Hundaeftirlitsmaðurinn í Hveragerði

CIMG2220

Svo það sé á hreinu, vil ég að það komi skýrt fram að þær breytingar sem ég gerði á því sem eftir mér var haft í samtali við blaðamann DV, hefur af einhverjum ástæðum ekki farið rétta boðleið og því er í fréttinni nokkrar rangfærslur sem eru mér ekki að skapi.  

Í þessari frétt í blaði dagsins í dag geri ég að umtalsefni vinnuaðferðir Kristjáns Jónssonar hundaeftirlitsmann í bænum.

 

 Smári með tvær umræddra tíka minna.

 

Ég tel eftir að hafa átt við hann samskpti vegna hunda minna að hann sé haldin, ofríki, ósanngirni og beiti valdníðslu gagnvart þeim hundaeigendur sem eiga við hann samskipt Minn texti sem ég breytti í nokkrum atriðum má lesa hér:

 

Í mínum huga er framganga hans í samskiptum við mig vegna hunda minna, hrein og klár valdníðsla,“ segir Bergljót Davíðsdóttir , hundaeigandi í Hveragerði um vinnubrögð hundaeftirlitsmanns bæjarins, Kristjáns Jónssonar.

Hún var fyrir því óhappi nýlega að allir fjórir hundarnir hennar sluppu út um hlið á girðingu sem umlykur garðinn við hús hennar. „Ég var að ryksuga og stússast og opið var út í garðinn. Ég var ekkert að velta hundunum fyrir mér,“ útskýrir hún. Það var ekki fyrr en vegfarandi renndi upp að húsi Bergljótar skömmu síðar, og spurði hvort hún ætti ekki Cavalier hunda, að hún áttaði sig á að hundarnir höfðu sloppið út fyrir girðinguna.

„Maðurinn sagðist hafa stöðvað bíl sinn niður við hundagerði þar tvæ stúlkur á bláum bíl voru að vandræðast með hundana. Þær óttuðust um að þeir færu sér að voða, tóku þá upp í bíl sinn og kváðust ætla að hringja í hundaeftirlitsmann og spyrjast fyrir um hver ætti þá.“ Bergljótu brá við þessar upplýsingar enda hafði hún átt ekki átt í farsælum samskiptum við hundaeftirlitsmanninn fram að þessu. En hann hafði tvisvar áður haft afskipti af hundum hennar með því að lokka þá til sín og loka inni hjá sér, en ein tíka hennar slapp í bæði þau skipti út, enda á hálóaríi.

 

Bergljót dreif sig heim til Kristjáns til að nálgast hundana sína en fékk þær upplýsingar að hann væri staddur í Reykjavík. „Ég hringdi með það sama í Kristján sjálfan og sagðist vel geta náð í mína hunda, hann þyrfti ekki að hafa fyrir því, bara gefa mér upp símanúmerið sem hringt var úr og málið væri dautt,“ segir Bergljót.

Kristján var þó ekki á þeim buxunum. „Hann sagði að það væri skylda sín að handsama hundana þar sem þeir hefðu verið lausir og það væri ótvírætt brot á reglunum.“ Í stað þess að geta sótt hundana sína til stúlknanna sem höfðu handsamað þá skömmu áður varð Bergljót því að gjöra svo vel að bíða eftir því Kristján kæmi aftur úr höfuðborginni. Hún var vægast sagt ósátt við þessa málavexti og fannst hundaeftirlitsmaðurinn flækja málið of óþarflega mikið.

 

Þegar Bergljótu var farið að lengja eftir því að Kristján hefði samband við hana setti hún sig sjálf í samband við hann og óskaði eftir því að fá að sækja hundana. „Hann svaraði hróðugur að nú gæti ég komið, borgað handsömunargjaldið, níu þúsund krónur fyrir þá tvo hunda sem voru skráðir, auk þess sem ég greiddi skráningargjaldið á staðnum í beinhörðum peningum fyrir þá tvo sem ekki væru skráðir.“

Samtals átti Bergljót að greiða hundaeftirlitsmanninum 53 þúsund krónur til að fá hundana sína aftur. Ástæða þess að tveir hundanna eru ekki skráðir er sú að Bergljót hefur aðeins haft þá hjá sér tímabundið, þar sem hún hefur síðustu ellefu ár ræktað Cavalier hunda og fylgist jafnan með þeim hundum sem hún lætur fara frá sér. Ef hún telur að þeim illa hjá eigendum sínum, eða þeir geti ekki haft þá af einhverjum ástæðum óskar hún eftir að fá þá til baka til að geta ráðstaf þeim sjálf til tryggra eigenda. Svo var með þær tvær sem óskráðar voru.

Eftir að Kristján setti sig í samband við Aldísi Hafsteinsdóttur, bæjarstjóra Hveragerðisbæjar, lækkaði hann kostnaðinn töluvert. Hann felldi niður handsömunargjaldið fyrir skráðu hundana og lét Bergljótu fylla út skráningarblöð fyrir óskráðu hundana.

„Bæjarstjórinn hefur greinlega sagt honum að vera ekki með þessa hörku,“ segir Bergljót sem búið hefur í Hveragerði í tæp sjö ár og telur sig ábyrgan hundaeiganda og getur tæpast talist óábyrgt af hennar hálfu að í öll þessi ár hefur hundaeftirlitsmaðurinn aðeins tvisvar áður haft afskipti af hundum hennar. Í kjölfarið setti hún sig sjálf í samband við Aldísi og kvartaði yfir framgöngu Kristjáns í málinu.

Bergljót segir bæjarstjórann hafa tekið erindinu vel. "Aldís, bæjarstjóri tók á þessu máli af skynsemi. Hún veit að ég er ábyrgur hundaeigendur og hef vel girt í kringum mitt hús. Ábyrgustu hundaeigendur geta lent í því óhappi að einhver gleymi að loka hliðinu að baki sér og misst hunda sín frá sér. „Aldís taldi það sanngjarnt að fella niður handsömurnargjaldið kr. 9.000 á hvorn hund, þar sem hundaeftirlitsmaðurinn hafði alls ekki handsamað þá.

 

Eftir að ég útskýrði fyrir henni hvers vegna tvær tíkanna væru óskráðar fanst henni sanngjarnt að ég drifi í að taka ákvörðun um hvort ég héldi þeim áfram eða kæmi þeim í gott fóstur. þarngað til ég hefði gengið frá því máli, gaf hún mér frest til að skrá þær ef ég myndi halda þeim hjá mér. "Aldís tók á þessu máli af skynsemi, en það hefur varla verið henni auðvelt þar sem með því var hún að hnekkja ákvörðun starfsmanns bæjarins. bætir hún við

Bæjarstjórinn á hrós skilið, enda hefur Aldís augljóslega hæfileika til að hugsa með hjartanu þegar við á.," bendir Bergljót á , en leggur áherslu á að Kristján hundaeftirlitsmaður geti tæpast verið starfi sínu vaxinn, þar sem hann einblínir þröng á bókstaf reglana og hefur ekki hæfileika til að hugsa út fyrir rammann.

