Úlfur Úlfur - hættulegt ofstæki og ótímabær hróp um mansal, klám og vændi kunna að snúast í höndum femínista

Nú get ég ekki haldið mér saman lengur eftir þá fáránlegu umræðu sem átt hefur sér stað um fyrirtæki bróður míns, Ásgeirs Þórs og þau rætnu og vanhugsuðu skrif sem ég hef orðið vör við að viðhöfð eru um persónu hans á hinum og þessum bloggsíðum.

Mönnum; einkum kvenkyninu er tíðrætt um viðtal fréttamanns Stöðvar 2 við hann um greinina í Ísafold. Helgi Seljan í Kastljósi tók einnig við hann viðtal en ég hef ekki orðið þess vör að svo mikið sem ein manneskja tali um það sem fram kom þar. Þar er mönnum rétt lýst því sjálf þekki ég af eigin raun hve manneskjan getur fest í neikvæðri umræðu sbr. DV málið forðum um sjálfsvíg kennarans. Lokað er fyrir öll skylningarvit meðan hægt er að smjatta sem mest á soranum. Það er eins og tala ofan í tóma tunnu að benda á mótrök og fólk vill hvorki heyra né sjá neitt sem hrekur það sem menn hafa bitið í sig að sé rétt enda miklu skemmtilegra að velta sér upp úr soranum, spinna og bæta við og hneykslast á út í það óendanlega, skrumsæla og mistúlka. Þá er fjör og hver gapir upp í annan og etur hrátt allt sem hver kjáninn á fætur öðrum hefur um málið að segja.

En allt í lagi, nóg um manneskjuna og frumstæða hvöt hennar að fjölmenna á torgum og verða vitni að  aftöku, fagna og gleðjast yfir maklegum málagjöldum óþverrans. Það er ekki fyrr en allt er um garð gengið að hugsun manna kemst í jafnvægi á ný og efinn fer að sækja að. En þá er það bara of seint; búið er að höggva og hausinn frá. Aftakan verður ekki tekin til baka hve mikið sem efinn og eftirsjáin sækir á. Voru menn kannski að dæma bakara fyrir smið? Mannskepnan ætlar seint að læra því viðlíka aftökur endurtaka sig æ ofan í æ.

Nú er það bróðir minn Ásgeir Þór sem menn vilja koma í gapastokkinn. Í huga margra ágætra kvenna sem berjast fyrir hugsjónum sínum er hann dæmdur og framvarðarsveit femínista dæmir án rökhugsunar og votts af skynsemi á bloggsíðum sínum. Sorinn flýtur og vitnað er í viðtal fréttamanns Stöðvar 2 þar sem áfellisdómar eins og hér fara á eftir eru staðfestir: "Mér varð óglatt.  Þar nánast játaði þessi ógeðiskarl á sig bæði mansal og vændi.  Það er auðvitað ekki svo að maður hafi haldið að það væri eitthvað eðlilegt við þessa viðurstyggilegu starfsemi sem þarna fer fram, en karlinn var greinilega í fári, hafði ekki haft tíma til að setja upp frontinn og það varð okkur til ansi mikilla upplýsinga."

Þessi færsla er einkennandi fyrir umræðuna um þetta mál sem ekki er annað en stormur í vatnsglasi og auglýsingaskrum. En ófáir bitu á agnið og sem betur fer eru margir sem sjá í gegnum sjónarspilið og vita að lætin eru sprottin úr smiðju Reynis Traustasonar sem fyrst og síðast hefur þörf fyrir að þjóna eigin metnaði og selja blað sitt Ísafold út á grein sem byggð er á afar veikum grunni, svo ekki sé meira sagt. En við greinahöfunda er ekki að sakast að öðru leyti en að það er ætíð vafasamt að fara af stað með svo alvarlegar ásakanir um einstaka menn í grein sem ekki byggir á neinum staðfestum upplýsingum; aðeins orðum einhverra ótilgreindra kvenna eða karla.

