Með vilja eða ekki vilja

Dómur héraðsdóms yfir Pólverja fyrir meinta nauðgun á Hótel Sögu í vor er athyglisverður fyrir margar sakir. Ekki síst fyrir það að atburðarrásin mun hafa verið með þeim hætti að ekki var hægt að sanna fyrir dómi að maðurinn hafi komið vilja sínum fram með valdi þar sem stúlkan var jafnvel ekki hafa verið mótfalin samförunum.

Það sem stingur mig hvað helst er að svo virðist sem vel hafi farið á með parinu í byrjun og stúlkan jafnvel gefið til kynna að hún væri ekki mótfallin því um frekari samskipti þeirra síðar um kvöldið gæti orðið eins og títt er meðal þeirra sem hittast á skemmtistöðum. Öll vitum við og þekkjum hvernig kynni af þessu tali geta endað.

En deginum ljósara var að stúlkan var ekki reiðubúin til samfara á staðnum. Og þá erum við komin að kjarna málsins. Kvikmyndir, bíómyndir og fjölmiðlar almennt hafa komið inn ákveðnum hugmyndum um spennandi samskipti á milli karla og kvenna. Það þykir í meira lagi töff að láta taka sig á klósetum í flugvélum, upp á borðum, inn á skrifstofum eða í húsasundum. Það er með öðrum orðum töff karl sem tekur af skarið og lætur meira en vel að konu með þessum hætti. Það er ímyndin af eðlilegum samskiptum á milli kynjanna sem komið er inn hjá okkur hvarvetna.

Karlmenn, ekki síður en konur eru haldnir þessari hugmynd. Konur eiga að hafa frumkvæði og rífa sig úr með tilþrifum, karlmenn eiga að vera töff og alls ekki að tvínóna við hlutina. Og okkur er sýnt hve konum þyki spennandi og æðislegt að láta "taka sig". Hvarvetna er þessari hugmynd lætt að okkur. Er það ekki einmitt það sem gerðist þetta kvöld á Hótel Sögu?

Það er svo önnur saga hvort stúlkna var reiðubúin þegar á hólminn var komið. Eftir því sem ég kemst næst af fréttum af þessu máli, mun svo ekki hafa verið. Hún vildi kannski ekki sýnast tepra og brjótast um og æpa á hjálp?

En maðurinn má sín einskis; kæra frá stúlkunni og hann hefur setið inni í fleiri vikur. Og hans ætlan var kannski aðeins að vera töff karlmaður og heilla dömuna með þessum hætti. Er þetta ekki allt hálf öfugsnúið þegar svo er komið að töffheitin snúast um í andhverfu sína þegar á reynir.

Medúsa Eir annar besti hvolpur sýningar og var Sifjarræktun til sóma

Það hefur tæplega farið fram hjá nokkrum manni að ég er hundakona í gegn. Hef mikla ánægju af hundunum mínum og hef verið að rækta mér til ánægju en ekki verið umfangsmikil á því sviði. Frá því ég eignaðist mína fyrstu tík fyrir átta árum hef ég verið með fjögur got. Þykir víst ekki mikil framtakssemi í ræktun að vera með got annað hvort ár að meðaltali.

En ég hef notið þess til hins ýtrasta að vera með hvolpa í öll þessi fjögur skipti. Þessi got hafa verið misjöfn að gæðum eins og gengur og í að minnsta kosti þrjú skipti hef ég fengið prýðilega hvolpa. Fallegasta gotið mitt fékk ég án efa síðast, undan henni Gná minni sem gaut þremur tíkum og jafn mörgum rökkum um áramótin síðustu.

Ég hef reynt að sýna að minnsta kosti einu sinni til tvisvar á ári en eigendur hvolpanna minna hafa ekki endilega verið sérlega áhugsamir um sýningar. Nokkrir hafa þó sýnt í byrjun og Sifjarhundar nokkru sinnum lent í sæti en aldrei í því því fyrsta fyrr en á sýningunni um helgina þegar Sifjar Medúsa Eir kom sá og sigraði í hvolpaflokki 4-6 mánaða.

