Úlfur Úlfur - hættulegt ofstæki og ótímabær hróp um mansal, klám og vændi kunna að snúast í höndum femínista

Nú get ég ekki haldið mér saman lengur eftir þá fáránlegu umræðu sem átt hefur sér stað um fyrirtæki bróður míns, Ásgeirs Þórs og þau rætnu og vanhugsuðu skrif sem ég hef orðið vör við að viðhöfð eru um persónu hans á hinum og þessum bloggsíðum.

Mönnum; einkum kvenkyninu er tíðrætt um viðtal fréttamanns Stöðvar 2 við hann um greinina í Ísafold. Helgi Seljan í Kastljósi tók einnig við hann viðtal en ég hef ekki orðið þess vör að svo mikið sem ein manneskja tali um það sem fram kom þar. Þar er mönnum rétt lýst því sjálf þekki ég af eigin raun hve manneskjan getur fest í neikvæðri umræðu sbr. DV málið forðum um sjálfsvíg kennarans. Lokað er fyrir öll skylningarvit meðan hægt er að smjatta sem mest á soranum. Það er eins og tala ofan í tóma tunnu að benda á mótrök og fólk vill hvorki heyra né sjá neitt sem hrekur það sem menn hafa bitið í sig að sé rétt enda miklu skemmtilegra að velta sér upp úr soranum, spinna og bæta við og hneykslast á út í það óendanlega, skrumsæla og mistúlka. Þá er fjör og hver gapir upp í annan og etur hrátt allt sem hver kjáninn á fætur öðrum hefur um málið að segja.

En allt í lagi, nóg um manneskjuna og frumstæða hvöt hennar að fjölmenna á torgum og verða vitni að  aftöku, fagna og gleðjast yfir maklegum málagjöldum óþverrans. Það er ekki fyrr en allt er um garð gengið að hugsun manna kemst í jafnvægi á ný og efinn fer að sækja að. En þá er það bara of seint; búið er að höggva og hausinn frá. Aftakan verður ekki tekin til baka hve mikið sem efinn og eftirsjáin sækir á. Voru menn kannski að dæma bakara fyrir smið? Mannskepnan ætlar seint að læra því viðlíka aftökur endurtaka sig æ ofan í æ.

Nú er það bróðir minn Ásgeir Þór sem menn vilja koma í gapastokkinn. Í huga margra ágætra kvenna sem berjast fyrir hugsjónum sínum er hann dæmdur og framvarðarsveit femínista dæmir án rökhugsunar og votts af skynsemi á bloggsíðum sínum. Sorinn flýtur og vitnað er í viðtal fréttamanns Stöðvar 2 þar sem áfellisdómar eins og hér fara á eftir eru staðfestir: "Mér varð óglatt.  Þar nánast játaði þessi ógeðiskarl á sig bæði mansal og vændi.  Það er auðvitað ekki svo að maður hafi haldið að það væri eitthvað eðlilegt við þessa viðurstyggilegu starfsemi sem þarna fer fram, en karlinn var greinilega í fári, hafði ekki haft tíma til að setja upp frontinn og það varð okkur til ansi mikilla upplýsinga."

Þessi færsla er einkennandi fyrir umræðuna um þetta mál sem ekki er annað en stormur í vatnsglasi og auglýsingaskrum. En ófáir bitu á agnið og sem betur fer eru margir sem sjá í gegnum sjónarspilið og vita að lætin eru sprottin úr smiðju Reynis Traustasonar sem fyrst og síðast hefur þörf fyrir að þjóna eigin metnaði og selja blað sitt Ísafold út á grein sem byggð er á afar veikum grunni, svo ekki sé meira sagt. En við greinahöfunda er ekki að sakast að öðru leyti en að það er ætíð vafasamt að fara af stað með svo alvarlegar ásakanir um einstaka menn í grein sem ekki byggir á neinum staðfestum upplýsingum; aðeins orðum einhverra ótilgreindra kvenna eða karla.

Þau Jón Trausta og Ingibjörgu Dögg þekki ég vel og hef unnið með þeim báðum.  Ég veit ekki annað en þau vandi vinnu sína og séu heiðarleg fram í fingurgóma. Ingibjörg Dögg býr yfir mikilli réttlætiskennd og seint myndi ég trúa upp á hana að hún hafi ekki lagt sig alla fram og unnið að alúð að þessari grein. Mér dettur ekki annað í hug en hún hafi talað við stúlkur sem sagt hafi henni það sem hún hefur eftir þeim. En var henni sagður sannleikurinn eða lágu einhverjar aðrar hvatir að baki ásökunum á hendur bróður mínum? Ég hef ástæðu til að ætla að þeir sem voru svona samvinnufúsir við blaðmenn Ísafoldar hafi haft óhreint mjöl í pokahorninu og tilgangurinn hafi helgað meðalið.

Ég þekki sjálf hve vandasamt það er að fara með upplýsingar sem manni berast um Pétur eða Pál. Meginreglan er að fara ekki af stað með ásakanir á hendur nafngreindum mönnum nema hafa ótvíræða staðfestingu á að þær séu sannar og réttar. Hvað liggur að baki þeim upplýsingum í greininni í Ísafold hef ég vitneskju um að sé aðeins frásögn manneskju sem allt eins gæti verið að segja ósatt eða mistúlka hlutina. Mér vitanlega eru engin skjöl eða aðrar sannanir sem staðfesta að bæði mansal og vændi fari fram á Goldfinger. Það er því álitamál hvort birta eigi slíka grein en það er aldrei trúverðugt að birta grein sem byggð er á svo veikum grunni og aðeins vitnað til ónafngreindra heimilda. En það verður hver ritstjóri í samráði við viðkomandi blaðamann að meta og vera þess fullviss að efnið sé skothelt. Blessunarlega hef ég verið í fríi frá vinnu og ekki á staðnum og hef ekki forsendur til að meta hvort þess hefur verið gætt.