Ég geri athugasemd við framgöngu Kristjáns í þessu máli, þar sem fyrir lá að ég var komin að heimili hans um það bil tíu mínútum eftir að hundarnir sluppu og hann neitaði mér um upplýsingar um það hvernig ég gæti náð í hundana mína, sem þegar upp var staðið voru í göngufæri frá heimili mínu.

Í mínum huga er það hrein valdníðsla af hans hálfu að neita að segja mér hvar hundarnir voru og að sekta mig fyrir að "handsama" hundana sem hann gerði alls ekki. “


Hvers vegna að byggja öryggisfangelsi fyrir veikt fólk?

Ég hef ekki skrifað blogg í heilt ár, eða því sem næst. Þó liggur mér ævinlega mikið á hjarta og hef mikla þörf fyrir að láta í mér heyra. En einhverra hluta vegna hef ég þagað þetta árið; kannski vegna þess hve hátt heyrðist stundum í mér og gott að gefa fólki grið.

Oftar en ekki er ég á skjön við aðra og skoðanir mínar fara ekki alltaf saman við fjöldann. Mörg undanfarin ár hafa ráðamenn talað um að byggja yrði nýtt fangelsi. Litla Hraun væri of lítið og tugir fanga biðu afplánunar. Fjölmiðlar hafa étið þessar fréttir upp gagnrýnislaust, eins og flest sem fjallað er um. Það er ekki mannskapur til að skoða fréttir eða fylgja þeim eftir á fjölmiðlum og því eru þær oftar en ekki hraðsoðnar fréttir, skrifaðar upp úr fréttatilkyningum og tveimur símtölum við ráðamenn. Punktur.

Fréttir um vöntun á öryggisfangelsi eru meðal þeirra sem lesa má reglulega um. Ein viðlíka birtist í einhverjum miðlinum fyrir fáeinum dögum og í henni er upplýst að meira en helmingur fanga á Litla Hrauni hafi hlotið dóm vegna fíkniefnabrota. Sem væntanlega þyðir að þeir hafi verið dæmdir vegna innflutnings þeirra, neyslu eða sölu. Jafnvel  einungis fyrir að hafa fíkiefni undir höndum, burtséð hver tilgangurinn var.

Ég hef alla tíð haft einhverja óskilgreinda samúð með föngum; veit ekki hvers vegna, en er helst á því að ég trúi innst inni að alvöru glæpamenn séu í miklum minnihluta þeirra sem sitja inn í fangelsum landsins. 

Ekki get ég rekið þessa samhyggð mína til þess að ég sé blóðskyld eða vel kunnug nokkrum manni sem dæmdur hefur verið í fangelsi. Jú vissulega kannast ég við einhverja, en ekki meira en svo að það snerti mig þess vegna.

Hins vegar er ég tengd og skyld mörgum fíklum, raunar svo mörgum að þeir hafa haft verulega mikil áhrif á líf mitt. Sjálf er ég fíkill; fíkill dauðans frómt frá sagt. Fíknin hefur setið í mér frá því ég man eftir mér, en einhvern veginn komst ég hjá því að verða alkahóli að bráð.

Fyrir margt löngu notaði ég lyf í óhófi og botnaði ekkert í því hvers vegna mér leið svo illa sem raun bar vitni. Það eru mörg mörg ár síðan ég áttaði mig á þeirri óhollustu og lét af henni eða svo gott sem, en tek lyf ef ég þarf þess en missi mig ekki í magnylitöflum eða þeim lyfjum sem ég þarf á að halda.

En þrátt fyrir það lifi ég vart svo mikið sem einn dag að ég sé ekki fíkin í eitthvað. Það kann að vera allt frá eplum til skúringa, tölvunar eða bóka. 

Fíkn mín lýsir sér í því að ég ofnota það sem ég ég er æstust í þá stundina. Síðustu vikurnar hef ég látið ofan í mig ómælt magn af ostakökum. Líklega þremur fjórum tertum á viku sem ég sporðrenni með gosdrykkjum. Já, gosdrykkjum sem ég nær aldrei drakk. Vatn var það heillin og það með klökum. Þau gátu orðið tíu tuttugu yfir sólahringinn. Lengi vel leið vart sá dagur að Prins Póló og maltöl varð mitt daglega brauð. Og svona gæti ég lengi talið upp. Sama á við um athafnir daglegs lífs. Ég festist í einhverju ákveðnu og má ekki missa af því hvað sem það kostar. Líklega ná tvo orð öðrum betur vel utan um þssa fíkn eða áráttu. Allt eða ekkert, eða on or off

 

En ég er aukaatriði í þessu öllu. Það sem ég er svo ósátt við er að fíklar séu aðeins fíklar, eftir því hvernig vindar blása, en fíkill er samkvæmt skilgreiningu WHO sjúklingur. Sama gildir hér á landi og á Vogi eru fíklar sjúklingar og Vogur er sjúkrahúsið Vogur. Því spyr ég mig, hvers vegna þarf að byggja milljarða öryggisfangelsi fyrir veikt fólk?

Á meðan við lokum veikt fólk, sem er svo veikt að það hefur öngva stjórn á lífi sínu og gerir hvað sem er til að ná í eitthvað efni sem líkami þess æpir á, spanderum við milljörðum árlega, aðeins fyrir að loka þetta fólk inn í fangelsi því kostnaðurinn við upphald og gæslu eins fanga á ári slagar langt upp í legudag á sjúkrahúsi. 

Í stað þess að læsa fíkla inni fyrir afbrot ættum við að gefa þeim kost á afvötnun og endurhæfingu. Það er nefnilega svo með þennan sjúkdóm að hann er ekki virkur í manneskjunni ef efnið sem hún er svo fíkin í nær ekki að breyta heilastarfseminni og þar með dómgreindinni og jafnvel þegar líða tekur á bata, vitinu til að greina á milli hvort er betra er að vera undir áhrifum eða með heila hugsun.

Og það sem betra er, sjúkdómurinn að mestu óvirkur þeir og gætu menntað sig, starfað við einföld verkefni og síðar meir orðið fullfærir vinnukraftar á meðan afplánun stendur. Og það þarf ekki öryggisfangelsi til. Þeir gætu jafnvel verið heima hjá sér, með takmarkað frelsi. Það kostar samfélagið ekki eina krónu, heldur myndi klingja í kassanum.

Í guðs bænum takið á þessum málum af viti, áður en milljörðum verður kastað í nýtt fangelsi sem engin þörf er á. Það þarf aðeins breytt hugarfar. 