Hún hélt síðan áfram í úrslitin og þar gerði sú stutta sér lítið fyrir og var valin annar besti hvolpur sýningar. Ekki slakur árangur það því allir hvolpar af öllum tegundum öttu þar kappi við Medúsu Eir. Raunar grunar mig að mamman, hún Steingerður Ingvarsdóttir eigi ekki síst þátt í þeim góða árangri. Hún hefur verið mjög dugleg við að þjálfa hana en það hefur mikið að segja að hundur sýni sig vel, á svona stórri sýningu. Öruggur hvolpur, óhræddur kátur og glaður á miklu meiri möguleika en hræddur og óframfærin hvolpur.

 

Ég er náttúrulega ógurlega stolt af litlu Medúsu Eir en sjálf á ég aðra systur hennar. Ég var í miklum vanda að velja því þær eru svo líkar en en eins og áður þegar ég hef valið hvolp úr goti þá hafa þeir einhvernvegin valið sig sjálfir. Get ekki skýrt það en það hefur innst inni aldrei verið spurning hvort ég ætti að halda eftir hvolpi og hvaða hvolpur yrði þá fyrir valinu. Það hefði verið gaman að vera með þær systur saman en Vilja Jörð er afskaplega kát og lifandi, óhrædd og skemmtileg. En í þetta sinn gat ég ekki verið með og það er miður. En koma tímar og koma ráð; þær eru enn svo ungar þessar prinsessur.

Steingerði óska ég hjartanlega til hamingju og ekki má gleyma eiganda pabbans, Skutuls Marels sem Kristjana mamma hans kallar Mána. Þau hafa greinilega átt svona vel saman hann og hún Gná mín en mér finnst þau bæði gullfalleg.

Myndirnar sem fylgja eru af dömunni með verðlaunin sín í garðinum heima í Mosó og með systrum sínum. Hún er á milli þeirra en Vilja Jörð er lengst til vinstri og hinum megin, Verðandi Jessie.

 

Ragnheiður systir sætir líflátshótunum frá vafasömum móturhjólamönnum!

Ragnheiður systir mín sem er forvarnarfulltrúi hjá VÍS og mikill umferðarpostuli eins og margir kannast við. Einhverra hluta vegna eru umferðarmál hennar hjartans viðfangsefni og hefur verið svo allt síðan hún var í lögreglunni og var einn stofnandi kvenna sem vildi bætta umferðarmenningu.

Minnir að aðalsprauturnar hafi verið leikarar sem blésu í lúðra og kölluðu menn til samstarf í kjölfar banaslyss á Skúlagötu. Það var eiginkona Jóhanns Sigurðarsonar leikara sem fórst þar af völdum drukkins ökumanns. Þori samt ekki alveg að hengja mig fyrir að þetta sé kórrétt.

En hvað sem því líður hefur systir mín verið ötul í baráttunni, allar götur síðan og ekkert lát er á. Ekki það að ég sé henni alltaf sammála enda er ég svo andfélagsleg í eðli mínu og hata ekkert meira en forræðishyggju.

En ég get ekki anað en verið henni sammála í því að taka beri hart á þessum drengkjánum eða mönnum sem hegða sér eins og klárir hálfvitar og leika sér að eigin lífi og limum svo ekki sé talað um annarra vegfaranda með framferðinu.

Ragnheiður eins og fleiri í fjölskyldunni; talar tæpitungulaust og er ekkert að skafa utan af hlutunum. Hún hefur því farið mikinn í gagnrýni sinni á ofsaakstur mótorhjólamanna að undanförnu.

Nú hafa þeir skorið upp herör gegn Ragnheiði og freista þess til að koma á hana höggi. Meðal annars sætir hún líflátshótunum og í hennar rólegu botnlangagötu í Hafnarfirði er talsverð trafffík mótorhjólamanna sem gera sér að leik að þenja mótorinn. Nú eða aka hægt framhjá og góna að h´sinu hennar. En Ragnheiður kallar ekki allt ömmu sína; hún óttast ekki og ef eitthvað er, þá blæs þessi framkoma þeirra henni eldmóð í brjósti. En mikið fjári geta menn verið takmarkaðir að láta svona. Og það sem meira er; allir mótorhjólamenn eru settir undir sama hatt og þessir örfáu kjánar sem halda að með því að stöðva Ragnheiði geti þeir haldið án afskipta áfram að aka á 200 kílómetra hraða á þjóðvegum. Svei þessum mönnum!

Milljón dollarar í budduna si svona!!

"Your email address won $1 Million USD in our computer generated lottery of internet users,you are advised to send your full name,age,occupation,address,tel & fax numbers to facilitate the release of your winnings prize."

