Ég, žś og hinir žurfum ekki annaš en sjįst - allir sem einn veršum viš aš mannmergš

Undanfarin mįnuš hef ég veriš eins og lömuš žegar ég hugsa um įstandiš hér į landi og hvaš allt hefur breyst į skömmum tķma. En um leiš finn ég nokkuš sem ég hef aldrei fundiš ķ ķslenskir žjóšarsįl fyrr.; samstöšu og réttlętiskennd. Og žaš glešur mig.

Viš Ķslendingar eigum aušvelt meš aš tjį skošanir okkar en oftar en ekki hefur raunin oršiš sś žegar fréttir berst af einhverju sem mönnum blöskrar, žį hugsi menn ekki mįlin, heldur eru fljótir aš taka undir žaš sem sķšasti ręšumašur hafši aš segja. Žaš į sér staš nokkurskonar mśgęsing. Lżšurinn eltir fįeina sem hęst hafa og fylgja žeim. Žaš er sķšan ekki fyrr en allt er um garš gengiš aš menn fara aš hugsa mįliš ķ rólegheitum og af yfirvegun aš žeir įtta sig į aš žeir myndušu sér aldrei sjįlfstęša skošun byggša į rökum, heldur įtu upp hver eftir öšrum.

Mörg slķk mįl hafa sett af staš mikinn skjįlfta mešal žjóšarinnar og stór orš falliš. Mį žar nefna Hafskipsmįliš, Geirfinnsmįliš, DV mįliš žegar helmingur žjóšarinnar skrifaši undir yfirlżsingu um aš žaš blašiš elegši upp laupana. Menn skrifušu vegna žess aš žeir smitušust af nęsta manni og sķšan koll af kolli. Ķ einu vetfangi geymdu žeir öllu žvķ góša sem DV hafši afrekaš, komiš af staš umręšu um og haft įhrif į til góšs.

Ég man ekki ķ svipan til aš rekja mörg önnur mįl sem hefur haft žau įhrif aš menn hafa kreppt hnefa og ępt į torgum og heimtaš aftöku įn dóms og laga.En ég man aš öll žau mįl uršu aš engu og fušrušu upp jafn skjótt og kveikt var ķ.

En nś finn ég einhvern annan takt en bara mśgęsingu; fólk er reitt, sįrt og fram af okkur öllum hefur veriš gengiš. Viš erum held meira hissa og sjokkeruš en bara ęst og reiš. Žaš er eitthvaš magnaš viš žį samtöšu sem menn hafa sżnt; eitthvaš stigvaxandi; eitthvaš sem mér finnst aš geta oršiš meira en bara blašra sem sķšan lekur śr smįtt og smįtt og allir gleyma.

Eitthvaš afl sem hófst eins og rennandi bergvatnsį sem sem rann lygn įfram en į einstaka staš myndušust flśšir og straumar. Smįtt og smįtt jókst ķ og straumurinn jóst og yfir flśširnar fossaši straumhratt vatniš meš krafti. Žessi tęra į hefur meš hverri vikkunni vaxiš jafnt og žétt en menn hafa ekki endilega séš vöxtinn dag frį degi.

Mér segir svo hugur aš brįtt verši įin aš stórfljóti sem lišast įfram įn žess aš viš veršum endilega vör viš strauminn undir nišri. Og žegar svo veršur komiš getur enginn lįtist lengur; ef ekkert veršur aš gert žį fer fljóta yfir bakka og rįšamenn ganga ekki žurrum fótum lengur; ef žeir ętla ekki aš drukkna ķ straumžungu fljótinu verša žeir aš taka til fótanna eša gera rįšstafanir til hemja vatnsflauminn og finna honum annan farveg. Žeir geta ekki einu sinni hlaupiš nęgilega hratt svo straumurinn hrifsi žį ekki til sķn.

Žess vegna ętti rķkisstjórn žessa lands ekki sķšar en nśna ķ dag aš huga aš stigmanandi vextinum ķ įnni og hefja žegar ķ staš ašgeršir til aš koma ķ veg fyrir žau ósköp sem žaš kann aš hafa för meš sér žegar stórfljót flżtur yfir af ógnaržunga og eirir engu.

Ég veit ekki hvort menn įtta sig į samlķkingu minni eša hvort hśn er svo ruglingsleg aš ašeins ég finn hana ķ brjósti mķnu en get ekki mišlaš žeim tilfinningum sem meš mér bęrast.

Sagan hefur sagt okkur aš žegar allir leggjast į eitt; heil žjóš sameinast, standast engin öfl žungan og žrżstinginn  sem myndast meš samstöšunni. Mér veršur ķ žvķ sambandi hugsaš til Berlķnar fyrir 17-18 įrum žegar hęgt og rólega lķtill lękur varš aš stórfljóti sem braut aš lokum nišur heljarsterkann vegg sem skildi aš žjóš ķ einu og  sama landinu.

Žegar fyrsti mašurinn stökk upp og fjarlęgši ašeins einn stein śr mśrnum hręšilega sem klauf žjóšina, varš ekki aftur snśiš. Sś samstaša sem Žjóverjar sżndu meš žvķ ašeins aš safnast saman og virkja žannig kraftinn sem leiddist śr lęšingi žegar heil žjóš hugsar ķ takt og tekur sama höndum blęs okkur byr ķ brjósti.

Viš vitum aš žaš afl sem beint er ķ einn og sama farveginn brjóta valdamenn ekki svo glatt aftur. Okkur Ķslendingum hefur ekki farist žaš vel aš sameinast af heilum hug; oftar er hver höndin upp į móti  annarri. En ķ brjósti manna bęrist von nśna. Sį tķmi er kominn aš viš lķšum ekki lengur žaš viršingaleysi sem okkur hefur veriš sżnt af frammįmönnum og pólitķkusum. Atburšarrįs tveggja sķšustu mįnaša var korniš sem fyllti męlinn. Nś veršur ekki aftur snśiš og žeir sem ekki skilja hvaš fólk er eiginlega aš meina meš śtifundum og borgarafundum žurfa ekki aš lįta sig dreyma um aš viš viš hunskumst heim aš lokum meš skottiš į milli lappanna, žrįtt fyrir aš upp ķ okkur verši stungin einhver dśsan og öllu fögru lofaš ķ framhaldinu. Viš höfum misst žaš litla traust sem viš höfšum į stjórnmįlamönnum og fjįrmįlaelķtunni.

Ég finn fyrir breyttu hugarfari hvar sem ég kem, ég heyri žaš ķ žyt vindsins, finn meš kuldahrollinum sem hellist yfir mig og stingur inn aš beini aš eitthvaš sé aš gerast ķ hugum manna; aš andrśmsloftiš sé meš öšrum hętti en ég minnist sķšustu 40 įr. 

Žaš er fólkiš, bara viš, almenningur ķ landinu sem erum aš breytast; viš erum reišubśin til aš virkja kraftinn sem til er ķ žessari žjóš. Lušrur og lyddur geta ekki logiš aš okkur enda sjįum viš hvernig nefiš į žeim lengist viš hvert orš, en žeir standa svo fjarri fólkinu landinu aš žeir heyra ekki einu sinni žegar kallaš er til žeirra. Žeir hafa ekki hugmynd um neitt og halda aš viš sjįum ekki į žeim nefiš eša okkur sé bara alveg sama.

Lygin er žeim oršin svo töm aš žeir ljśga mešvitašir um aš augljóst er aš hvert mannsbarn sér ó gegnum lygavefinn. Og svo  held ég aš žeir viti hreint ekki alltaf hvenęr žeir ljśga eša hvenęr žeir segja satt.

Hugsunarskekkjan er aš gera greinamun į hvķtri lygi og svartri. En lygi getur aldrei oršiš annaš en lygi, hvaša litum sem menn kjósa aš velja lygavefnum sem žeir spinna. Sannleikur og heišarleiki er žaš sem žessi žjóš er aš įtta sig į aš aldrei hefur veriš virt af rįšamönnum og almenningur er oršins svo vanur lyginni aš viš gerum rįš fyrir henni žegar rįšamenn opna munninn. Og žaš sem verst er; viš erum sjįlf smituš af žessari sömu pest; aš žaš sé ķ lagi aš ljśga, svķkja og pretta, svo lengi sem žaš kemur ekki upp um okkur. "Löglegt en sišlaust", eins og Vilmundur heitinn kallaši žaš fyrir 25-30 įrum. Žaš hefur ekkert breyst sķšan, nema sķšur sé.

Borgarafundurinn sem veršur klukkan 15:00 ķ dag trśi ég aš muni sżna svo ekki verši um aš villst aš žjóšin hefur fengiš nóg. Hefur engu aš tapa en allt aš vinna. Žiš sem setiš hafiš hjį, en viljaš vera meš, lįtiš verša aš žvķ ķ dag aš leggja nišur vinnu klukkan žrjś og sameinast ķ frišsamlegum mótmęlum en sterkum og įhrifarķkum. Žvķ fleiri sem viš erum žvķ meiri styrkur og veikir um leiš mótstöšuna. Rķsum upp; viš žurfum ekki annaš en bara aš sjįst, ég žś og og hinir. Saman komin veršum viš aš mannmergš.

 

aš fljóti. 


« Sķšasta fęrsla | Nęsta fęrsla »

Athugasemdir

1 Smįmynd: Katrķn Snęhólm Baldursdóttir

Heyr heyr..mikiš var upplyftandi aš lesa žessa fęrslu žina forvitna blašakona. Ég verš aš višurkenna aš ég verš svolķtiš lśin žessa dagana eftir mikil mótmęli og borgarafundi og finnst stundum ekkert žokast. En nś sé ég žetta öršuvķsi og męti meš bjartsżni į Arnarhól ķ dag.  Takk takk!!!

Katrķn Snęhólm Baldursdóttir, 1.12.2008 kl. 11:03

Bęta viš athugasemd

Ekki er lengur hęgt aš skrifa athugasemdir viš fęrsluna, žar sem tķmamörk į athugasemdir eru lišin.

Innskrįning

Ath. Vinsamlegast kveikiš į Javascript til aš hefja innskrįningu.

Hafšu samband