Ísland er banananalýðveldi í dýravernd - lög og reglur hér eins og svörtustu Afríku

Íslendingar státa sig af, þegar þurfa þykir hve framarlega þeir standi í umhverfismálum. Röfla um Kyotobókun fram og aftur og láta líta út sem við séum þjóð meðal þjóða og hér sé menningarstig hátt og þjóðin vel upplýst.

En dýravernd er hluti umhverfisins og stjórnmálamenn gleyma því alveg enda er það of mjúkt og ekki nema fyrir taugaveiklaðar kellingar að fjalla um slæma meðferð á dýrum.

Ég hef fyrst og síðast einbeitt mér að gæludýramalum, einkum hundavernd og rétti þeim til handa og eigendum þeirra. En ég hef líka gagnrýnt hvernig farið er að því að murka lífið úr hvölum á kvalafullan og langdreginn hátt. Sama á við  ömurlegan flutning á lambfé á haustin um landið þvert og endilangt í sparnaðarskyni þar sem lömbin eru flutt í sláturhús vatnslaus og allslaus, látin bíða í flutningabílum í myrkri og vosbúð og síðan tekið eitt af öðru og slátrað dauðstressað og hrætt með vitin full af blóðlykt. 

Síðan étum við þetta sama kjöt sem gæti verið enn gæðameira ef dýrin  væru aflífuð á mannúðarfullan hátt og dýrið afslappað.  

En ég kippi mér ekki upp við það að vera álitin skrýtin eða neð þráhyggju og hreinlega obbsest á þessum málum og ætla mér að berjast fyrir bættri dýramenningu og rétti þessa málleysingja áfram. Begga og dýrin" síðan mín í DV forðum daga var lesin spjalda á milli af fleirum en menn áttuðu sig á. það fann ég gjörla hvarvetna í samfélaginu og af viðbrögðum fólks þegar hún birtist ekki daginn sem hún átti að birtast á og eins eftir að ég hætti og þar með síðan með. 

Nú síðast eins og blogg mitt ber með sér varð ég sjálf illilega fyrir því hvernig að þessum málum er háttað hér þegar Askur minn varð fyrir bíl. Ég hef síðan verið að skoða hvernig dauða hans bar að og talað við alla sem að því máli komu og líkunum á hvort hægt hefði verið að bjarga lífi hans ef lög um dýravernd hér væru ekki eins og inn í svörtustu Afríku eða jafnvel í Asíu þar sem lög um dýravernd eru ekki einu sinni til.

En hvort er betra að byggja á vondum lögum eða engum? Svei mér þá, ég held að vond lög séu verri ef eitthvað er, því ef þau væru enginn væri þá að minnsta kosti hægt að setja reglur sem ekki er hægt nú að neinu viti þar sem lögin eru þannig að þau standast ekki reglugerðir. 

Um miðaðan síðasta áratug var bætt inn í stjórnarskrá Íslendinga það sem kallast , jafnræðisregla um leið og upplýsingalögin urðu stjórnarskrárvarin.

Jafnræðisreglan á að tryggja þegnum þessa lands það sem í orðinu fellst. það á sumsé ekki að mismuna þegnum með tilliti til þeirra laga sem gilda í landinu. Bæði þessi ákvæði voru til mikilla bóta og hefur oftar en ekki reynt á upplýsingalögin þegar kerfið ströglast við að fela slæm og ólögleg vinnubrögð í skjóli leyndar. Nú fá fjölmiðlar afhent gögn sem hægt er að birta og hafa flett ofan af margri spillingunni.

Jafnræðisreglan hefur ekki hlotið eins mikla umfjöllun enda held ég að menn átti sig alls ekki á hvað hún þýðir og láti því ekki reyna á hana. Telja menn til dæmis að það geti staðist lög um eignarétt hverjum og hvort þú býður að vera í íbúð þinni sem þú ert skýrt og skorinnlaust eigandi af, en lög um eignarétt eru mjög ströng hér á landi?

Er einhver sanngirni í því að húsfélag í blokk með átta íbúðum geti í skjóli laga um fjölbýlishús kosið um það hvort lítilli kisu eða smáhundi sem borin eru í töskuvarnað að búa hjá eigendum sínum og skuli brottræk verin með sjö atkvæðum gegn einu? 

Móðir mín sem býr í fjölbýlishúsi og hefur um árabil gætt lítils hunds systur minnar stöku sinnum vegna vinnu hennar,  var meinað að fá hann í heimsókn vegna þess að eiginkona formanns húsfélags var með ofnæmi fyrir köttum. En eins og menn vita er ofnæmi þess eðlis að hafi menn ofnæmi þá er það sjaldnast fyrir einhverju einu, það fylgja fleiri hvatar sem ofnæminu veldur. Hvað með frjókornaofnæmi? Eigum við að steypa yfir allan gróður og höggva öll tré vegna þeirra fáu einstaklinga sem hafa ofnæmi? 

Engum manni myndi detta það í hug. En þegar gæludýr eiga í hlut er sjálfsagt að níðast bæði á eigendum þeirra og þeim sjálfum. Halda menn að þessar reglur standist jafnræðisregluna? Því skal ég seint trúa og ætla mér að láta á það reyna. Er erindi þess eðlis á leið til umboðsmanns Alþingis.

Þetta blogg er aðeins undanfari næsta bloggs um söguna af dauða Asks og rökin sem ég hef fyrir því að Askurinn minn hafi verið lifandi allt frá því slysið varð sem hann lifði af og áfram í lögreglubíl sérsveitar ríkislögreglustjóra. Ég mun færa fyrir því rök að honum hefði mátt bjarga ef hann hefði komist strax undir læknishendur. 

 

 


Varð einhver vitni að dauða Asks míns á horni Vitastígs og Grettisgötu

askur_2.jpgdscf0749.jpg010.jpg

Askurinn minn; ljúfurinn minn kæri varð fyrir bíl á horni Grettisgötu og Vitastígs á milli 19-20 fyrir viku síðan.

Hann sem alltaf hlýddi og fór aldrei neitt án okkar lét ekki litla frænda sinn bjóða sér nema einu sinni að fá sér ferskt loft þetta kvöld þegar þriggja ára gamalt barnið opnaði dyrnar.

 Askur mánuði áður en hann dó. Á litlu myndinni er Smári dóttursonur minn í garðinum að leik við Ask og Freyju mömmu hans en þau voru mjög náin.

Við höfum fregnir af því að hann hafi þá rekið augun í hund handan götunnar og fylgt honum eftir. Hann gleymdi öllu öðru og hljóp niður Vitastíginn; uggði ekki að sér og litli líkaminn þoldi ekki höggið og því fór sem fór.