- VINTAGE ONLINE SWEEPSTAKES

Ég þarf víst ekki að spyrja hvort ég sé orðin milljón dollurum ríkari, en hver er tilgangurinn með svona pósti? Þeir eru greinilega með netfangið hvar sem þeir hafa náð í það svo og ekki eru þeir að biðja upplýsingar þess vegna. Eða er ég kannski svo græn að ég skil þetta eitthvað vitlaust. Hef reyndar oft fengið svipaðan póst en aldrei svona konkred áður.

Þið snillingar bloggheima; vitið þið hvað vakir fyrir þessum mönnum en þessi póstur fór í gegn hjá mér? Vanalega er allur spampóstur stöðvaður og ég fæ tilkynningu um hann og á þá val um það hvort ég sendi hann heim til föðurhúsana eða opna.

Ausið nú úr viskubrunni ykkar kæru gestir mínir, forvitnin hefur ekki loðað við mig fyrir ekki neitt.

Svartur litur á bílum augljóslega hæstmóðins í ár

Ég brá mér á milli bæja hér eystra fyrr í dag. Svo sem ekki í frásögu færandi nema fyrir það að dóttursonurinn var með og til að stytta honum stundirnar skiptum við liði og eignuðum okkur liti á bílunum sem komu á móti okkur.

Svarti liturinn var öruggur sigurvegari og í það minnsta þriðjungi fleiri svartir bílar í akstri en bílar í öðrum litum. Drengurinn taldi gula og þrátt fyrir augljósan skort á gulum bílum sigraði hann með yfirburðum því engar athugasemdir voru gerðar við að traktorar og önnur landbúnaðartæki væru talin með. Jafnvel olíutankar við bæi voru taldir. Og svo voru amma og afi náttúrulega ekki að gera neinar athugasemdir þó 23 yrðu að 33 á augabragði.

Keppnisandinn var mikill og ég mæli með slíkum bílaleik þegar óþreyjufull börn eru innanborðs.

Á hvaða tungumáli hugsa blaðamenn á visi.is?

Inn á vísir.is rakst ég á þessa fyrirsögn en oft hefur mér blöskrað en nú er ég bara steinhissa. Öll getum við gert mistök og það hefur oftar en ekki komið fyrir mig að skrifa leiðinda ambögur í texta mínum. En ég fullyrði að neðangreind fyrirsögn hefði aldrei komist alla leið í gegn á þeim fjölmiðlum sem ég hef unnið á.

Ég get mér þess til að það sé einhver einn á vísisvakt og sitji við og reyni að sýna dugnað sinn með því að dæla inn efni. En betur er heima setið en af stað farið ef þetta er afraksturinn. En kannski er fyrirsagnarritari orðin svona þreyttur að orðin snúast við í höfðinu á honum.

Ekki allir fangar fá dagleyfi

Mjög strangar reglur gilda um dagleyfi fanga og eru slík leyfi háð ýmsum skilyrðum. Ekki er sjálfgefið að fangar fái leyfið þrátt fyrir að þeir séu búnir að afplána þriðjung refsivistarinnar.

Almennt gildir að þegar fangi hefur afplánað þriðjung refsivistar getur hann sótt um svokölluð dagleyfi utan veggja fangelsa. Þó verða fangar í það minnsta að hafa setið inni í eitt ár og í fjögur ár ef viðkomandi fangi hefur verið dæmdur til langrar refsivistar. Í helgarblaði DV í dag er ítarleg grein um afbrotaferil Rúnars Bjarka Ríkharðssonar ...

Ótrúlegur skortur á greiðasemi starfsfólks Iceland Express

Christina vinkona mín og vinur hennar Ken héldu af landi brott í gær. Þau voru sæl og ánægð með ferðina og Magnús ók þeim í flugið. Nokkru áður en vélin fór í loftið hringdu þau og sögðu mér að þau væru með lyklana af bílnum á sér; Ken er vanafastur eins og ég og stingur alltaf lyklunum i vasann. Ég var búin að svipast um eftir þeim þegar Stína hringdi og grunaði Ken um að vera með þá. Þau voru eyðilögð yfir gleymsku sinni en voru komin út í að vél og hún á leið í loftið innan hálfrar klukkustundar. Ég benti Stínu á að tala við fólkið í hliðinu og spyrja hvort það gæti ekki tekið lyklana og komið þeim á einhvern sem byggi í bænum og ég myndi ná í þá til viðkomandi eða bílstjórnana á Flugrútunni sem tækju þá á BSÍ.