Þau Jón Trausta og Ingibjörgu Dögg þekki ég vel og hef unnið með þeim báðum.  Ég veit ekki annað en þau vandi vinnu sína og séu heiðarleg fram í fingurgóma. Ingibjörg Dögg býr yfir mikilli réttlætiskennd og seint myndi ég trúa upp á hana að hún hafi ekki lagt sig alla fram og unnið að alúð að þessari grein. Mér dettur ekki annað í hug en hún hafi talað við stúlkur sem sagt hafi henni það sem hún hefur eftir þeim. En var henni sagður sannleikurinn eða lágu einhverjar aðrar hvatir að baki ásökunum á hendur bróður mínum? Ég hef ástæðu til að ætla að þeir sem voru svona samvinnufúsir við blaðmenn Ísafoldar hafi haft óhreint mjöl í pokahorninu og tilgangurinn hafi helgað meðalið.

Ég þekki sjálf hve vandasamt það er að fara með upplýsingar sem manni berast um Pétur eða Pál. Meginreglan er að fara ekki af stað með ásakanir á hendur nafngreindum mönnum nema hafa ótvíræða staðfestingu á að þær séu sannar og réttar. Hvað liggur að baki þeim upplýsingum í greininni í Ísafold hef ég vitneskju um að sé aðeins frásögn manneskju sem allt eins gæti verið að segja ósatt eða mistúlka hlutina. Mér vitanlega eru engin skjöl eða aðrar sannanir sem staðfesta að bæði mansal og vændi fari fram á Goldfinger. Það er því álitamál hvort birta eigi slíka grein en það er aldrei trúverðugt að birta grein sem byggð er á svo veikum grunni og aðeins vitnað til ónafngreindra heimilda. En það verður hver ritstjóri í samráði við viðkomandi blaðamann að meta og vera þess fullviss að efnið sé skothelt. Blessunarlega hef ég verið í fríi frá vinnu og ekki á staðnum og hef ekki forsendur til að meta hvort þess hefur verið gætt.

En aftur að viðtali Sölva við Ásgeir Þór á föstudag. Hvernig einhver getur túlkað svar bróður míns þannig að hann játi bæði mansal og vændi er með ólíkindum og hrein fyrra að hann hafi játað eitthvað í þá áttina. Ekki heyrði ég annað en hann svaraði þeirri spurningu Sölva hvort stundað væri vændi á staðnum að hann teldi ekki svo vera. Þó kynni það hafa gerst að einhver stúlknanna hafi reynt að bjóða blíðu sína. Fyrir því hefði hann hins vegar ekki neinar sannanir, aðeins orðróm þess efnis. En hann neitaði því alfarið að á hans vegum væri stundað vændi á Goldfinger. Það væri alveg a hreinu enda er það ein af hans ströngustu reglum að stúlkurnar taki ekki að sér þá aukabúgrein eftir vinnu á eigin forsendum og komi þar með slæmu orði á staðinn. Hann hefur allt að vinna til að fá ekki á sig slíkar ásakanir og það er hreinlega heimskulegt að ætla að hann taki þá áhættu enda fjarri honum að misbjóða starfstúlkum sínum. Auk þess hefur rekstur Goldfinger gengið vel og ekki þess virði að taka slíka áhættu. Fyrir utan það að  Ásgeir Þór er ekki ofbeldismaður og það er fjarri eðli hans og lífsskoðun að misnota stúlkurnar sem vinna hjá honum. Það þarf ekki að ræða það meira, ég þekki bróður minn og veit hvaða mann hann hefur að geyma. 

