðir hans Skutuls Marel heitinn, nefndur Máni. Máni minn blessaður á ekki síst þátt í hve fallegt got Gná mín kom með í fyrra, en  Vilja mín og Medúsa Eir eru undan honum; sérlega vel heppnað got. Gosi er sumsé bróðir hans og þeir voru ekki síðri hvolparnir sem urðu til þegar þau blönduðu genum sínum saman fyrir tæpum70 dögum Ljúflings Sylvía Nótt og Gosi.

Ég bauð henni að hafa samband við mig og fá upplýsingar, aðstoð eða góð ráð ef hún þyrfti. Sagði henni að fletta bara upp á síðunni minni og þar gæti hún fundið út hvar mig væri að finna. Hún kannaðist við síðuna og svo kvöddust við.

Á fimmtudagsmorgun hringdi móðir hennar Þuríður í mig og sagði að tíkin væri eitthvað skrýtin og yrði líklega að byrja. Enginn var heima nema sonur hennar ungur og ég spurði hvort hún gæti ekki drifið sig heim og ég myndi þá koma og skoða tíkina.

  .

Klukkustund síðar var ég komin og augljóst að sótt var að hefjast. Útvíkkun var hins þegar sáralítil og ljóst að minnsta kosti 12-16 klukkustundir yrðu í að eitthvað gerðist. Ég mældi hana og hún var í 37.1 n ég vissi bara ekki hvort hún væri á leið niður eða upp aftur.

Síðan kom ég tvisvar eða þrisvar og klukkan tíu um kvöldið átti hún enn góðan tíma í got. Ég bauð henni að hringja hvenær sem væri ef hún héldi að tíkin væri að fara af stað.

Klukkan hálf níu um morguninn eftir hringdi hún og þá var Silja litla orðin mjög óróleg og skalf öll og nötraði.

Doktor Bergljót var fljót út ; nærri því á náttfötunum og um leið og ég skoðaði hana fann ég að hún var tilbúin en fann engan hvolp niður í grind. 15 mín síðar fann ég fyrir honum og Silja vildi út að pissa . Og þar opnaðist fyrir allt og ég bar hana inn og hjálpaði henni að koma þeim fyrsta í heiminn. Myndarlegur rakki með fætur á undan leit dagsins ljós rétt fyrir klukkan 9 þennan morgun og mældist 223 grömm; Reyndist þyngstur og stærstur þeirra þegar yfir lauk.

Síðan gekk allt eins og í sögu þar til lítil tík 162 grömm kom og var greinilega dálítið slöpp. Sylvía Nótt með hvolpana sína sex hver öðrum fallegri

Og reynsla mín af því að missa mínar tvær tíkur kom sér að góðum notum þarna því nú vissi ég nákvæmlega hvað bæri að gera. Hún yrði í gjörgæslu allan sólahringinn enda var hún svo lítil að þótt hún kæmist á spena þá náði hún ekki að sjúga nema ofurlítið ofan í sig og fljótlega ljóst að hún var að byrjuð að þorna upp.

Þá fór doktor Bergljót ljósmóðir heim og náði í læknatöskuna og sprautaði undir húð; skipaði svo fyrir að húnsbóndinn yrði látin  kaupa puppy boost og sendi eftir þurrmjólk heim til mín.

Síðan var dropið upp í hana hvolpamjólk á þriggja tíma fresti og þess á milli sett á spena.

Skipaði svo fyrir með valdsmannslegu yfirbragði og ljósmóðurlegu ívafi að vakað yrði yfir gotinu allan sólahringinn og ekki af því litið.

Foreldrar og dóttir skiptu með sér vöktum og nú er litla dúllan komin yfir 200 grömm. En þeir eru allir ógurlega litlir, tíkin ung og reynslulaus og það þarf að gæta þess vel að hún leggist ekki yfir þá.