En trúi því hver sem vill; "Því miður við búum bæði í Keflavík og vitum ekki um neinn sem á heima í bænum, svaraða þetta ágæta starfsfólk Iceland Express þegar Stína spurði hvort þau gætu hjálpað sér að koma lyklinum til skila. Ekki efa ég að örvæntingin hafi leynt sér í fari þeirra Stínu og Ken enda ekki aðrir lyklar til. En það hreyf ekki á parið í hliðinu. Ég bað Stínu að rétta öðru hvoru símann til að ég gæti talað við þau, en það skipti engu. "Því miður við getum bara alls ekki hjálpað," og sama hverju ég stakk upp á, allt var þeim ómögulegt.

Christina varð því að taka lyklana með til Hafnar og freista þess að senda þá með hraðpósti í dag frá Danmörku með ærnum tilkostnaði því það kostar sitt að senda með DHL. Ekki skil ég hvers vegna fólk fær sig til að vera svona óalmennilegt en svo mikið veit ég að hefði ég verið í sporum þessa þokkastarfsfólks, þá hefði það ekki verið spurning að greiða götu þessara farþega þegar svona stóð á. Ég hefði reddað málum, hvernig sem ég hefði farið að því. Ekið með þá sjálf ef því hefði verið að skipta. Og svo þarf enginn að segja mér að ekkert starfsfólk á vellinum sem þetta miður ágæta par umgengst á vinnustað, eigi ekki heima í bænum. Á öllum kaffihúsunum í flughöfninni, í fríhöfninni, í tollinum, bílstjórarnir, farþegar eða bara einhverjir aðrir í þeim stóra hópi fólks sem þarna starfar. Ekki það, að vissulega er það ekki í verkahring flugvallastarfsmanna að þjónusta fólk á þennan hátt; en gerir maður ekki fólki greiða ef maður getur. Að minnsta kosti geri ég það og tel það ekki eftir mér.

Þetta var á milli þrjú og hálf fjögur og vaktinni að brátt að ljúka hjá mörgu þeirra. En letin og skortur á hjálpsemi og þjónustulund urðu til þess að lyklarnir fóru alla leið til Danmerkur. Hvað er eiginlega að fólki? Mér er fyrirmunað að skilja það.

Doktor Christina Folke Ax og ást hennar á landinu

Fyrir réttum tuttugu árum sóttum við Magnús til Keflavíkur feimna nítján ára stúlka frá Danmörku. Hún hafði nokkru áður svarað auglýsingu þar sem óskað var eftir aupair til árs á Íslandi. Ég var þá blaðamaður á Tímanum og önnur yngri dætra minna var að ljúka leikskóla og átti að byrja í skóla um haustið. Reynsla mín af aupairstúlkum var góð frá því þær voru undir leikskólaaldri og mér fannst þjóðráð að fá aftur stúlku til að annast dæturnar á meðan ég var að vinna. Christina skrifaði kurteislegt bréf sem mér leist strax vel á og ég fékk vinkonu mömmu, Ingu Birnu Jónsdóttur menntaskólakennara í Danmörku til að spjalla við hana fyrir mig og hún gaf grænt ljós

Fyrstu vikurnar voru Christinu sem við kölluðum Stínu erfiðar. Hún kom frá góðu millistéttarheimili í Fredriksværk þar sem allt var í föstum skorðum og lítið um uppákomur og havarí eins og á okkar bilaða heimili þar sem börnin mín og Magnúsar voru að lemja börnin okkar, eða því sem næst.

Seinna sagði Christina okkur að hún hafi haldið þetta út með því að ákveða að gefa okkur séns í viku í einu og framlengja svo aftur um viku þar til að hún var orðin það sjóuð að sjá fram á að hún héldi kannski út til jóla. En hún var allt árið og hefur aldrei séð eftir því enda held ég að það sé óvanalegt að slíkt samband við aupair eða skiptinema haldist eins lengi og okkar við Stínu. Og á án vafa eftir að haldast ævi okkar á enda.