Ég hef verið að reyna að afla mér upplýsinga um þetta atvik og sagði Stefán Eiríksson lögreglustjóri að slysið væri skráð hjá þeim en lögreglan í Reykjavík hafi eigi að síður ekki komið að málinu.

Og haldið ykkur nú; það er ríkislögreglustjóri sem sendir sérsveitina - víkingasveitina sína á vettvang ef dýr lendir í slysi. Jú, þeir eru vopnaðir skammbyssum og eiga að meta hvort aflífa eigi dýr á staðnum!

Sumsé ala 1950. Nei, þeir eiga ekki að kalla til dýralækni sem er með fimm ára menntun að baki og þar af leiðandi sérfræðingur í að meta hvort bjarga megi dýri frá dauða með því að gera aðgerð sem oftar en ekki getur og hefur heppnast; það er að segja hafi sérsveitin ekki verið fyrri til að senda kúlu í höfuð særð dýrs.

Hvers vegna dýralæknar láta bjóða sér að menn án fagkunnáttu gangi í verk þeirra er mér hulin ráðgáta. Auk þess er misjafn sauður í mörgu fé og þetta eru hipp og kúl kallar sem finnst einn hundræfill kannski ekki þess veiði að reyna að bjarga honum.

Þegar Askurinn minn fór voru dætur mínar á hlaupum um hverfið að leita hans. Þær hittu konu sem sögðu þeim að skömmu áður hefði verið ekið á hund. Önnur hringdi samstundis í lögreglu (sem hún hafði þá þegar verið búin að gera og spyrjast fyrir um hvort slys hefði orðið og ekið yfir dýr og þeir ekki kannast við neitt.)

Þá voru menn Halla á leið í með hundinn sem sannað er að ekki dó samstundis upp í Elliðaárdal???? Hvað vakti fyrir þeim veit ég ekki en mér dettur i hug Víðidalur eða dýraspítalinn þar.

UM leið og dóttir mín fékk staðfest að þeir væru með hundinn í bílnum kallaði hún í dýralækni sem var á vakt á stofu Dagfinns 500 metrum fjær. Það datt sérsveitamönnunum ekki í hug.

Sérasveitarmenn Haraldar, þjálfaðir í að meta ástandsslasaðs dýrs komu skjótt og hittu dóttur mína fyrir á slysstað. Lá þá litlim Askurinn minn  aftur í sætinu og var ekki að sjá að þeir bæru minnstu virðingu fyrir dauðanum né eigandanum sem þótti trauðla minna vænt um Ask en barnið sitt.

Hún tók hann í fangið og kallaði nafnið hans og opnaði hann þá annað augað. Honum blæddi trúlega út í aftursætinu í bíl töffaranna; án þess að ég geti um það fullyrt. Óskhyggja dótturinnar hefur kannski verið svo mikil að henni hefur sýnst augað opnast og hann heyra í henni eða ímyndað sér. En ljóst var að hann hafði verið á lífi ekki löngu áður en dýrlæknirinn skoðaði hann þar sem hægt var að greina á lit gómsins hve löngu áður hann komst í hennar hendur Askur varð allur.

Það er okkur mikils virði að vita hvernig þetta bar að og því biðla ég til íbúa í grenndinni sem kynnu að hafa orðið vitni að atburðinum að hafa samband við mig. Eins ef ökumaðurinn sem varð fyrir þessu óláni fréttir af þessu bloggi mínu að hringja í mig.

Það sem sló mig hvað mest er að þegar dóttir mín féll saman og harmurinn tók af henni öll völd yfir missi hundsins Hún grét og grét í taugaáfalli, kallaði nafn hans stöðugt. Lagðist með lífvana líkama Asks í fanginu á gangstéttina, þá kvöddu menn Haraldar ríkislögreglustjóra og áminntu hana um að drífa sig heim. Þeir buðust ekki til að aka henni eða reyna að hugga hana, fara með henni til dýralæknis eða eitt né neitt. Bara fóru og hún lá á gangstéttinni harmi sleginn og gat sig ekki hrært fyrr en dýralæknirinn kom.

Fjarri lagi er að ég áfellist ökumann bílsins. Það þaef ekki að aka nema 30 kilómetra hraða á klukkustund til að deyða svona lítið dýr. Þetta var slys og á því báru dætur mínar sem voru með Ask ábyrgð. Það var þeirra að gæta hans eins og sjáaldur auga síns enda er það rússnesk rúlletta að missa ungan rakka sem finnur lykt langar leiðir út úr húsi.

Við höfum tekið dauða hans afar nærri okkur og dóttir mín kenndi sjálfri sér um. Hún hefur átt skelfilega erfitt og það hefur tekið virkilega á að horfa upp á vanlíðan hennar og sorg.

Það mun hjálpa okkur heilmikið að fá svörun frá sjónarvottum og því það slær kannski á mesta sársaukann.

Askur var af tegundinni Cavlier King Charles Spaniel, 15 mánaða efnilegur rakki. Ég sýndi hann í vor og þá var hann í þriðja sæti í sínum flokki, þótti heldur grannur en fékk excellent og frábæra dóma.

Síminn minn er 8219504 og ég væri meira en þakklát fyrir allar upplýsingar hve litlar þær væru.

Í kvöld er nákvæmlega vika liðin síðan slysið varð. 


Guð forði þeim sem töluðu of hátt og töldu Davíð af; nú verða gerðar upp sakir.

Agga mín; hvernig dettur þér í hug að láta út úr þér svona fáviskumæli eins og í fréttum á áðan að útgefandi hefði fullyrt á fundi að stefna blaðsins muni ekki breytast með nýjum mönnum. Dómgreindin hefur beðið hnekki, nema eitthvað annað búi að baki. Bentu mér á einn fjölmiðill sem ekki hefur breyst við ritstjóraskipti, enda væru það meiri lyddurnar sem þar tækju við ef ekki fylgdu breytingar.

Hvaða sakleysishjal er þetta í þér, kona með reynslu. Þú veist betur en svo. Þú ert blaðamaður og átt að tala sem fréttamaður og fréttaskýrandi enn ekki í nafni útgefenda, þó að ég skilji þig að vissu leyti enda orðið sek að því sjálf í einfeldni minni.

En það var þá Agga og mikið vatn hefur til sjávar runnið síðan. Þannig láta ekki góðir blaðamenn kaupa sig. Og þannig myndi ég ekki tala nú. Þú ert réttu megin línunnar núna enda hefur drottningaviðtal þitt við Davíð fyrir nokkrum vikum varla skaðað. En þú af öllum; seint hefði ég trúað að þú létir Óskar leggja línurnar og ofan í kaupð talað gegn eigin visku og sannfæringu fyrir hann í eigin hagsmunaskyni!