En aftur að viðtali Sölva við Ásgeir Þór á föstudag. Hvernig einhver getur túlkað svar bróður míns þannig að hann játi bæði mansal og vændi er með ólíkindum og hrein fyrra að hann hafi játað eitthvað í þá áttina. Ekki heyrði ég annað en hann svaraði þeirri spurningu Sölva hvort stundað væri vændi á staðnum að hann teldi ekki svo vera. Þó kynni það hafa gerst að einhver stúlknanna hafi reynt að bjóða blíðu sína. Fyrir því hefði hann hins vegar ekki neinar sannanir, aðeins orðróm þess efnis. En hann neitaði því alfarið að á hans vegum væri stundað vændi á Goldfinger. Það væri alveg a hreinu enda er það ein af hans ströngustu reglum að stúlkurnar taki ekki að sér þá aukabúgrein eftir vinnu á eigin forsendum og komi þar með slæmu orði á staðinn. Hann hefur allt að vinna til að fá ekki á sig slíkar ásakanir og það er hreinlega heimskulegt að ætla að hann taki þá áhættu enda fjarri honum að misbjóða starfstúlkum sínum. Auk þess hefur rekstur Goldfinger gengið vel og ekki þess virði að taka slíka áhættu. Fyrir utan það að  Ásgeir Þór er ekki ofbeldismaður og það er fjarri eðli hans og lífsskoðun að misnota stúlkurnar sem vinna hjá honum. Það þarf ekki að ræða það meira, ég þekki bróður minn og veit hvaða mann hann hefur að geyma. 

Sölvi spurði um frelsissviptingu og Ásgeir Þór neitaði því en sagði að stúlkurnar hefðu ekki lokið vakt sinni fyrr en átta stundum eftir að staðnum væri lokað. Og þá erum við komin að merg málsins. Hvers vegna setur hann þá reglu að vakt þeirra sé ekki lokið fyrr en átta stundum eftir lokun? Jú einmitt til að koma í veg fyrir að stúlkurnar láti undan þrábeiðni karlmanna sem vilja eiga með þeim nótt. Misjafn sauður er í mörgu fé og ekki þarf að efast um að einhver stúlknanna myndi brjóta þessa reglu ef af því væri ávinningur. Ásgeir leggur einfaldlega blátt bann við að stundað sé vændi sem tengist hans veitingastað. Og að vissu leyti verndar þessi regla stúlkurnar fyrir ágangi karlmanna sem koma til að sjá þær dansa og vilja ekkert fremur en fá þær í rúmið. Þær hafa löglega afsökun og þurfa ekki að standa í neinu þrefi eða hafna mönnum sem gætu rekið það óstinnt upp og litið á það sem höfnun. Þessi regla er því í alla staði til góða og tekur af allan vafa um út á hvað vinna stúlknanna gengur. 

Það er nákvæmlega ekkert athugavert við að starfsfólk í ákveðnum störfum sé á vakt áfram eftir vinnu og til að mynda er ákvæði í samningum flugmanna og flugfreyja sem kveður svo á að í ákveðinn stundafjölda eftir lendingu er áhöfnin "on duty". Þannig var það í það minnsta í þau ár sem ég flaug og þótti engum neitt athugavert við það. Ég hef ekki trú á öðru en þannig sé það enn enda forsendurnar fyrir því þær að áhöfnin væri til taks ef eitthvað kæmi fram eftir flugið sem rannsóknar þyrfti við.

Fleiri stéttir vinna á svipaðan hátt. Þekkja menn ekki að heilbrigðisstarfsmenn séu á bakvöktum í átta til tíu stundir í einu? Er frelsi þeirra skert með því gera þeim að halda kyrru fyrir heima hjá sér og fara ekki nema á milli húsa nema hægt sé að ná til þeirra fyrirtakslaust.. Ég hef aldrei heyrt að það flokkist undir manréttindabrot að fólki sé gert að dvelja heima hjá sér í ákveðinn tíma.

Hvaða endemis hugsunarskekkja er það að það gildi eitthvað annað um dansmeyjar ef þær semja um að vera á launum eftir að formlegum vinnutíma líkur. Hver er munurinn á hjúkku og dansmey sem báðar fá laun fyrir að vera heima hjá sér á vakt?

Æpt er mansal mansal, eingöngu vegna þess að vinnustaðurinn er ekki sjúkrahús eða flugvél. Femínistafélagið ætti að kæra til lögreglunnar frelsissviptingu og mansal meðal starfsfólks á sjúkrahúsum ef beita á sömu rökum og gangvart starfstúlkum Goldfinger. Lýsandi dæmi um fordóma í garð þeirra sem hafa það að atvinnu sinni að dansa í kringum súlu. Ekki sé ég hvað skilur þarna á milli og hvers vegna hægt er að réttlæta annað en fordæma hitt.

Það er óhuggulegt að sjá múgsefjunina sem farið hefur á stað í kringum þetta mál þar sem hver apar eftir öðrum og engin sjálfstæð eða gagnrýnin hugsun ríkir. Ásgeir bróðir minn er kallaður ógeðskall klámhundur og klámkóngur eða öðrum viðlíka nöfnum sem ekkert hafa með hans viðskipti að gera. Hví ætti hann að vera örðuvísi en aðrir bissnismenn sem reka fyrirtæki í hinum ýmsu geirum, en hafa lítinn sem engan persónulegan áhuga á á starfseminni. Heldur er um púra viðskipti að ræða og þannig er það með bróður minn eins og marga aðra. Síðan koma setningar um að Ásgeir bróðir minn blóðmjólki stúlkurnar; já það er fullyrt. Hvaðan ætli sú vitneskja komi eða er svona dylgjum ekki bara slegið fram út í loftið? Staðreyndin er sú að stúlkurnar hafa ágæt laun og margar stúlknanna eru íslenskar. Kynsystur mínar þekki ég ekki rétt ef þær láta sig hafa það að dansa á Goldfinger fyrir smánarlaun.

Þau skrif sem ég hef rekist á bera öll að sama brunni; byggð á vanþekkingu og sleggjudómum. Það lýsir fyrst og fremst hugsunargani þeirra sem hneysklast hvað mest að telja dans í kringum súlu eitthvað kynferðislegt og óeðlilegt. Að engin kona geti haft gaman af að dansa þannig. Læt ég mig efast um að það sjáist meira af sköpunarlagi þeirra kvenna en dönsurum íslenska dansflokksins í mörgum sýningum þess ágæts balletsflokks. En það er auðvitað svo menningarlegt, hitt er dónalegt!!!.