Ég held að hvorki hún né við gleymum seint fyrsta borðhaldinu á heimilinu eftir að hún kom. Stína settist niður, þráðbein í baki pen og kurteis og bjó sig undir klukkustundar borðhald eins og hún var alin upp við og Dana er gjarnan siður. Hún var rétt að stinga pent upp í sig fyrstu bitunum þegar obbinn af fjölskyldunni var búin að hesthúsa í sig á methraða og allt að því rokin frá borðum. En eftir árið hjá þessari Adamsfamely hafði hún líka þroskast um minnst fimm ár. Hún var því þakklát þrátt fyrir allt að fá að upplifa þessa reynslu sem hún gerði ekki annað en græða á þegar upp var staðið. 

Nú tuttugu árum síðar er Stína enn eina ferðina á Íslandi. Hún er orðin doktor í sagnfræði frá Kaupmannahafnarháskóla ogs stundaði auk þess nám við háskólann í Cambridge. (Ég sagði ranglega í upphafi að hún hafi varið ritgerð sína við háskólann í Oxford. Það er hér með leiðrétt.) en doktorsritgerð hennar fjallaði um atvinnuhætti og líf almennings á Íslandi og samskipti landsmanna við herraþjóðina, Danina. Hún er einn fremstri sérfræðingur í Íslenskri sögu í Danmörku og lifir og hrærist í rannsóknarvinnu á þessu tímabili í lífi þessarar þjóðar.

Á milli okkar og hennar hefur verið samband allar götur síðan hún var hér. Eftir mesta kúltursjokkið fór henni að líka þessa þokkafjölskyldu sem átti fátt sameiginlegt með hennar akkúrat fólki heima í Danmörku. Og að ári liðnu hafði hún tekið ástfóstri við landið. Síðan hefur hún verið ein af fjölskyldunni og alltaf velkomin. Fyrstu tíu fimmtán árin kom hún fast að því árlega, var hér einn vetur í Háskóla Íslands og annan við rannsóknarvinnu á Þjóðskjalasafni. Við höfum heimsótt hana, foreldrar hennar og bróðir hafa komið í heimsókn til okkar og við lítum á hana sem eina af fjölskyldunni.

Það gladdi mig því mjög þegar hún tilkynnti komu sína fyrir nokkru en í för með henni er bandarískur vinur hennar sem er pólarfræðingur. Þau hafa verið hér í tíu daga en Stína þekkir landið og fór með vin sinn í ferð um Snæfellsnesið og vestur á firði. 

Þar sem Stína er ein af fjölskyldunni höfum við ekkert fyrir henni og hún veit að hverju hún gengur; ekkert stjan og ekkert vesen. Ef hún er svöng verður hún að fá sér eitthvað í gogginn sjálf og ef hún þarf eitthvað að fara veit hún að hún getur farið á mínum bíl; þarf ekki annað en spyrja hvort ég þurfi að nota hann. Við setjum ekki upp sparisvipinn og þykjumst vera einhver önnur en við erum. Þvert ámóti; við erum jafn biluð og við höfum alltaf verið, eða réttara sagt ég. Ætla ekki að væna Magnús minn um mína klikkun. En koma Stínu raskar ekki nokkru, er reyndar ekki neitt nema ánægjuleg.  

Nokkru sinnum á þessum tuttugu árum hefur hún komið þegar við höfum ekki verið heima og þá segi ég henni bara að ná í lykla og hafa sína hentisemi. Allir afslappaðir og glaðir að hittast. Á morgun eru þau Ken vinur hennar á förum aftur eftir stórkostlegt frí á Íslandi. Hann átti ekki orð til yfir fegurð þessa lands og Vestfirðirnir heilluðu hann gjörsamlega.

Það hefur verið ósköp notalegt að hafa þau hérna og ég efa ekki að ég á eftir að sakna þeirra. Stína er náttúrulega alveg sérstök; talar íslensku eins og innfædd og hefur alltaf fylgst með fjölmiðlum hér; fyrst með því að kaupa Moggann á Ráðhústorginu í Höfn en nú hefur hún náttúrulega netið og getur fylgst með því sem hún kærir sig um.

Doktor Cristina hefur ekki sungið sitt síðasta og langar að halda áfram rannsóknum sínum á lífi okkar hér fyrir tveimur öldum. Hún hefur sérstakan áhuga á skoða betur verslunarhætti okkar eftir að einokun lauk og samskipti Dana og Íslendinga bæði á því sviði og hvernig umgengni á milli aðfluttra Dana og Íslendinga var háttað.