Alexandra hugsar alveg óskaplega vel um litlu ungana sína sem hún á með tíkinni sinni og móður hvolpana. Það er hrein unun að sjá hvað hún er natin og umhyggjusöm aðeins 15 ára gömul.

Fyrir mig var þetta einkar ánægjulegt því fátt er skemmtilegra en taka á móti nýju lífi í heiminn; einkum þegar vel gengur. Ég lifði mig inn í þetta af fullum þunga og hélt af og til að ég væri dýralæknir með sérmenntun í fæðingum. Naut mín auðvitað í botn ; aðal sérfræðingurinn og skipaði og stjórnaði vinstri hægri. 

En ég fullyrði að litlu tíkurnar hefðu ekki lifað ef þau hefðu ekki notið reynslu og þekkingar cavalierræktanda; ekki endilega að ég viti eitthvað meira en aðrir, en í þessu tilfelli var ég á staðnum; nýlega búin að ganga í gegnum sára reynslu sem var mér dýrkeypt en lærði svo sannarlega af. Það var þeirra hagur því ekki er víst að ég hefði áttað mig á hve veikburða litla krílið væri nema vegna þess að sjálf hafði ég nýlega rekið mig hastarlega á.

 

Afi verð ég þá að heita Olíufjörð?

 

Auðvitað er þetta toppurinn á fjallinu fyrir botni Haukadals í Dýrafirði þar sem ég dró mitt fyrsta andvarp á  sínum tíma; Kaldbakur heitir þetta fagra fjall.

Enginn sá þó ástæðu til að setja inn athugasemd um það og kannski að sjónarhornið á fjallið hafi ekki verið þekkt af myndum. Fallegastur er Kaldbakurinn þegar horft er til hans úr mynni Haukadals þar sem hann gnæfir fjalla hæst yfir dalinn. Ég veit ekki hvaðan eða hver tók þessa mynd en sýnist að öllu að hún sé tekin frá firðinum handan megin s.s. Arnarfirði. Þar á ég einnig ættir mínar að sækja en áar mínir bjuggu á Álftamýri. Sá hluti Vigurættar var af mínu fólki nefndur Álftamýrarætt. Þegar ég var lítil stúlka minnist ég þess að það gætti nokkurs stolts í rödd þeirra þegar ættarinnar var getið.

Þið sem ekki þekkið Vestfirðina eigið mikið eftir; Landshlutinn er svo ólíkur öðrum að það er eins og að ferðast inn í nýjan heim að skoða svæðið. Við Magnús eigum sumrabústað í Tungudal við Ísafjörð í félagi við systkini hans. Þar ólst hann upp öll sumur en móðir hans flutti inn í "skóg" eins og Ísfirðingar kalla sumarbústaðasvæði sitt, á vorin og dvaldi allt sumarið með börnin á þeim dýrðarinnar stað.

Pabbinn, Magnús minn, með drengina sína, tengdadætur og afkomendur. Myndina tók Ketill eldri sonurinn. Ég var fjarri góðu gamni með litla hvolpa sem þurfti að gæta eins og demanta.

Við förum jafnan vestur á hverju sumri og oftar en ekki tvisvar til fjórum sinnum þessa fáu mánuði sem auðveldlega er hægt að aka vestur. Magnús er vestra núna með dótturson okkar sem er átta ára en þeir fara oft bara tveir.  Smári heitir piltur og er farinn að þekkja leiðina vel. Um daginn óku þeir Arnarfjörðinn en drengurinn heitir Smári Arnfjörð. Afi hans sýndi honum hvar "vondir" menn vildu setja upp olíuhreinsunarstöð og átta ára guttinn spurði afa sinn hvort hann yrði þá að heita Olíufjörð. Afi kvað nei við en drengur var með á nótunum og sagði: "Afi hún amma keypti mótmælaspjald á Spáni ( það gerði ég vissulega ekki en fann vel smíðað spjald í gönguferð með hundana fyrr í sumar og tók það með mér heim.), við skrifum bara á það og förum svo öll aftur vestur og mótmælum þegar kallarnir ætla að byrja," benti hann afa sínum á.