Þú veist jafn vel og ég og allir aðrir hvað er í gangi. Hvað ætti Davíð að vilja á Mogga annað en ná sér endanlega niður á Þeim sem hann þarf að hefna sín á.  Þeir eru ábyggilega nokkrir enn sem köstuðu í hann grjóti forðum daga og hann á óuppgert við, fyrir utan þá sem létu í sér heyra við síðustu stjórnarskipti.

Guð forði þeim sem eiga hefndarþorsta Davíðs yfir höfði sér.

Morgunblaðið verður ekki keypt lengur á mínu heimili;


Til Hönnu Birnu til eftirbreytni - Hrein torg - fögur borg

Síðan Feisarinn eða Fésið eins og menn kalla það, gerðist mönnum svo hugleikið að þar fara fram öll helstu samskipti fólks sem tjáir skoðanir sínar í fáum orðum, hefur bloggið borið skaraðan hlut frá borði.

Ég hef til að mynda lítið bloggað undanfarið ár eða jafnvel tvö. Bæði er það ómeðvitað og með vilja gert. Ég tók þá ákvörðun að láta af skrifum og skoðunarskiptum um tíma, eða þar til heilsa mín væri orðin það góð að ég þyrfti liítið fyrir skrifum að hafa.

Nú er svo komið að Eyjólfur er heldur að hressast og gott betur. Ætti að vera vinnufær og er því um  tíma hálfflutt til Reykjavíkur til að byggja mig upp félagslega og hitta fólk. Ég kann því vel að geta gengið með hundana um götur borgarinnar. En það sem hefur komið mér sérstaklega á óvart er hve borgin gangstéttir og götur eru illa þrifnar.

Þær gotur sem ég geng hvað helst er um Holtin, Njálgsata, Grettisgata, Barónstígur og þar um kring. Og mér hreinlega ofbýður hvernig gangstéttirnar líta út svo ekki sé talað um göturæsin.

Sjálf bjó ég við Njálsgötu í þriðja húsi frá Klapparstíg fyrir margt löngu. Líklega á tímabili Geirs Hallgrímssonar þáverandi borgarstjóra. Þá var slagorðið sem glumdi í eyrum manna; Hrein torg - fögur borg. Ég var unglingur á þessum árum en ég man eins og gerst hafi í gær hve ég tók þetta til mín. Upp voru settar ruslatunnur á ljósastaura og mér hefði aldrei dottið í hug aðkasta frá mér umbúðum utan af sælgæti eða einu né neinu nema í þær tunnur.

Ég var gangandi enda átti maður ekki bíl á þeim árum. Gekk í Valsheimilið nánast daglega og niður á Torg í strætó í skólann. Borgin var að vísu minni, en miðborgin var sú sama að mestu leyti sem nú. Hún var hrein og það unnu götusóparar á hverju horni og sópuðu rennusteina og gangstéttar.

Þeir sjást ekki lengur en á atvinnuleysisskrá eru tugir þusunda. Ég skora því á Hönnu Birnu borgarstjóra sem líklega var barn að alast upp í Hafnarfirði og man ekki þessa tíma, að kynna sér þessi mál. Það hlýtur að vera hægt að fletta upp í skrám og finna hvernig Geir útfærði þetta átak sem skilaði virkilegum árangri. Svo miklum að enn stendur þetta í mér og ég kasta aldrei frá mér rusli á götur eða gangstéttir; svo ríkt er þetta í mér. Hrein torg - fögur borg.


Hundstungan græðir - kattartungan særir!

Hvolpar Emblu 050

Þessa skoðun höfðu menn á sínum tíma enda hefði ekki verið tekið svona til orða ef ekki væri fyrir það að menn hefðu reynslu af. Ég man eftir að af heyrt þetta orðatiltæki allt frá barnæsku. Velti því ekki sérstaklega fyrir mér en taldi að um gamlar kerlingabækur væri að ræða eins og svo margt annað sem gömul orðatiltæki eða málshættir segja.

 Copy of Hvolpar Emblu 038

 

En þegar ég síðan eignaðist hund á fullorðinsárum rifjaðist þetta upp fyrir mér. Ég lét því Birtu mína sleikja sár og auma bletti ef ég fékk þá enda þurfti ekki að bjóða henni blessaðri nema einu sinni upp á gott sleikerí. Og viti menn, sár greru óvenju fljótt en ég tek fram að ég hef einnig tröllatrú á Alovera og E- vítamíni sem ég jafnan ber á öll mín mein. Og það virkar - svo mikið veit ég.

Ég gat þó ekki sannað vísindalega hvort Alovera eða tunga Birtu minnar og síðar Gnár væri svo skjótt líknandi. Ég hafði þó grun um að tunga þeirra hefði meiri áhrif en menn vildu viðurkenna.

Í fyrra fékk ég óyggjandi sönnun þess að þetta gamla orðatiltæki væri ekki byggt á kreddum. Ég varð vitni að því að einn hvolpakaupandi minn sem hafði frá barnæsku átt við exem og sprungur á hælum, sem gjarnan vætlaði úr.Hún eins og aðrir höfðu reynt öll möguleg ráð án árangurs.

Það merkilega var að lækningin kom úr óvæntri átt og  fékk Inga bót meina sinna í fyrsta sinn frá því hún man eftir sér þegar hún fékk hvolp hjá mér. 

Til að fyrirbyggja allan misskilning þá var Tara litla ekki komin inn á heimilið til að lækna fjölskylduna; þvert á móti bjuggust fleiri við versnandi ástandi og ofnæmi og guð má vita hverju.

Tara litla eins og aðrir hundar elska skeikerí og Inga eigandi hennar leyfði henni góðfúslega að sleikja á sér hælana bera þegar hún lá og slakaði á eða  horfði á sjónvarpið á kvöldin. Eftir nokkrar vikur var ekki að finna exemblett á nokkrum fjölskyldumeðlima sem öll höfðu þjáðst en mismikið þó.

Á kosningadaginn, hljóp Tara sem þá var liðleg ársgömul fyrir bíl á 25 kílómetra hraða en það breytti engu; dagar hennar hér á jörð urðu ekki fleiri. Mikið sorg ríkti meðal stórfjölskuldunnar og þegar Inga hringdi í mig daginn eftir var grátið á báðum enda línunar og ekki mikið mælt á meðan.

Svo vildi til að ég var með sex vikna hvolpa sem ég var ekki endanlega búin að gefa loforð fyrir og ég bauð Ingu hvolp. Við vissum báðar að annað hvort var að ákveða strax að fá annan hund - eða aldrei. Hún valdi fyrri kostinn og nú er litla geðgóða dísin mín Iðunn Týra komin til Eyja.

En það merkilega við þetta er að Inga sagði mér að um það bil tveimur þremur vikum eftir að Tara dó fór að bera á exemblettum að nýju hjá börnunum og hælar hennar voru að byrja að springa að nýju.