Ef einhverjum dettur í hug hvert hægt er að sækja styrk til slíkrar rannsóknar, fyrir utan Rannnís, þá endilega bendið mér á með tölvupósti á [e-mail] eða [e-mail] Mér finnst það okkar frekar en Dana að styrkja svona verkefni. Þetta er partur af sögunni og aldrei að vita nema eitthvað nýtt kunni að líta dagsins ljós ef grannt er skoðað. Ég held líka að það sé fengur í að annarra þjóða manneskja vinni að svona rannsókn einkum og sér í lagi vegna þess að þannig fáum við ugglaust annan flöt á söguna en séð með okkar Íslendingsaugum.

Og svona til viðbótar þá virðast  ungir Danir vera með svipuð viðhorf til menntunar og við. Þar ætla allir að verða ríkir og vilja litið hafa með hugvísindi eða félagsvísindi að gera en fjölmenna í viðskiptafögin í öllum einkaháskólunum þar. Síðan Christina lauk doktorsnámi sínu hafa að minnsta kosti átta stöður sem hentað gætu henni losnað við Kaupmannahafnarháskóla. Í enga þeirra hefur verið ráðið, heldur eru stöðurnar einfaldlega lagðar niður. Nemendum í hugvísindum fækkar stöðugt. Það er ekki í tísku lengur að vera heimspekingur eða sagnfræðingur enda ekki mikla peninga að græða á því.

Skelfileg lífsreynsla 400 metra utan vegar niður Kambana

Ég varð fyrir skelfilegri lífsreynslu í vikunni þegar ég ók niður Kambana á heimleið síðla dags. Í bílnum með mér voru tveir hunda minna í búri og sjö ára dóttursonur minn. Ég var komin neðarlega í Kambana þegar bíll ók hægra meginn fram úr mér. Áður en ég vissi af var ég komin utan vegar á hentist niður Kambana yfir hraun og hæðir. Bílinn hoppaði yfir allar ójöfnur og skall niður og upp á víxl. Í hvert sinn sem hann skall niður var eins og hnífi væri stungið í bakið á mér og eftir um það bil 400 metra stöðvaðist hann.

Ég ætla ekki að reyna að skýra líðan mína á meðan þessu stóð en ég sá mína sæng upp reidda og átti ekki von á að ég yrði til frásagnar um þetta atvik. Lögreglan ók á eftir mér og þeir hentust út úr bíl sínum og hjálpuðu mér og drengnum út. Ég gat alls ekki skýrt hvað hafði gerst en hef lengi óttast að ég ætti eftir að sofna undir stýri á þessari leið. Hélt í fyrstu að það hefði hent mig en eftir að mesta sjokkið leið hjá og ég gat farið að hugsa skýrt, áttaði ég mig á að svo var ekki. Held að ég hafi blokkerast þegar bílinn fipaði mig dottið út.

Bakið á mér er í maski,ég get ekki beygt mig eða sest niður án þess að ég finni verulega til. Það er svakalegt að finna takmarkanir sínar og geta ekki gert það sem maður vill. Drengurinn slapp vel en kvartaði yfir eymslum í hálsi. En ég er ekki til neins og á von á að þetta eigi eftir að plaga mig lengi ef ég þá næ mér nokkurn tíma.

Þegar ég flutti austur hefur Suðurlandsvegurinn valdið mér ótta. Það kom á daginn að það var ekki að ástæðulausu sem ég bar þann beyg innra með mér. Bílinn minn er gjörónýtur og skoðunarmaðurinn hafði á orði að ég hlyti að vera öll úr lagi gengin eftir þau svakalegu högg sem komu á bílinn í hvert sinn sem hann skall niður í loftköstum sínum niður hlíðina. Ég get hvorki gegnið nema taki í bakið, hnerrað eða hóstað. Eftir nóttina; það er að segja ef ég næ að sofa almennilega er ég lengi að ná úr mér stirðleikanum.

Ég hefði aldrei trúað að hægt væri að sjokkerast svona, ég sé þetta fyrir mér aftur og aftur en þakka guði og öllum góðum vættum fyrir að ég skuli ekki vera dauð eða örkumla. Ég tala nú ekki um drenginn sem virðist bara nokkuð brattur.