Já, snemma beygist krókurinn, segi ég nú bara og fannst afar vænt um að barnabarnið sem við höfum að miklu leyti alið upp skuli vera svona þenkjandi. Þarf ekki að spyrja hvaðan innrætingin kemur.

Hópsálarsyndrómað heltekur mig sjaldnast og allra síst nú - og þó...?

 

... hópsálarsyndrómað leikur stundum á mig og ég fylgi eins og hinir sauðirnir. En oftar en svo er ég víst ekki eins og fólk er flest og það vitið þið mínir kæru félagar, vinir og ættingjar sem þekkið mig.

Ekki ætla ég að skýra það nánar en mig langaði minna en ekki neitt út úr bænum þess helgi, þrátt fyrir metverslunarmannahelgarveður( ég veit;orð í lengri kantinum, já). Því sit ég hér við tölvuna og enginn truflar, get bullað eins og mig lystir.

Auðvitað gat ég ekki yfirgefið litlu krílin mín sem dafna og stækka og sendi minn ekta maka vestur í Djúp í veiðiferð með litla dóttursoninn átta ára gamlan sem fer á hverju sumri einn með afa vestur.  Þeir verða næstu þrjá daga við veiðar ásamt stóru uppkomnu drengjum sem eru varla neinir drengir lengur, annar sem næst fertugu og hinn rúmlega það. Og að auki langtum betur settir á andlega líkamlega og fjárhagslega en foreldrarnir. Enda af kynslóð þeirra sem veröldin beið, breiddi út faðminn og bauð velkomna

En ég værir að segja ósatt ef ég segði að ég hefði á móti að sitja úti í guðsgrænni náttúrunni í logni og hlýrri golu við Langadalsá; bara ekki um verslunarmannahelgi.

Ég ákvað hins vegar að koma öllu í stand hér heima; vantar bara eins og þrjá fjóra Pólverja af báðum kynjum til að skvera því af sem ég vil að sé gert. Ég á svo askotti erfitt með að fleygja heilum hlutum og safna því að mér hvílíku drasli að ég er að drukkna. Ef ég fengi Pólverja myndi ég bara segja þeim að fleygja því sem þeir vildu og eiga hitt og gefa það sem þeir ekki vildu.

Til að fyrirbyggja allan misskilning þá er ég ekki að tala um Pólverja vegna neins annars en fyrir dugnað þeirra. Á  sjálf tilvonandi mágkonu sem er pólsk og veit hvað ég er að segja.

Jarðskjálftinn var kærkominn að því leyti að ég losnaði við heilmikið af öllu því velmegunardrasli sem ég og aðrir fábjánar höfum verið að spandera aurum okkar í án þess að hafa nokkur not fyrir en höfum keypt vegna þess að allir hinir áttu þannig og töldum ótvírætt að við yrðum enn  hamingjusamari; bara ef við ættum svona og hinsegin.

Eitt ætla ég þó að undanskilja en það er ísskápurinn með ísvélinni; það er eitt mesta þarfaþing sem ég hef eignast því ég hef aldrei drukkið minna kaffi og meira vatn en eftir þau kaup. Ekki það að ísvatn sé ófánalegt án 300 þúsund króna ísskáps, heldur kom meðfædd letin veg fyrir að ég fengi mér ísvatn svona manjúal en ekki sjálfvirkt...

Og hér heima við eldhúsborðið sit ég og get ekki annað á meðan ryksuguskepnan hefur beðið þess frá hádegi að ég dragi út barkann og fylli mig adrenalíni til að geta lokið öllu öðru sem ég þarf til að láta mér líða vel. Og nú bíður hún ekki lengur...sýnist hún hafa fært sig til og sé á leiðinni á sinn stað aftur.