Nú var það ekki svo að heimilisfesta Töru hafi ein og sér orðið þess valdandi að exemið hvarf. O, nei, aldeilis ekki. Tara sótti í að sleikja exemblettina og móðir Ingu fékk næstum taugaáfall þegar hún sá að Inga leyfði henni að sleikja og hnusa í börnunum. En hún var fljót að skipta um skoðun þegar hún sá með eigin augum að börnin og Inga fengu bót meina sinna. Og það þurfti ekki vitnanna við þegar Tara féll frá og það fóru að myndast blettir að nýju.

Ég hef ekki hef gleymtt að spyrja Ingu hvort litli unginn, Iðunn Týra leikur sama leikinn, en ef ég þekki Cavalierhunda rétt þá á hún eftir að taka fjölskylduna í gegn og lækna af exemi með hundstungunni sinni. Hún er bara svo agnarsmá enn og ekki nema 13 vikna. En ég bý spennt, þó að ég þurfi ekki vitnana við því hundarnir mínir græða öll mín kaun á augabragði.

Því kemur manni það spánskt fyrir sjónir að lesa inn á doktor.is,hið gagnstæða. En sýnir kannski fyrst og síðast fordóma og þekkingarleysi sem enn ríkir hér á landi á hegðun og hreinlæti heimilishunda hér á landi nú til dags.

En sem betur fer eru til læknar sem mæla sérstaklega með að hundar alist upp með börnum til að styrkja ónæmiskerfi þeirra, en það hefur verið sýnt fram á með vísindalegum könnunum.


Breytt gildismat á krepputímum - hundur á heimilið í stað utanlandsferða

DSC04531Mínir uppáhalds hvolpakaupendur eru yfir fimmtugt
Hvolpar eru að fara frá mér rétt eina ferðina. Og það venst aldrei. Með hverju árinu er erfiðara og erfiðara að sjá á bak þeim.
Ég hef hins vegar verið lánsöm því mikil eftirspurn er eftir hvolpum þetta vorið. Trúlega hefði ég getað ráðstafað sex sinnum sex hvolpum á góð heimili ef ég hefði átt svo marga.
Er þetta ekki dásamlegt?
Stærsti hluti þeirra sem falast hafa eftir hvolpum hjá mér síðustu sjö árin, eru hjón á milli þrítugs og fertugs. Oftar en ekki er verið að láta undan þrýstingi barnanna en einnig er um að ræða fólk sem komið hefur sér vel fyrir og inn í myndina vantar aðeins heimilishundinn.
Reynslan hefur kennt mér að þegar á bak við löngun eftir hvolpi eru aðeins þessir þessir tveir þættir, er rétt að halda vöku sinni. Margir eru svo ótrúlega illa upplýstir og halda að hægt sé að rjúka einn tveir þrír í hvolpakaup og kappið ber forsjónina yfirliði. Meira að segja eru sumir foreldrar  þeirrar skoðunar að hægt sé að leggja ábyrgðina á hundinum á börnin; þau eru látin lofa því sem þau alls ekki hafa þroska til að meta og geta í fæstum tilfellum staðið við; að hugsa um hundinn og fara með hann út að ganga. Vinnusjúkir stressaðir foreldrar hafa ekki tíma í slíkt og jafnvel ekki áhuga.
DSC04517
Dömurnar þrjár sex vikna 

Það þarf ekki að taka fram að þessi hugsun er út í hött og foreldrar geta ekki sett  miklar kröfur og ábyrgð á börnin sín til að friða eigin samvisku. Oftast er þetta nefnilega fólkið sem er ekki reiðubúið að fórna neinu fyrir þá ánægju sem það veitir að halda hund á heimilinu.
Hugurinn stefnir hátt, og á besta aldri er mönnum allir vegir færir. Það er ekki til sú áskorun sem sjálfsöruggt ungt menntað fólk er ekki til í að taka til að festa sig í sessi.
Hjón á þessum aldri eru á fullu í að vinna sig upp og það stöðvar það ekkert á þeirri braut enda hafa margir hverjir lagt mikið á sig á meðan námi hefur staðið og því kominn tími til að uppskera. En frami upphefð þýðir stundum breytingar með skömmum fyrirvara. Atvinna býðst í öðrum löndum eða ákveðið er að bæta við sig í námi og harkan sex er allsráðandi Og á þessu aldurskeiði eru einnig flestir skilnaðirnir sem þýða oftar en ekki miklar breytingar á búsetu og aðstaða þeirra sem skyndilega verða einhleypir er ekki hagstæð litlum hundi.
Hvað er einn hundur á milli vina þegar hvort sem um er að ræða frama, bættan efnahag eða hið öndverða hjónabandið er í húfi.
Auðvitað er hundinum fórnað.
“Því miður, getum við ekki haft hann lengur þar sem aðstæður hafa breyst,” hef ég heyrt oftar en ég hef viljað. Ég verð alltaf sorgmædd því hundurinn á engan að nema fjölskylduna sem ég úthlutaði honum ungum. Líf hans er alfarið undir duttlungum og eiginhagsmunum mannkindarinnar komið.
Og því mega hvolpakaupendur aldrei gleyma; hundurinn elskar fólkið sitt án skilyrða og hjarta þeirra er kramið þegar senda á þá eitthvað og eitthvað. Svo lánsöm er ég að hafa tekið sjálf að mér hvolpana mína, fullorðna þegar eitthvað viðlíka kemur uppá. Og svo merkilegt sem það er; hvolparnir sem jafnvel eru orðnir nokkurra ára hundar gleyma ekki kellingunni sinni; muna lyktina og una glaðir við sitt hjá mér.
En það er önnur saga; ég skil alls ekki þann hugsunarhátt að kasta frá sér þeim sem minnst mega sín innan fjölskyldunnar fyrir eitthvað sem ekki gefur neitt þegar upp er staðið. Í mínum huga eru hundarnir mínir mér ekki minna kærir en börnin mín og barnabörn. Ég er líka komin á þann aldur að harkan hefur vikið fyrir mýktinni.EGnár hvolpurins og fyrr sagði átti ég ekki von á því fyrirfram að svo mikil eftirspurn yrði eftir hvolpunum mínum líkt og raunin varð. Í miðri kreppu þar sem flestir halda aftur af sér og reyna að spara eins og frekast getur.
En ég komst að því að hvolpaeftirspurnin var ekki sprottin af sömu þörfum og fyrr, fólkið sem spurðist fyrir og vildi kaupa hvolp tilheyrði í mun minna mæli fyrrnefndum hópi, aðrar ástæðaur lágu að baki lönguninni eftir hvolpi en fyrr. Og ég áttaði mig einnig á að í raun er hvolpaeftirspurnin í nokkrum tilfellum í sparnaðarskyni því eins og menn vita þá hefur hugsunarháttur fólks og viðhorf til hlutana breyst afar mikið á síðustu mánuðum.