Því segi ég, það er kominn tími til að hefja framkvæmdir og breikka veginn. Nýr samgönguráðherra og þingmenn Suðurlands láta vonandi til sín taka og setja allt á fullt og láta verkin tala.

Geiri á sér óvildarmann sem farið hefur offörum

Loksins fékk hann inn i í fjölmiðli með óhróðurinn en allir fjölmiðlamenn á landinu orðnir þreyttir á rætnum sögum hans um Geira sem hann gat ekki sýnt fram á að væru sannar.

Og aðeins til viðbótar. Þeir sem telja sig þekkja bróður minn og vita hvurslag mann hann hafi að geyma vil ég segja að menn fara villu vegar ef þeir telja að hann sé klámhundur dónakall og eitthvað þaðan af verra sem svífst einskis og kaupi stúlkur sem hann noti síðan í vændi á Íslandi. Þvílíkt þekkingarleysi og skortur á rökhugsun að halda slíku fram.

Ekki ætla ég að halda því fram að hann sé með geilsabaug og vængi en hann er góður strákur með stórt hjarta. Stúlkurnar sem vinna há honum eru ekki ráðnar í gegnum eitthvert fyrirtæki sem hugsanlega væri að senda þær nauðugar í vinnu og þrældóm. Hann ræður þær sjálfar og greiðir þeim laun. Ég hef stundum hitt þessar stúlkur og hef aldrei heyrt annað en þær séu ánægðar í vinnu hjá Geira. Þær koma aftur og aftur, þéna peninga sem kostar þær í nám eða sér fyrir allri stórfjölskyldunni heima. Þær eru ekki neyddar til neins en hafa það val að lepja dauðan úr skel heima hjá sér eða dansa fyrir fulla kalla á Íslandi.
Aðbúnaður þeirra er góður og ég veit ekki annað en bróðir minn sé vinsæll atvinnurekandi. Stúlkur af örðum stöðum sækja í að vinna hjá honum og hafa það mun betra þar en á hinum stöðunum.
Og svo er nokkuð sem menn ekki vita. Geiri á sér óvildarmann sem lenig starfaði hjá honum en hann neyddist til að segja upp fyrir tveimur þremur árum. Honum ofbauð framkoma mannsins í tilteknu máli auk þess sem hann fékk aftur og aftur kvartanir gesta vegna ruddalegrar framkomu hans við viðskiptavini Goldfinger. Þessi maður hefur farið offörum síðan og líf hans gengur út á það að hefna sín á bróður mínum. Hver einasti fjölmiðlamaður á Íslandi veit hver þessi maður er því hann hefur hringt stöðugt inn á ritstjórnir til að freista þess að koma höggi á bróður minnog hefna sín þannig á honum. Hann hefur ekki haft erindi sem erfiði því heiðarlegir fjölmiðlamenn taka ekki við ósóma af því tagi nema eitthvað staðfesti það sem maðurinn hefur að segja. Það hefur honum ekki tekist fyrr en nú með því að láta af hendi myndir sem hann sjálfur tók af Gunnari Birgissyni. Ísafold beit loks á agnið.Þessi maður hefur hótað bróður mínum og reynt að kúga á alla lund með sms boðum þessa síðustu sólahringa og telur sig nú hafa pálmann í höndunum.
Það er ýmislegt sem fólk veit ekki um framgöngu þessa manns í þessu máli. En ég þekki bróður minn og veit hvaða mann hann hefur að geyma. Gæti sett aðra hönd mína að veði fyrir því að hann tekur ekki þátt í mansali. Þeir sem þekkja Geira geta vitnað um hve stutt er í kvikuna hjá honum en hann má ekkert aumt sjá og hefur greitt götu margra sem átt hafa um sárt að binda. Hann er bissnesmaður sem rekur fyrirtæki sem virðist vera þörf fyrir . Hann hefur lögleg leyfi, hann greiðir sína skatta og skyldur og það er ranglega að honum vegið í þessari umræðu. Og nota bene, það þarf kjark til að reka svona stað, sterk bein til að standa undir því. Geiri bróðir hefur létta lund, er vinsæll og skemmtilegur og það hjálpar honum þegar synt er á móti straumnum.
Það segir mér enginn að hann sé að fara illa með eða meiða nokkra manneskju því það er andstætt eðli hans og lífsskoðun. Ég ætti að þekkja bróður minn sem er ein bónbesta og ljúfasta manneskja sem ég þekki.