Það er ótrúlegt hve bæði menn og konur missa sig út í æsiskrif sem byggja ekki á neinum rökum. Vita minnst um hvað það er að tala gætir sín ekki á að  falla í gryfju sleggjudóma og ósannaðra sögusagna eða getgáta og gefa sér að hlutirnir séu eins og best hentar femínistakórnum sem æpir stöðugt úlfur úlfur. Og það eru þær sem fitna eins og púkinn á fjósbitanum í þessari tilfinningaþrungnu umræðu á meðan þær telja sig loksins hafa komið upp um mansal og vændi á Íslandi. Það hreinlega ískrar í þeim af ánægju og hlakkar í þeim að geta sagt; "vissi ég ekki, þetta höfum við alltaf sagt". En þær eiga eftir að horast niður þegar þær sjá að ekkert er hæft í að mansal og vændi sé stundað við nefnið á þeim í Kópavogi. En þær æpa áfram úlfur úlfur þrátt fyrir það og þess er ekki langt að bíða að hann birtist; þá koma ópin að litlu gagni því enginn trúir lengur á úlfinn...

Allir þekkja söguna um hvernig fór fyrir þeim sem fengu úlfinn loks. Hann komst í fína veislu þar. Vonandi að þannig fari ekki fyrir femínistakórnum; allir hætta að taka mark á þeim. Þá verður lag fyrir alvöru dónakalla að selja konur og fara með þær að vild. Hrópum og köllum þeirra tekur enginn mark á. Þannig vinna þær gegn málstaðnum sem sannarlega er góður. Ég vona einlæglega að vopnin eigi ekki eftir að snúast í höndum þessara kvenna sem ég efast ekki um að vinna bæði af heilindum og hugsjón við að uppræta mansal og vændi og vilja allt á sig leggja til að hjálpa konum sem lenda í klóm þannig rudda. En að fara offari í málflutningi hefur aldrei reynst árangursríkt og er hreint búmerang í andlitið.

Mín áskorun til femínista og annarra sem dæma hvað harðast er að  þær beini kröftunum að alvöru bófum og skepnum sem sannarlega stunda mansal og vændi en láti saklaust fólk sem vill fá að reka sitt fyrirtæki í friði og af heilindum. Hvað hátt sem hrópða er og kallað, breytum við því ekki að eftirspurn karlmanna og einstakra kvenna eftir að góna á konur dansa í kringum súlu er fyrir hendi. Bróðir minn býður upp á þá þjónustu, hefur öll tilskilin leyfi fyrir starfseminni sem er opin þeim sem kæra sig um hvort sem er fyrir bæjarstjórann í Kópavogi eða sóknarprestinn í Hænuvík. Á meðan kallar og kellingar sem fá eitthvað út úr því að horfa á hálfberar konur á Goldfinger eða á sviðinu á Brodway, fá aðrar frið. Hver veit nema að einhverjir perrar fái úrás á stað eins og Goldfinger? Ég sé engan eðlismun á því að dilla sér upp við súlu eða fyrir framan áhorfendur að fegurðarsamkeppni. Ég hef ekki betur getað séð en þær ungu stúkur njóti þess að láta dást að sér og horfa á sig. Og ekki bara þær, flestar konur vilja líta vel út, hafa fallegan skrokk og njóta þess að á þær sé horft fyrir sakir fegurðar þeirra.

 

Og að lokum; ég vona að femínistar sem aðrar konur og menn haldi áfram baráttunni gegn illri meðferð á konum, berjist gegn mansali og vændi og taki til hendinni þar sem er þörf en ekki álykta sem svo að allar konur sem óska þess að dansa í kringum súlu geri það nauðugar. Við konur erum misjafnar, mér líkar blaðamennska annarri verslunarstörf og það er ekkert sem segir að súludansmeyjum líki ekki sitt starf. Það eru til þannig konur, hvað sem femínistar segja. Það er út í hött að álykta svo að þær séu allar neyddar til að dansa.

If you can´t beat them, join them. Því skora ég á femínista að fá Ásgeir Þór bróður minn í lið með sér í stað þess að vinna gegn honum á vafasömum forsendum. Hann hefur þekkingu á þessu málum í gegnum starf sitt og kynni við stúlkurnar sem vinna hjá honum. Þær gætu án uppfrætt femínista og áhugamenn sem sporna vilja við ofbeldi um ýmislegt sem þær hafa orðið vitni að í starfi sínu í heimalandinu eða öðrum löndum Evrópu. Þá fyrst færi barátta femínista að skila einhverju í stað þess að barist sé gegn ímynduðu vændi eða mansali á veitingastað bróður míns.

Ef ég þekki Ásgeir bróður minn rétt þá myndi hann sannarlega beita sér í þeim efnum við hlið kvenna sem vinna gegn því skelfilega böli. Hans hagsmunir felst ekki í vændisölu eða ólöglegri starfsemi; þvert á móti er hans akkur að sýna fram á að hann hafi allt sitt á þurru. Hann hefur barist við að koma í veg fyrir að eitthvað misjafnt þrífist inn á hans stað. Ég veit að þannig er það því ég þekki það vel til, enda hef ég hitt nokkrar stúlknanna sem vinna hjá honum. Umgengst hann talsvert og veit hvernig hann hugsar.

Aldrei hef ég orðið þess vör en stúlkurnar séu ekki ánægðar í sinni vinnu og það fer ekki fram hjá neinum sem þekkir til, að Ásgeir Þór bróðir minn er vinsæll atvinnurekandi. Hann hefur aðstoðað þær stúlkur sem hjá honum vinna meira en honum ber og sýnir þeim bæði umhyggju og nærgætni. Hann er í hreinum viðskiptum og þær eru það einnig. Þær vilja vinna, græða peninga og byggja upp líf sitt þannig. Þærkoma ár eftir ár í vinnu til hans og hann greiðir þeim góð laun. Ég hef aldrei orðið þess vör að nokkur þeirra sé neydd til eins eða neins. En femínistum hefur kannski aldrei dottið í hug að ef þær kæmu ekki hingað og ynnu a Goldfiger ættu þær ekki annað fyrir höndum til að lifa af en selja sig í heimalandinu. Launin þeirra fyrir á vinnu fengju þær ekki sjálfar; nei svo sannarlega ekki. 

Eins og nýhreinsaður hundur

Ég var að koma heim úr tveggja vikna endurhæfingu á sál og líkama;og veitti ekki af. Fólk þekkti mig ekki lengur á götu ef svo bar til að ég sást á meðal manna, svo illa leit ég út. 

En við hjónin fórum okkar árlegu hvíldarferð til Andalúsíu. Þar á systir mín meðal annars á hús í fjöllunum og á þangað og á til bæjanna við ströndina hefur leið okkar legið síðustu 10- 15 árin. Lán okkar er að Jakobína systir bjó í 15 ár á þessum slóðum og kenndi okkur að meta spænska menningu eins og hún gerist best; einkum í mat og drykk.

Við erum því sjaldnast innan um strandtúristana en leigjum okkur íbúð í gamla bænum í Torrimolinus sem er orðin með fjölskylduvænni bæjum við strandlengju Spánar. Þar er mýgrútur góðra matsölustaða, ekta spænskra og þá þræðum við bæði í hádeginu og kvöldin. Eina trúristamengaði maturinn sem on´í okkur fer, er beikonið og eggin sem við gæðum okkur á áður en við höldum á, í trimm dagsins. Já, segi og skrifa; fyrir hádegi höfum við lokið við 7-10 kílómetra göngu. Undir það síðasta hlaupum við, eða hérumbil, upp tröppurnar löngu upp í bæinn sem stendur á klöpp. Það þarf ekki að spyrja hvernig ég dregst upp þær í byrjun, en mikið fjári er þolið fljótt að koma þegar maður fer að taka reglulega á. En það væri skreytni að segja að ég stæði í manninummínum, hann er mér langtum fremri í gögngunum þrátt fyrir að vera sex árum eldri. Hann lætur sér ekki muna um 15-20 kílómetra ef því er að skipta. Ég afsaka mig með að hann taki þetta á skrefunum. Tvö á móti einu; það munar um það, enda lengra upp í hans klof en mitt.

En blessuð elskan horfir samt á mig með forundran skokka þetta léttilega upp því hann hefur prédikað yfir mér síðustu 20 árin að lungun á mér séu ónýt af reykingum. Það kann vel að vera að þau séu orðin sýkt af einhverri banværri óværu tengdum bölvuðum reykingunum. Lungun eru lúmskt líffæri sem láta ekki vita ef skemmtum fyrr en það er orðið of seint. Den tid den sorg.

En við sumsé lifðum sældarlífi; lásum, sváfum í síestunni, slökuðum á og ráfuðum um milli þess sem við settumst niður yfir dásamlegu kaffi þeirra spænsku, vatninu sem ég drakk ómælt af "agva kon gas" bað hún um blessuð. Það kunni ég að panta. Eins expresso italino eða bjór sem ég reyndar drekk ekki; finnst hann vondur. 

Nú svo heilluðu búðargluggarnir, en ég elska að skoða í búðir og finnst það eins skemmtilegt og mér finnst leiðinlegt að versla. Hef reyndar tekið þá ákvörðun að hætta alfarið að kaupa ódýrt drasl en þess í stað stunda fínu búðirnar; bara sjaldnar. Veit að það margborgar sig að kaupa það sem maður er virkileg ánægur með en drasl sem hangir áfram á herðatrénu eftir heimkomuna þar til ég pakka því niður og sendi í Rauðakrossinn eða bílskúrinn. Auk þess fer maður langum betur með það sem kostar mann stóra peninga.

Á kvöldin lásum við og horfðum á spænsku stöðvarnar og æfðum okkur í að ná því sem um var fjallað. Oftar en ekki vissi maður minnst um hvað var í gangi en latínan sem Mef lærði í menntó á sínum tíma, kom sér oftar en ekki vel til að ná samhengi. 

Ég hefði gjarnan viljað vera í svona heilsuprógrammi í mánuð til, en því miður; það var ekki um það að ræða. Mef er hins vegar enn úti með vini sínum Örnólfi sem kom með vélinni sem ég fór með. Örnólfur tekur gjarnan við af mér og þeir eru góðir saman félagarnir í spænsku menningunni en fáir eru betur að sér þar en einmitt Örnólfur enda gaman að vera með honum á Spánarströndum því hann talar tungumálið eins og innfæddur og kann skil á öllu. Auk þess er hann í oftast essinu sínu og segir skemmtilegar sögur af kynnum sínum við þetta yndislega land og kann að biðja um nákvæmlega það sem maður vill. Ekki amalegt það.

En heilsan hefur ekki verið betri lengi og nú er um að halda henni við með heimsóknum í Laugarskarðið á morgnanna, göngutúrum og sitt lítið af öðru sem auðgar andann og styrkir líkamann. Og svo á ég von á hjóli en hvar á landi er betra að þeysa um á reiðfák en einmitt í Hveragerði! 

Segðu mér hverjir vinir þínir eru og ég skal segja þér hver þú ert.

Þetta orðatiltæki notuðu foreldrar mínir gjarnan og ég man að þegar ég var krakki, ja líklega undir 8-9 ára aldri. Þetta  átti ég erfitt með að skilja meiningu þess. Mamma skýrði fyrir mér hver hún væri og síðan hefur mér oft verið hugsað til þessara orða.Önnur spakmæli sem mér voru kennd í árdaga hljóðuðu eitthvað á þessa leið: Gakktu fyrir hvers manns dyr og segðu ekkert nema sannleikann og þú munt hverjum manni hvimleiður verða. Ég fór ekki alveg rétt með þetta í gær en þetta mun vera svo næst sem rétt, eftir því sem móðir mín segir en mér fannst þetta eitthvað skrýtið þegar ég skrifaði það. Treysti mömmu sem hefur minni sem fíll þegar ljóð eða orðariltæki eru annars vegar.

Ég man alltaf þegar mamma þrumaði þessum vísdómi yfir mig en þá hafði ég gengið helst til langt í hvatvísinni og hreinskilninni. Orð mín sem ég man ekki einu sinni hver voru kostuðu grát og sársauka. Og mér var ljóst að oft má satt kyrrt liggja. Maður þarf ekki alltaf að ganga fram í því að segja skoðun sína, ef maður er ekki beðin um hana. Og svo má auðvitað segja hlutina á svo margan hátt. Og þögnin er jú  gulls ígildi.

En á hvaða stig er ég komin núna; farin að fabúlera á heimspekilegum nótum. Jú, ég hef orðið þess vísari oftar en einu sinni og oftar en tvisvar á minni löngu ævi hvaða merkingu orðið vinur hefur og er oftar en ekki er það  holt að innan. Hjóm eitt þegar á reynir.

Og þar kem ég að fyrirsögn þessarar færslu; hver er ég og hverja hef ég talið vini mína? Það ætti samkvæmt því tómahljóði sem í orðinu felst að koma alls ekki á óvart að mínir vinir séu meira eða minna holir að innan. Viðhlæjendur eða í mesta falli kunningjar og vinnufélagar sem ekkert eiga sameiginlegt með mér þegar skilur á milli.

En þrátt fyrir það kemur mér það alltaf jafn mikið á óvart þegar á mér skellur blákaldur veruleikinn. Hvernig maður horfir undir iljar "vinanna" þegar þeir hraða sér burtu sem mest þeir mega þegar á reynir. Einmitt þegar maður þarf hvað mest á þeim að halda.

Líklega er sannleikurinn sá að þeir sem maður taldi vini voru það bara alls ekki og hafa aldrei verið þeir vinir sem maður í einfeldni sinni taldi. Hvers er þá að vænta? Einskis, því ekki getur maður saknað þess sem aldrei var til!

Heilsan lokaði á kosningasjónvarpið

Heilsan sá til þess að ég var sofnuð fyrir miðnætti. Það hefur aldrei gerst síðan ég komst til vits og ára enda hefur mér þótt kosningasjónvarp eitt það skemmtilegasta sem ég fylgist með. Það var eftir öðru; mest spennandi kosninganótt í fjölda ára. Og ég missti af öllu saman. Verst þótti mér að vakna um morguninn og fá fréttir af því að stjórnarómyndin héldi velli.

Ég hef verið að vinna í nokkrum kosningunum og var hugsað til þeirra daga. Hvað ég saknaði þess því fátt er meira spennandi en vinna á fjölmiðli þessa fyrstu daga eftir kosningar þegar allt er opið. En lífið er ekki alltaf eins og maður kýs; einum kafla lýkur og annar hefst. Eiríkur vinur minn Jónsson segir gjarnan að þegar einar dyr lokist að baki, opnist aðrar nýjar. Og að ganga inn um þær dyr þurfi síst af öllu að vera verra en loka hinum á eftir sér.

Ekki frá því að þetta sé rétt; ná heilsu og kanna þær dyr sem standa mér opnar. Hef þegar þurft að halla aftur nokkrum en vona að ég geti lokið þeim upp fyrr en síðar. Það stendur víst bara á mér því þeir sem innan dyra búa eru tilbúnir að opna upp á gátt. Hugsunin um það hjálpar mér að byggja upp heilsuna. Það skal takast; annað eins hef ég nú tekist á við.

Litla Elly Ármanns fæddist í gær 10.maí

Ellý Ármanns og Freyr maðurinn hennar hafa eignast litla stúlku. Hún fæddist í gær um kvöldmatarleytið og allt gekk eins og í sögu. Litla daman var rúmar 13 merkur og 51 cm. Lítil og krúttleg eins og mamman.

Í Sirkus í dag er viðtal við Ellý og þegar það kom fyrir augu lesenda var hún sjálf komin heim með litlu dúlluna. Já það er fljótt að gerst. Ellý, Frey, dætrum og sonum þeirra óska ég innilega til hamingju.

 

Litla Ellý nokkurr klukkustunda gömul

Fíkilinn verður að fá sinn skammt

Það eru víst allir mínir dyggu lesendur að hverfa af blogginu mínu og við engan að sakast nema sjálfa mig. Allt snýst þetta auðvitað um að vera iðinn við kolann og viðra skoðanir sínar reglulega, vitna í önnur blogg, skrifa smásögur eða rífa kjaft.

Ég hef ekki verið í formi til skrifta að undanförnu enda heima í veikindafríi. Það er erfitt að vera ekki í vinnu þar sem hún er svo stór hluti af lífi manns. Nánustu samstarfsmenn verður hluti þess og þau nánu tengsl sem maður myndar við vinnufélagana eru rétt eins og við fjölskylduna. Síðustu sex ár hef ég unnið mikið og vinnan hefur verið mitt líf. Hvergi hefur mér liðið betur en einmitt þar og helst sem lengst hvern dag. Ég hef heldur ekki látið mitt eftir liggja og eins mikill fíkill og ég er þá hefur langur vinnudagur, spennan og félagarnir verið mitt dóp.

Í mínu lífi er víst lítið um milliveg; það er annað hvort eða. Ég var að tala við einhvern í síma um daginn sem var að tala um að einhver honum tengdur væri að vinna svo mikið. Það var hjúkrunarfræðingur á skurðstofu sem var á aukavakt. Hafði mætt átta þann morgun og það var svo mikið að gera á skurðstofunni að hún reiknaði með að vera fram á nótt. Og trúi því hver sem vill; um mig fór sæluhrollur, ja svona rétt eins og ein allsherjar víma og fann fyrir öfund. Mikið ógeðslega átti hún gott.

"Það átti nú við hana Vindu" að vera í slíku ati þar sem allt var á fullu adrenalínið  og endorfínið á bullandi í heilanum. Ég kannaðist svo við tilfinninguna í fluginu forðum daga þegar mikið var að gera eins og pílagrímaflugi. Þá var aðeins tekin lögboðin hvíld og síðan farið aftur af stað. Samfelld víma í heilan mánuð eða tvo. Fyrstu árin á Fréttablaðinu voru ekki síðri þegar við unnum eins og þurftum; stundum fram að miðnætti eða lengur; heim að sofa nokkra tíma og mætt aftur eldsnemma um morgun.  

Á DV, skemmtilegasta vinnustað sem ég hef verið á voru ófáir dagarnir þeim líkir; allt á fullu þar sem staðið var yfir manni á meðan lögð var lokahönd á viðtal eða frétt. Rifið úr höndum manns og komið í lestur og umbrot. Eða þegar eitthvað mikið var að gerast í fréttum og legið í símanum til að ná því sem maður þurfti í forsíðufrétt. Það var æðislegt kikk þegar það tókst. Jess, þetta er komið! Hvílík fullnægja!

En að vera vinnualki hittir mann í bakið; það eru takmörk fyrir öllu. Maður getur gengið á varagasinu í einhver ár, en svo kemur skellurinn og álagið segir til sín. Og það er sannarlega hægara í að komast í en úr að fara. En það er engin hætta; þegar ég sný til baka mun ég láta til mín taka. Og að ætla mér að fara varlega og vinna eins og manneskja er ekki inn í myndinni; það er annað hvort eða; ekki vegna þess að það væri mér ekki fyrir bestu heldur þekki ég það allt i kringum mig og jafnvel af eigin raun að fíkilinn getur aldrei neytt dóps í hófi. Hann verður að bergja flöskuna  til botns og hugsar ekki eitt andartak um hvað er honum fyrir bestu; fíknin tekur völdin. Það er þó mitt lán, kannski í óláni að eiga sér vinnuna að fíkn.

Á meðan ræðst maður ekki á eitthvað sýnu verra eins og kókaín gras eða önnur þaðan af verri efni. Svo ég tali nú ekki um blessað helvítis brennivínið. Ef mér þætt víman sú eins góð, þyrfti ekki að spyrja hvað um mig hefði orðið. Vísast væri ég full alla daga. Og hjálpi mér þá; þá væri ekki mikið skrifað. Sætti mig því við af mörgu slæmu að vera bullandi vinnualki. Þannig held ég trúlega hinum öfgunum niðri.

Þá hellist minnisleysi yfir sauðsvartan almúgann

Hvurslags skynhelgi er þetta eiginlega í mönnum sem fjalla hér í bloggheimi um ríkisborgararétt  sem veittur var tengdadóttur Jónínu Bjartmarz. Hvenær urðu menn svo heilagir að þeir furði sig á því að Jónína reyni að hafa áhrif á að allsherjarnefnd sýni lipurð að veiti tengdadótturinni þennan rétt fyrst ekkert ólöglegt er við það. Nefndin fer ekki eftir neinum reglum og ekki segja menn þar, ugla sat á kvisti þegar þeir ákveða hverjir skuli fá undanþágu. Nefndin hlýtur að hafa einhverjar upplýsingar sem hún byggir skoðanir sínar á.

Það er fáránlegt að ætla ekki að Jónína hafi ekki hnippt í vini sína innnan nefndarinnar og beðið þá um að horfa mildum augum á umsókn tengdadótturinnar. Ég hefði gert það í hennar sporum og þeir eru ófáir sem nýtt hafa sér tengslanet sín til að koma málum áfram. Oft í viku reyna menn að plögga fréttum og blaðamenn eru mannlegir eins og alþingismenn. Við tökum efni frá kollegum, vinum og kunningjum og reynum að gera eitthvað úr því ef við getum. Mér dettur ekki í hug að neita því að ég hafi orðið vís að því eins og aðrir.

Ég vann líka eitt sinn í banka. Ég fékk betri fyrirgreiðslu þar, en óbreyttur almúginn sem beið í röð fyrir utan Landsbankann á hverjum morgni í þeim tilgangi að fá viðtal við bankastjórana. Þá var skortur á lánsfé og víxlar gengu kaupum og sölu. Fyrir jólin var röðin vanalega langt út í Austurstrætið. Sumir fengu nei, aðrir já, og fæstir þeirra þá upphæð sem þeir þurftu.

Ég var átján ára tryppi og vann á bankastjóraganginum við að vísa fólki inn til stjóranna og sendast fyrir þá um bankann með skjöl. Jónas Haraldz lánaði mér eitt sinn 100 þúsund sem ég bað hann um fyrir frænda minn. Frændanum hafði áður verið hafnað. Tengsl mín hjálpuðu honum.

Þannig hafa kaupin gerst á eyrinni í okkar litla samfélagi svo lengi sem ég man. Ég get talið upp ótal dæmi um kunningjafyrirgreiðslu sem mér hefur verið veitt innan kerfisins, frá því ég komst til manns. Það er eins mannlegt og hugsast getur að vilja hjálpa vinum sínum svo lengi sem maður brýtur ekki lög með því. Ég veit ekki betur en Jónína og þingmenn í allsherjarnefnd séu af holdi og blóði!

Á ég að trúa að allir sem hamast hafa vegna þessa máls séu svo heilagir og siðvandir að þeir þurfi að vera fjargviðrast vegna þessa ríkisborgararéttar. Ég er mest hissa á Jónínu að fara í þessa bullandi vörn. Það hefði verið smart ef hún hefði sagt að hún hefði hringt í Guðrúnu Ögmunds og hvíslaði í eyra Bjarna að tengdadóttir hennar ætti umsókn hjá nefndinni. Nei, mönnum þykir flottara að neita þessu öllu, bæði hún og nefndarmenn.

Jú, jú, ég þekki þetta um að þingmenn eigi að vera okkur fyrirmynd og nýta sér ekki aðstöðu sína til að hygla sínum. Já, já, veit allt um það. Man hins vegar ekki hvenær þingmaður eða ráðherra hér á landi hefur þurft að segja af sér vegna þess að upp um hann hefur komist, nema hamaganginn í kringum Guðmund Árna um árið þegar hann réði vini og kunningja í ráðuneytið.

Það er svo margt sem maður á ekki að gera en gerir samt; vegna þess að það gera það allir. Siðvendnin hefur ekki verið að drepa okkur nema þegar í hlut eiga opinberir starfsmenn, þingmenn, ráðherrar og fjölmiðlar. Þá hellist minnisleysi yfir sauðsvartan almúgann sem man alls ekki eftir að hafa nýtt sér aðstæður sínar eða tengsl til að koma málum áfram.

Jónas Haralz braut ekki lög þegar hann lánaði mér fyrir frændann, blaðamenn brjóta engin lög með því plögga inn fréttum, vinkonur mínar hjá skattinum brutu ekki lög í þau skipti sem þær hafa troðið framtalinu mínu inn, löngu eftir að skilafrestur rann út og Allsherjarnefnd braut engin lög með því að veita tendadóttur Jónínu Bjartmarz ríkisborgararétt. Veit vel að þetta er spurning um siðferði, en það er einmitt það sem ég er að benda á að siðferðinu er kastað fyrir róða þegar í hlut eiga vinir og kunningjar í litla "maður þekkir mann" samfélaginu sem við lifum í.

Það er eins og enginn kannist við að hafa otað sínum tota. Ó, nei sauðsvartur almúginn festir á sig geilsabauginn áður en klifrað er upp í dómarasætið og hamarinn mundaður. Gaman væri að þeir sem hneysklast sem mest spyrji sjálfa sig hvenær þeir nýttu síðast tengsl sín við mann og annan til að fá einhverju framgengt sem ekki var í boði fyrir aðra.

Öruvísi mér áður brá - Björn Bjarnason með skemmtilegri mönnum

Öðru vísi mér áður brá!  flaug í gegnum huga minn þegar mér var sagt frá ummælum Björns Bjarnasonar um mig á heimasíðu hans í vikunni. Tilefnið var viðtal sem ég tók við hann og birtist í splunkunýju Mannlífi sem kom út í gær.

Hvað sem okkar fyrri samskiptum líður, þótti  mér vænt um þau orð sem hann lét um mig falla á síðu sinni í gær. .En staðreyndin er sú að hvað sem allrir pólitík líður féll okkur Birni vel að tala saman. Ég vissi það fyrir, að þrátt fyrir allt er Björn með skemmtilegri mönnum þegar hann hefur kastaf af herðum sínum embættismannakuflinum og er bara hann sjálfur en hann hefur oftar en ekki komið mönnum fyrir sjónir sem þumbaralegur, húmorslaus og hreinlega leiðinlegur. Það er ekki furða að mönnum detti í hug að í honum leynist skemmtilegur húmor í lifandi manni með gamanyrði á vör.

Við Björn Bjarnason höfum ekki alltaf verið sammála og hann hefur heldur ekki skafið utan af því á síðu sinni þegar honum hefur mislíkað leiðaraskrif mín í DV. Björn hefur svarað þeim leiðurum á síðu sinni og var ekkert að spara háðið þegar hann benti fram á með rökum að ég hefði ekki alls kostar rétt fyrir mér í öllu. Mér var það ekkert nema mátulegt, að minnsta kosti þegar ég fór ekki rétt með staðreyndir í fljótfærni minni. Það kaupi ég hikstalaust, en eins og alvöru pólitíkus sæmir sneri hann út úr orðum mínum og var ekkert að upphefja mig fyrir það sem satt og rétt reyndist.

En Björn Bjarnason er alltaf málefnalegur í skrifum sínum og hann er ekki vanur að fara með rangt mál út í loftið í skrifum sínum á www.bjorn.is. Hann er ekki öllum sammála, en hann rökstyður sínar skoðanir og bendir á þekkingarleysi annarra í skrifum sínum. Ég kann alltaf að meta það þegar fólk segir hlutina hreint út og er ekki með neina tæpitungu.

En oflof er háð og það er um hálan ís að tipla ef maður ætlar ekki að falla í þá gryfju. Það er alls ekki mín meining; heldur aðeins að tæpa á hve Björn leynir á sér. Ég vissi það að vísu fyrir þegar ég hitti Björn skömmu fyrir páska, vegna viðtalsins í Mannlíf að mér myndi ekki leiðast. Mér var nefnilega í fersku minni viðtal sem ég tók við hann fyrir mörgum, mörgum árum; líklega 10-12 árum síðan þegar hann var ráðherra menntamála. Í löngu viðtali töluðum við nær eingöngu um menntamál og hvað betur mætti fara í þeim efnum. Og trúið mér, það var afskaplega gaman að spjalla við Björn um þau mál. Hann lék á alls oddi og kom mér gjörsamlega í opna skjöldu. Mig hefði aldrei grunað að hann gæti verið eins skemmtilegur og líflegur eins og hann var í samtalinu við mig þá. Og, já afslappaður í samræðum.

Björn var ekki síður afslappaður og skemmtilegur í viðtalinu við Mannlíf. Og öll samskipti við hann í kringum viðtalið voru sérlega þægilega og áreynslulaus. Aldrei neitt vesen eins og svo oft með viðmælendur í löngum viðtölum.

Ég vona bara að lesendum Mannlífs eigi eftir að falla vel þetta viðtal en þar sýnir Björn lesendum áður óþekktar hliðar; er hreinskilinn og ræðir mál sem hann hefur trúlega aldrei eða í það minnsta sjaldan komið inn á í blaðaviðtali. En sjón er sögu ríkari og hvet ég alla sem hafa áhuga að kynnast manneskjunni Birni og þeim hliðum sem snúa að eldamennskufærni hans og samvistunum við eigin börnin þegar þau voru lítil og uppeldinu í aristókratinu í Hliðunum þar sem sumir skólafélagar hans ólust við allt annað atlæti og bjuggu meira að segja sumir hverjir  í bröggum.

Og Björn talaði líka um veikindin sem hafa plagað hann og hvaða áhrif þau hafa haft. Og síðan og ekki síst viðhorf hans og virðingu sem hann bar fyrir föður sínum Bjarna heitnum og móður Sigríði sem hann missti langt fyrir aldur fram í hörmulegu slysi á Þingvöllum. Og svo auðvitað inn á milli er að finna slatta af pólitík og skoðunum hans á samfélaginu og því sem fram fer í kringum okkur eins á femínistum og fárinu vegna klámfólksins sem hér ætlaði að funda í mesta sakleysi.

Birni þakka ég afar skemmtilegt samstarf og ánægjuleg kynni og óska honum velfarnaðar í þeirrri endurhæfingu sem hann á fyrir höndum.

es. 

Verð að upplýsa hve ótrúlega vel á sig kominn Björn er, en að kvöldi aðgerðardags þegar hann hafði legið í fjöggurra klukkustunda brjóstholsskurði þar sem lungu hans voru meðhöndluð, fékk ég tölvupóst frá honum. Morguninn eftir hringdi hann; kýr skýr í höfðinu og ekki að heyra að maðurinn hefði verið eins stórri aðgerð og raun bar vitni. Ótrúlegt hörkutól Björn. Sjálf hefði ég verið meðvitundarlaus á gjörgæslu með morfín í æð og haldið mig komna í himnariíi nokkrum klukkustundum eftir viðlíka aðgerð!

Alvöru hundaræktunarsýning eða framleiðslusýning Dalsmynnisfjölskyldunnar

Sigmar Guðmundsson skrifar um hundasýningu sem hann fór með dóttur sína á og olli honum miklum vonbrigðum. Ég hefði getað sagt honum það fyrirfram að á þeirri uppákomu væri lítið að græða. En á móti finnst mér gott að óhlutdræg manneskja skuli hafa farið á sýningu Íshunda og ljá síðan máls á þeirri reynslu. Það er þá ekki hægt að segja að mat hans byggist á ríg á milli hundaræktarfélaga.

Hér eru þrjú slík félög, ef félög skyldi kalla. Íshundasýningin sem Sigmar fór á með dóttur sína er einkasýning þeirra Dalsmynnisframleiðanda og ekki við miklu að búast. En Sigmari til upplýsinga er aðeins eitt viðurkennt hundaræktarfélag en það er Hundaræktarfélag Íslands. Ræktunarsýningar á þess vegum eru þrisvar á ári, í byrjun mars, byrjun júní og síðan er stærsta sýningin í október.

Þess á milli hafa verið hundadagar bæði í Garðheimum og Blómavali þar sem kynningar eru á hundum en það er ekki það sama og alþjóðlegar ræktunarsýningar þar sem hundar keppa sína á milli. Ef Sigmari langar að sýna dóttur sinni hunda af öllum tegundum og stærðum verður hann að bíða fram í byrjun júní og sækja þá sýningu í Víðidal og þá fær hann eitthvað fyrir sinn snúð. Búast má við að yfir fimm hundruð hundar keppi þar af tugum tegunda. Þar eru einnig hundategundir sem skoða má í návígi.

Ef Sigmar vill fræðast nánar um hunda áður en hann heldur á hundasýningu getur hann farið inn á síðu HRFÍ eða það sem mér stendur nær; mína eigin síðu, sifjar.is og síðu cavalierdeildarinnar. Það er oft betra að kynna sér málin svo menn verði ekki fyrir vonbrigðum og kasti peningum út í loftið.

Og svo er rétt að taka fram að HRFÍ er ekki bara eitthvað félag sem gleypir allt og hin félögin séu stofnuð vegna þess að klofningur hafi orðið á milli félaga. Það er einfaldlega þannig að í þessum bransa getur aðeins verið eitt viðurkennt ræktunarfélag í hverju landi. Þetta er nefnilega ekki eingöngu spurning um hagsmuni, heldur er HRFÍ fyrst og fremst ræktunarfélaga og það er strangar reglur í kringum slík félög sem ekki er von að leikmenn átti sig á.

Kolla Bergþórs og sjálfmiðaðir blaðamenn

Kolla Bergþórs skrifar pistil í Blaðið sitt í fyrri viku og rifjar þar upp að Gunnar Smári hafi sett þá reglu á Fréttablaðinu á sínum tíma að blaðamenn fjölluðu ekki um afrek sín. Hárétt hjá Kollu; þessi regla var á Fréttablaðinu þegar það fór af stað og svo lengi sem ég var þar í einhver þrjú fjögur ár. Mig minnir að ekki hafi heldur verið vel séð að blaðamenn væru að tala við ættingja og vini. Átti það einkum við um fréttaskrif. En það er ekki rétt hjá Kollu að einhver hafi grátið þessar reglur; ekki minnist ég þess að blaðamenn hafi í tíma og ótíma verið að reyna að troða sjálfum sér á síður Fbl.

Og ekki nema eðlilegt, því hvernig á maður að fara að því að skrifa hlutlausar fréttir af systkinum eða foreldrum, þótt ég haldi því raunar fram að blaðamenn geti aldrei verið hlutlausir, hvað sem maður er að skrifa um. Blaðamenn eru ekki vélar frekar en annað fólk og mynda sér alltaf einskonar skoðun á því sem þeir skrifa um.

Annað er hvort skoðun manns endurspeglast í fréttinni en það held ég að allir alvöru, heiðarlegir blaðamenn reyni eftir bestu getu að koma í veg fyrir. En ugglaust tekst manni það ekki alltaf. Það hefur hent mig að draga taum þeirra sem ég meðvitað eða ómeðvitað tel að hafi réttinn sín meginn.

Í þessum pistli nefndi Kolla þetta í upphafi vegna þess að hún var að gagnrýna blaðamenn Birtíngs fyrir að nenna ekki að vinna vinnuna sína heldur leita í næsta bás eftir viðtalsefni. Sumsé blaðamenn á tímaritum Birtings tali við hvorn annan. Menn snúi sér við í hálfhring og leiti ekki út fyrir stassjónina.

En hvers vegna að ættu blaðamenn að vaða yfir lækinn og ná í vatnið handan hans? Hjá Birtinig i eru gefin út fjöldinn allur af tímaritum, hver með sjálfstæða ritstjórn. Ef einhver á næsta bás hefur eitthvað það fram að færa sem ekki fæst annarsstaðar, hvað er þá þá því til foráttu að ná í það þangað?

Ég man ekki betur en blaðamenn DV hafi í einhverjum tilfellum verið í viðtali í Fréttablaðinu og öfugt. Er ekki viss nema Kolla sjálf hafi jafnvel verið í viðtali í DV á meðan hún var handan þilsins hjá Fbl. Og þótti engum athugavert.

Við vorum öll í vinnu hjá 365 miðlum en sjálfstæðar ritstjórnir á hverjum miðli fyrir sig. Og svona til að minna Kollu mína á þá hef ég í nokkur skipti lesið viðtöl við kollega hennar í Hádegismóum í eigin fjölmiðlum. Nefni ég Arnar Eggert Thoroddsen sem tjáði sig um Bjarkartónleika í fréttum, Agnesi Braga sem tjáði sig um fréttaskýringu sem hún skrifði, Ólafur Stephensen aðstoðarritstjóri hefur einnig verið þar í viðtali og nokkrir fleiri ef ég man rétt.

Ég var lengi sömu skoðunar og Kolla en ekki lengur. Spurningin er hvort viðkomandi hefur eitthvað fram að færa sem lesendur hafa áhuga á. Mér finnst engu skipta hvaðan það kemur svo lengi sem umrætt efni er áhugavert. Eru fjölmiðlamenn ekki alltaf að tala við fjölmiðlamenn. Ég veit ekki betur en viðtöl við Loga Bergman eða Svanhildi, Ingu Huld og Elínu Hirst hafi birst í fjölmiðlum á liðnum misserum. Engum þykir það athugavert vegna þess að annars vegar er sjónvarp og hins vegar dagblað eða tímarit.

Og svona í lokin er vert að minna Kollu á að Smári sjálfur var oftsinnis í fréttaviðtali við eigið blað um uppgang þess og og áætlanir.

Víst veit ég að fjölmiðlamenn eru sjálfmiðaðir og halda að allt sem snertir fagið eða þá sjálfa hljóti öðrum að þykja fengur í að vita. En við megum heldur ekki verið svo föst í einhverjum reglum sem engin rök eru fyrir, að við sjáum ekki skóginn fyrir trjám.