Sjö vikna dama sem úr síðari goti Gnár.
Hún hefur gert það gott á sýningum þessi
Fjölskyldugildið er þar einn stærsti þátturinn. Gildismatið er mýkra og það er ekki lengur fínt að aka um á dýrum jeppum, þvælast til næstu landa mánaðarlega eða spaða peningum í óþarfa. Nú er aðhaldið, nægjusemin og samveran við nánustu fjölskyldu það sem fólk kýs.
Og hvar kemur hundur inn í það dæmi? Jú, það er stór hluti þess að sameina fjölskyldur. “Nú verður ekki farið til útlanda heldur kaupum við lítinn hund og förum í útilegur og sumarbústað.
Tveir hvolpanna minna fara til eigenda sem komnir eru yfir sextugt. Fólk sem á uppkomin börn og barnabörn. Þetta fólk er að kaupa hvolp sem ætlað er að vera hluti stórfjölskyldunnar. Dætur og synir hafa verið með í því að velja og barnabörnin eru yfir sig spennt. Foreldrarnir hafa ekki treyst sér til að kaupa hund þar sem flestir vinna langan vinnudag. Afi og amma eru hins vegar farin að hægja á sér og hafa ömmurnar minnkað svo við sig vinnu að þær eru heima að minnsta kosti hálfan daginn. Dætur og synir eru reiðubúin að gæta litla fjölskyldumeðlimsins hvenær sem verkast vill og amman og afinn þurfa ekki að hafa áhyggjur af bindingunni sem felst í að taka lítinn hvolp að sér. Hvolp sem verður hundur og á jafnvel eftir að lifa 10 til 15 ár.
Hundurinn er því meira eða minna á ábyrgð allra og börnin er sæl með næst besta kostinn; að amma og afi kaupi hvolp þar sem foreldrar þeirra geta ekki vinu sinnar vegna tekið inn á heimilið lítið kríli sem þarf að hugsa um og gæta að eins og barni. Og allir una glaðir við sitt.
Það hefur verið yndislegt að fylgjast með þessu fólki sem er ekki að ana að neinu, hefur þroska og reynslu og næga blíðu og ást til að gefa litlum hvolpi. Sem jafnvel sameinar hjón, sem ekki lengur hafa það sem áður sameinaði þau; börnin. Á þessum aldri er fólk afslappaðra og það hefur meiri tíma.
Hvolpakríli
Tómið sem brauðstrit og börn skilja eftir sig þarf að fylla og hvað er betra til þess en einmitt lítill hvolpur?
Ég get svarað því vegna þess að ég hef svo oft orðið vitni þess hve lítill hvolpur hefur bætandi áhrif á hjón sem vaxið hafa hvort í sína átt og finna ekki lengur sama tilgang með að vera saman.
Ég hef séð eigin augum að lítill hvolpur hefur gjörbreytt sambandi hjóna og fyllt það tómarúm sem fólk yfir fimmtugt, sextugt finnur svo oft fyrir þegar það stendur skyndilega eftir með hvort annað. Börnin farin, efnahagurinn betri og tíminn rýmri.
Hver öðrum yndislegri og erfitt að gera upp á milli
Ég hef því notið þess sérstaklega að fylgjast með þessum stórfjölskyldum sameinast í kringum lítinn hvolp. Allir jafn spenntir og innilega reiðubúnir að leggja sitt að mörkum til að styrkja enn frekar samband fjölskyldunnar með þeirri ákvörðun að taka að sér lítinn hvolp. Og sjálf gleðst ég manna mest því litlu gersemin mín sem ég hef vakað og sofið yfir síðustu tíu vikurnar fá óskaheimili þar sem hlýjan og elskan +a sér engin takmörk. Og ég fæ eðlilegan nætursvefn; er örugg ánægð og sátt. Ömmur og afar eru mínir uppáhalds hvolpaeigendur.

Hvolparnir orðnir fjögurra vikna og gerast nú fegurri með degi hverjum

Heimasíðan mín www.sifjar.is er í upplyftingu og endurvinnslu. Hún hefur ekki verið uppfærð síðan í haust vegna þess að ég hef ekki komist inn til þess. Ég nenni ekki að útskýra hvers vegna því ég er orðin svo þreytt á þeim hjá Vodafone.

En hvað sem því líður þá er loks komin skriður á málið og ég fundið nýja hýsingaaðila sem halda einnig utan um síðuna og aðstoða mig. En á meðan ég hef ekki sifjar.is þánota ég þessa.

Hvolparnir hennar Emblu minnar eru orðnir fjögurra vikna og farnir að murra eins og dúfur og takast aðeins á. Þó eru hreyfingarnar enn mokkuð hægar og þeir velta auðveldlega um koll í gönguferðum sínum utan hvolpakassans.

útrásar Valkyrjur Norðursins...hölluðu undan fæti... 048Hér er ungamamman með litl krílin sín. Myndin var tekin þann 7.apríl en þá voru hvolparnir um það bil tveggja vikna.


Ég, þú og hinir þurfum ekki annað en sjást - allir sem einn verðum við að mannmergð

Undanfarin mánuð hef ég verið eins og lömuð þegar ég hugsa um ástandið hér á landi og hvað allt hefur breyst á skömmum tíma. En um leið finn ég nokkuð sem ég hef aldrei fundið í íslenskir þjóðarsál fyrr.; samstöðu og réttlætiskennd. Og það gleður mig.

Við Íslendingar eigum auðvelt með að tjá skoðanir okkar en oftar en ekki hefur raunin orðið sú þegar fréttir berst af einhverju sem mönnum blöskrar, þá hugsi menn ekki málin, heldur eru fljótir að taka undir það sem síðasti ræðumaður hafði að segja. Það á sér stað nokkurskonar múgæsing. Lýðurinn eltir fáeina sem hæst hafa og fylgja þeim. Það er síðan ekki fyrr en allt er um garð gengið að menn fara að hugsa málið í rólegheitum og af yfirvegun að þeir átta sig á að þeir mynduðu sér aldrei sjálfstæða skoðun byggða á rökum, heldur átu upp hver eftir öðrum.

Mörg slík mál hafa sett af stað mikinn skjálfta meðal þjóðarinnar og stór orð fallið. Má þar nefna Hafskipsmálið, Geirfinnsmálið, DV málið þegar helmingur þjóðarinnar skrifaði undir yfirlýsingu um að það blaðið elegði upp laupana. Menn skrifuðu vegna þess að þeir smituðust af næsta manni og síðan koll af kolli. Í einu vetfangi geymdu þeir öllu því góða sem DV hafði afrekað, komið af stað umræðu um og haft áhrif á til góðs.