Sölvi spurði um frelsissviptingu og Ásgeir Þór neitaði því en sagði að stúlkurnar hefðu ekki lokið vakt sinni fyrr en átta stundum eftir að staðnum væri lokað. Og þá erum við komin að merg málsins. Hvers vegna setur hann þá reglu að vakt þeirra sé ekki lokið fyrr en átta stundum eftir lokun? Jú einmitt til að koma í veg fyrir að stúlkurnar láti undan þrábeiðni karlmanna sem vilja eiga með þeim nótt. Misjafn sauður er í mörgu fé og ekki þarf að efast um að einhver stúlknanna myndi brjóta þessa reglu ef af því væri ávinningur. Ásgeir leggur einfaldlega blátt bann við að stundað sé vændi sem tengist hans veitingastað. Og að vissu leyti verndar þessi regla stúlkurnar fyrir ágangi karlmanna sem koma til að sjá þær dansa og vilja ekkert fremur en fá þær í rúmið. Þær hafa löglega afsökun og þurfa ekki að standa í neinu þrefi eða hafna mönnum sem gætu rekið það óstinnt upp og litið á það sem höfnun. Þessi regla er því í alla staði til góða og tekur af allan vafa um út á hvað vinna stúlknanna gengur. 

Það er nákvæmlega ekkert athugavert við að starfsfólk í ákveðnum störfum sé á vakt áfram eftir vinnu og til að mynda er ákvæði í samningum flugmanna og flugfreyja sem kveður svo á að í ákveðinn stundafjölda eftir lendingu er áhöfnin "on duty". Þannig var það í það minnsta í þau ár sem ég flaug og þótti engum neitt athugavert við það. Ég hef ekki trú á öðru en þannig sé það enn enda forsendurnar fyrir því þær að áhöfnin væri til taks ef eitthvað kæmi fram eftir flugið sem rannsóknar þyrfti við.

Fleiri stéttir vinna á svipaðan hátt. Þekkja menn ekki að heilbrigðisstarfsmenn séu á bakvöktum í átta til tíu stundir í einu? Er frelsi þeirra skert með því gera þeim að halda kyrru fyrir heima hjá sér og fara ekki nema á milli húsa nema hægt sé að ná til þeirra fyrirtakslaust.. Ég hef aldrei heyrt að það flokkist undir manréttindabrot að fólki sé gert að dvelja heima hjá sér í ákveðinn tíma.

Hvaða endemis hugsunarskekkja er það að það gildi eitthvað annað um dansmeyjar ef þær semja um að vera á launum eftir að formlegum vinnutíma líkur. Hver er munurinn á hjúkku og dansmey sem báðar fá laun fyrir að vera heima hjá sér á vakt?

Æpt er mansal mansal, eingöngu vegna þess að vinnustaðurinn er ekki sjúkrahús eða flugvél. Femínistafélagið ætti að kæra til lögreglunnar frelsissviptingu og mansal meðal starfsfólks á sjúkrahúsum ef beita á sömu rökum og gangvart starfstúlkum Goldfinger. Lýsandi dæmi um fordóma í garð þeirra sem hafa það að atvinnu sinni að dansa í kringum súlu. Ekki sé ég hvað skilur þarna á milli og hvers vegna hægt er að réttlæta annað en fordæma hitt.

Það er óhuggulegt að sjá múgsefjunina sem farið hefur á stað í kringum þetta mál þar sem hver apar eftir öðrum og engin sjálfstæð eða gagnrýnin hugsun ríkir. Ásgeir bróðir minn er kallaður ógeðskall klámhundur og klámkóngur eða öðrum viðlíka nöfnum sem ekkert hafa með hans viðskipti að gera. Hví ætti hann að vera örðuvísi en aðrir bissnismenn sem reka fyrirtæki í hinum ýmsu geirum, en hafa lítinn sem engan persónulegan áhuga á á starfseminni. Heldur er um púra viðskipti að ræða og þannig er það með bróður minn eins og marga aðra. Síðan koma setningar um að Ásgeir bróðir minn blóðmjólki stúlkurnar; já það er fullyrt. Hvaðan ætli sú vitneskja komi eða er svona dylgjum ekki bara slegið fram út í loftið? Staðreyndin er sú að stúlkurnar hafa ágæt laun og margar stúlknanna eru íslenskar. Kynsystur mínar þekki ég ekki rétt ef þær láta sig hafa það að dansa á Goldfinger fyrir smánarlaun.

Þau skrif sem ég hef rekist á bera öll að sama brunni; byggð á vanþekkingu og sleggjudómum. Það lýsir fyrst og fremst hugsunargani þeirra sem hneysklast hvað mest að telja dans í kringum súlu eitthvað kynferðislegt og óeðlilegt. Að engin kona geti haft gaman af að dansa þannig. Læt ég mig efast um að það sjáist meira af sköpunarlagi þeirra kvenna en dönsurum íslenska dansflokksins í mörgum sýningum þess ágæts balletsflokks. En það er auðvitað svo menningarlegt, hitt er dónalegt!!!.

Það er ótrúlegt hve bæði menn og konur missa sig út í æsiskrif sem byggja ekki á neinum rökum. Vita minnst um hvað það er að tala gætir sín ekki á að  falla í gryfju sleggjudóma og ósannaðra sögusagna eða getgáta og gefa sér að hlutirnir séu eins og best hentar femínistakórnum sem æpir stöðugt úlfur úlfur. Og það eru þær sem fitna eins og púkinn á fjósbitanum í þessari tilfinningaþrungnu umræðu á meðan þær telja sig loksins hafa komið upp um mansal og vændi á Íslandi. Það hreinlega ískrar í þeim af ánægju og hlakkar í þeim að geta sagt; "vissi ég ekki, þetta höfum við alltaf sagt". En þær eiga eftir að horast niður þegar þær sjá að ekkert er hæft í að mansal og vændi sé stundað við nefnið á þeim í Kópavogi. En þær æpa áfram úlfur úlfur þrátt fyrir það og þess er ekki langt að bíða að hann birtist; þá koma ópin að litlu gagni því enginn trúir lengur á úlfinn...

Allir þekkja söguna um hvernig fór fyrir þeim sem fengu úlfinn loks. Hann komst í fína veislu þar. Vonandi að þannig fari ekki fyrir femínistakórnum; allir hætta að taka mark á þeim. Þá verður lag fyrir alvöru dónakalla að selja konur og fara með þær að vild. Hrópum og köllum þeirra tekur enginn mark á. Þannig vinna þær gegn málstaðnum sem sannarlega er góður. Ég vona einlæglega að vopnin eigi ekki eftir að snúast í höndum þessara kvenna sem ég efast ekki um að vinna bæði af heilindum og hugsjón við að uppræta mansal og vændi og vilja allt á sig leggja til að hjálpa konum sem lenda í klóm þannig rudda. En að fara offari í málflutningi hefur aldrei reynst árangursríkt og er hreint búmerang í andlitið.

Mín áskorun til femínista og annarra sem dæma hvað harðast er að  þær beini kröftunum að alvöru bófum og skepnum sem sannarlega stunda mansal og vændi en láti saklaust fólk sem vill fá að reka sitt fyrirtæki í friði og af heilindum. Hvað hátt sem hrópða er og kallað, breytum við því ekki að eftirspurn karlmanna og einstakra kvenna eftir að góna á konur dansa í kringum súlu er fyrir hendi. Bróðir minn býður upp á þá þjónustu, hefur öll tilskilin leyfi fyrir starfseminni sem er opin þeim sem kæra sig um hvort sem er fyrir bæjarstjórann í Kópavogi eða sóknarprestinn í Hænuvík. Á meðan kallar og kellingar sem fá eitthvað út úr því að horfa á hálfberar konur á Goldfinger eða á sviðinu á Brodway, fá aðrar frið. Hver veit nema að einhverjir perrar fái úrás á stað eins og Goldfinger? Ég sé engan eðlismun á því að dilla sér upp við súlu eða fyrir framan áhorfendur að fegurðarsamkeppni. Ég hef ekki betur getað séð en þær ungu stúkur njóti þess að láta dást að sér og horfa á sig. Og ekki bara þær, flestar konur vilja líta vel út, hafa fallegan skrokk og njóta þess að á þær sé horft fyrir sakir fegurðar þeirra.

 

Og að lokum; ég vona að femínistar sem aðrar konur og menn haldi áfram baráttunni gegn illri meðferð á konum, berjist gegn mansali og vændi og taki til hendinni þar sem er þörf en ekki álykta sem svo að allar konur sem óska þess að dansa í kringum súlu geri það nauðugar. Við konur erum misjafnar, mér líkar blaðamennska annarri verslunarstörf og það er ekkert sem segir að súludansmeyjum líki ekki sitt starf. Það eru til þannig konur, hvað sem femínistar segja. Það er út í hött að álykta svo að þær séu allar neyddar til að dansa.

If you can´t beat them, join them. Því skora ég á femínista að fá Ásgeir Þór bróður minn í lið með sér í stað þess að vinna gegn honum á vafasömum forsendum. Hann hefur þekkingu á þessu málum í gegnum starf sitt og kynni við stúlkurnar sem vinna hjá honum. Þær gætu án uppfrætt femínista og áhugamenn sem sporna vilja við ofbeldi um ýmislegt sem þær hafa orðið vitni að í starfi sínu í heimalandinu eða öðrum löndum Evrópu. Þá fyrst færi barátta femínista að skila einhverju í stað þess að barist sé gegn ímynduðu vændi eða mansali á veitingastað bróður míns.

Ef ég þekki Ásgeir bróður minn rétt þá myndi hann sannarlega beita sér í þeim efnum við hlið kvenna sem vinna gegn því skelfilega böli. Hans hagsmunir felst ekki í vændisölu eða ólöglegri starfsemi; þvert á móti er hans akkur að sýna fram á að hann hafi allt sitt á þurru. Hann hefur barist við að koma í veg fyrir að eitthvað misjafnt þrífist inn á hans stað. Ég veit að þannig er það því ég þekki það vel til, enda hef ég hitt nokkrar stúlknanna sem vinna hjá honum. Umgengst hann talsvert og veit hvernig hann hugsar.

Aldrei hef ég orðið þess vör en stúlkurnar séu ekki ánægðar í sinni vinnu og það fer ekki fram hjá neinum sem þekkir til, að Ásgeir Þór bróðir minn er vinsæll atvinnurekandi. Hann hefur aðstoðað þær stúlkur sem hjá honum vinna meira en honum ber og sýnir þeim bæði umhyggju og nærgætni. Hann er í hreinum viðskiptum og þær eru það einnig. Þær vilja vinna, græða peninga og byggja upp líf sitt þannig. Þærkoma ár eftir ár í vinnu til hans og hann greiðir þeim góð laun. Ég hef aldrei orðið þess vör að nokkur þeirra sé neydd til eins eða neins. En femínistum hefur kannski aldrei dottið í hug að ef þær kæmu ekki hingað og ynnu a Goldfiger ættu þær ekki annað fyrir höndum til að lifa af en selja sig í heimalandinu. Launin þeirra fyrir á vinnu fengju þær ekki sjálfar; nei svo sannarlega ekki. 

Athugasemdir

[Ibba Sig., 5.6.2007 kl. 11:04]

Gott að heyra að konurnar séu bara á launuðum bakvöktum eftir að vinnu þeirra lýkur. Er þá greitt hlutfall af því sem þær náðu að selja um kvöldið (kampavín og einkadans) eða er greitt eftir einhverjum taxta? 

[Jon Gunnarsson (IP-tala skráð) 9.6.2007 kl. 15:18]

.......þarna hitti Skrattinn Ömmu Sina DV vinkona....hafandi unnið á þeim miðli sem mest hefur meitt og sært annað fólk....þá er athyglisvert að lesa frásögn þína þegar ættingi ÞINN á í hlut.

What goes around comes around.....samhryggist þér samt þar sem þetta er aldrei skemmtilegt að láta ættingja sinn lenda í.