Ég man ekki í svipan til að rekja mörg önnur mál sem hefur haft þau áhrif að menn hafa kreppt hnefa og æpt á torgum og heimtað aftöku án dóms og laga.En ég man að öll þau mál urðu að engu og fuðruðu upp jafn skjótt og kveikt var í.

En nú finn ég einhvern annan takt en bara múgæsingu; fólk er reitt, sárt og fram af okkur öllum hefur verið gengið. Við erum held meira hissa og sjokkeruð en bara æst og reið. Það er eitthvað magnað við þá samtöðu sem menn hafa sýnt; eitthvað stigvaxandi; eitthvað sem mér finnst að geta orðið meira en bara blaðra sem síðan lekur úr smátt og smátt og allir gleyma.

Eitthvað afl sem hófst eins og rennandi bergvatnsá sem sem rann lygn áfram en á einstaka stað mynduðust flúðir og straumar. Smátt og smátt jókst í og straumurinn jóst og yfir flúðirnar fossaði straumhratt vatnið með krafti. Þessi tæra á hefur með hverri vikkunni vaxið jafnt og þétt en menn hafa ekki endilega séð vöxtinn dag frá degi.

Mér segir svo hugur að brátt verði áin að stórfljóti sem liðast áfram án þess að við verðum endilega vör við strauminn undir niðri. Og þegar svo verður komið getur enginn látist lengur; ef ekkert verður að gert þá fer fljóta yfir bakka og ráðamenn ganga ekki þurrum fótum lengur; ef þeir ætla ekki að drukkna í straumþungu fljótinu verða þeir að taka til fótanna eða gera ráðstafanir til hemja vatnsflauminn og finna honum annan farveg. Þeir geta ekki einu sinni hlaupið nægilega hratt svo straumurinn hrifsi þá ekki til sín.

Þess vegna ætti ríkisstjórn þessa lands ekki síðar en núna í dag að huga að stigmanandi vextinum í ánni og hefja þegar í stað aðgerðir til að koma í veg fyrir þau ósköp sem það kann að hafa för með sér þegar stórfljót flýtur yfir af ógnarþunga og eirir engu.

Ég veit ekki hvort menn átta sig á samlíkingu minni eða hvort hún er svo ruglingsleg að aðeins ég finn hana í brjósti mínu en get ekki miðlað þeim tilfinningum sem með mér bærast.

Sagan hefur sagt okkur að þegar allir leggjast á eitt; heil þjóð sameinast, standast engin öfl þungan og þrýstinginn  sem myndast með samstöðunni. Mér verður í því sambandi hugsað til Berlínar fyrir 17-18 árum þegar hægt og rólega lítill lækur varð að stórfljóti sem braut að lokum niður heljarsterkann vegg sem skildi að þjóð í einu og  sama landinu.

Þegar fyrsti maðurinn stökk upp og fjarlægði aðeins einn stein úr múrnum hræðilega sem klauf þjóðina, varð ekki aftur snúið. Sú samstaða sem Þjóverjar sýndu með því aðeins að safnast saman og virkja þannig kraftinn sem leiddist úr læðingi þegar heil þjóð hugsar í takt og tekur sama höndum blæs okkur byr í brjósti.

Við vitum að það afl sem beint er í einn og sama farveginn brjóta valdamenn ekki svo glatt aftur. Okkur Íslendingum hefur ekki farist það vel að sameinast af heilum hug; oftar er hver höndin upp á móti  annarri. En í brjósti manna bærist von núna. Sá tími er kominn að við líðum ekki lengur það virðingaleysi sem okkur hefur verið sýnt af frammámönnum og pólitíkusum. Atburðarrás tveggja síðustu mánaða var kornið sem fyllti mælinn. Nú verður ekki aftur snúið og þeir sem ekki skilja hvað fólk er eiginlega að meina með útifundum og borgarafundum þurfa ekki að láta sig dreyma um að við við hunskumst heim að lokum með skottið á milli lappanna, þrátt fyrir að upp í okkur verði stungin einhver dúsan og öllu fögru lofað í framhaldinu. Við höfum misst það litla traust sem við höfðum á stjórnmálamönnum og fjármálaelítunni.

Ég finn fyrir breyttu hugarfari hvar sem ég kem, ég heyri það í þyt vindsins, finn með kuldahrollinum sem hellist yfir mig og stingur inn að beini að eitthvað sé að gerast í hugum manna; að andrúmsloftið sé með öðrum hætti en ég minnist síðustu 40 ár. 

Það er fólkið, bara við, almenningur í landinu sem erum að breytast; við erum reiðubúin til að virkja kraftinn sem til er í þessari þjóð. Luðrur og lyddur geta ekki logið að okkur enda sjáum við hvernig nefið á þeim lengist við hvert orð, en þeir standa svo fjarri fólkinu landinu að þeir heyra ekki einu sinni þegar kallað er til þeirra. Þeir hafa ekki hugmynd um neitt og halda að við sjáum ekki á þeim nefið eða okkur sé bara alveg sama.

Lygin er þeim orðin svo töm að þeir ljúga meðvitaðir um að augljóst er að hvert mannsbarn sér ó gegnum lygavefinn. Og svo  held ég að þeir viti hreint ekki alltaf hvenær þeir ljúga eða hvenær þeir segja satt.

Hugsunarskekkjan er að gera greinamun á hvítri lygi og svartri. En lygi getur aldrei orðið annað en lygi, hvaða litum sem menn kjósa að velja lygavefnum sem þeir spinna. Sannleikur og heiðarleiki er það sem þessi þjóð er að átta sig á að aldrei hefur verið virt af ráðamönnum og almenningur er orðins svo vanur lyginni að við gerum ráð fyrir henni þegar ráðamenn opna munninn. Og það sem verst er; við erum sjálf smituð af þessari sömu pest; að það sé í lagi að ljúga, svíkja og pretta, svo lengi sem það kemur ekki upp um okkur. "Löglegt en siðlaust", eins og Vilmundur heitinn kallaði það fyrir 25-30 árum. Það hefur ekkert breyst síðan, nema síður sé.

Borgarafundurinn sem verður klukkan 15:00 í dag trúi ég að muni sýna svo ekki verði um að villst að þjóðin hefur fengið nóg. Hefur engu að tapa en allt að vinna. Þið sem setið hafið hjá, en viljað vera með, látið verða að því í dag að leggja niður vinnu klukkan þrjú og sameinast í friðsamlegum mótmælum en sterkum og áhrifaríkum. Því fleiri sem við erum því meiri styrkur og veikir um leið mótstöðuna. Rísum upp; við þurfum ekki annað en bara að sjást, ég þú og og hinir. Saman komin verðum við að mannmergð.

 

að fljóti. 


Næsta síða »

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband