Hrokafullir og heimskir Íslendingar

Heyrði eða las einhverstaðar í fjölmiðlum að Íslendingar vilji ekki að útlendingar þjóni til borðs þegar þeir bregði sér út að borða!

Hvað gerir þetta blessað fólk þegar það er í útlöndum. Hefur það matinn með sér að heiman og mallar sjálft á hótelherbergjum? Varla og því hreinn og klár rasismi að hugsa á þessa lund. Ekki geri ég ráð fyrir að þeir sem þessi orð láti frá sér vilji vinna á veitingahúsum fyrir þau laun sem þar eru í boði.

Við Íslendingar getum sett okkur á háan hest og gengið út úr verslunum ef við erum ávörpuð á ensku. En sama fólk ferðast um heiminn og lætur það ekki aftra sér við að gera innkaup. Frekjan er svo yfirgengileg að ætlast til að kaupmenn, veitingahús eða hvaða þjónustuaðilar sem það eru, loki bara búllunni því ekki fáumst við sem búum í þessu fína landi til að vinna þessi störf - viljum samt þjónustuna.

Ber aðeins vott um heimsku í upphaflegri merkingu þess orðs að telja sig betri en þá útlendinga sem hingað hafa komið til vinnu og bera upp i hagvöxtinn sem þeir illa upplýstu sjálfir njóta.

Annars held ég að flestir sem svona hugsa sé fólk sem lifað hefur tímana tvenna og sættir sig ekki við breytingarnar. Eldra fólk talar heldur ekki allt ensku og því bregður við; þorir ekki að tala ensku þar sem það óttast að maðurinn við hlið þess verði fákunnáttunnar var. Því finnst hinsvegar allt í lagi að babla á íslenskuskotinni ensku í útlöndum. Þar heyri enginn sem þekki það.

En ver sem ástæðan er finnst mér ótrúlegt að og í raun sorglegt að til sé fólk sem með hroka og hleypidómum setur sig á háan hest og telur sig vera af æðri stofni en útlendingar sem hingað koma og til að vinna vinnuna sem það sjálft kærir sig ekki um að inna af hendi. Það neitar að bregðast við þeim breytingum sem orðið hafa undanfarinn áratug og áttar sig ekki á að Ísland er partur af alþjóðasamfélaginu sem hefur þá fylgifiska að deila þarf landinu með íbúum annarra landa.

Menn viljal bara þiggja en ekkert gefa. Hve mikið sem við vildum þá breytum við ekki þróuninni. Velmegunina og allan lúxusinn sem meirihluti þjóðarinnar eltist við að njóta verðum við að greiða fyrir á einhvern hátt. Við höldum ekki bæði og sleppum. Frekjan reiðir ekki einteyminginn þegar hrokagikkirnir sem telja sig öðrum æðri opna munninn.

 

Eyjólfur að hressast á DV með tilkomu Reynis

Las DV í fyrsta sinn eftir að Reynir kom að blaðinu og finnst að Eyjólfur sé að hressast. Mun skemmtilegra blað en áður. Þakka það Reyni en hvað sem hver segir um hann eða hvaða skoðun menn hafa á honum, þá er svo mikið víst að hann er á réttum stað á blaði eins og DV.

Forsíðufréttin um að Úlfar Nathanelsson sé kominn á stjá á ný botnaði ég hvorki upp né niður í. Hún hefur augljóslega verið sett saman í miklum flýti og ég sem man eftir Úlfari þegar hann var upp á sitt besta fyrir 20-25 árum átti í mestu erfiðleikum með að átta mig á fréttinni. Hvað þá yngra fólk sem ekkert veit hvað Þjóðlíf var eða man eftir tilvist Úlfars sem titlaður var lögmaður í fréttinni, sem hann alls ekki er.

Hvar var Brynjólfur fréttastjóri sem jafnan les vel yfir fréttir blaðamanna og setur mark sitt á þær: Stundum til góðs en kannski oftar aðeins breytinganna vegna. ( Binni minn ég meina ekki neitt illt með þessu ). En ég ætti líklega síst að gagnrýna þar sem ég veit hve tímapressan er mikil á blaði eins og DV og blaðamenn vilja gjarnan vinna fréttir sínar betur en hafa ekki tíma eða svigrúm til þess.

Það er augljóst að Trausti Hafsteinsson sem mér hefur sýnst vera prýðilegur blaðamaður þekkir lítið til þess sem hann er að fjalla um, enda ungur maður. Sýnir sig hve nauðynlegt er að hafa á hverri ritstjórn eldri blaðamenn sem muna og þekkja þjóðfélagsumræðuna langt aftur í tímann.

En fingraför Reynis eru augljós og ég vona að hann haldi áfram á sömu braut og að efnistökin verði ekki með þeim alvarlega tóni sem sme er svo hrifinn af nú, en þannig þekkti ég hann ekki á þeim tíma sem við unnum saman. Og ekki síst að blaðið leggi áherslu á að segja fréttir og skemmtilega mola af fólki, frægum jafnt sem venjulegum almúgamönnum. Kannski að ég og fleiri fari að lesa blaðið aftur. Það má svo sannarlega við því að lesturinn aukist.

Reynir kominn þangað sem hann hefur alltaf ætlað sér

Í mínum huga hefur það aðeins verið tímaspursmál hvenær sme færi. Það getur ekkert annað legið fyrir en það var ljóst frá fyrsta blaði að DV myndi ekki gera sig. Sem hefur komið á daginn og lesturinn á DV í sögulegu lágmarki.

Og tveir skipstjórar við völd á DV. Ekki líst mér á tvo í brúnni sem báðir vilja ráða og engar refjar. Ég er ekki farin að sjá að þeir vinni saman þeir tveir sme og Reynir og veðja fremur á að sme verði ekki lengi. Veðja líka á að hann verði áhrifalaus þann tíma sem hann á eftir að sitja sem málamyndaritstjóri og Reynir stjórni.

En ég veit að Reynir hefur lengi gengið með ritstjóra DV í maganum; hann ætlaði sér alltaf þangað eða á viðlíka blað. Og nú hefur draumurinn ræst.

Ekki efa ég að blaðið verði læsilegra og skemmtilegra við þessa breytingu. Það kom sme illa í koll þegar hann í upphafi gaf út svo sterkar yfirlýsingar um að blaðið ætti ekki að líkjast gamla DV af ótta við slök viðbrögð og illt umtal. Illu heilli hefur hann staðið við það og ekki skipt um skoðun. Tók yfirlýsingu sína byggða á ótta og skorti á kjarki svo alvarlega að hann reyndi ekki einu sinni að taka upp taktinn þar sem hann var skemmtilegastur. Gamla DV var alltaf skemmtilegt en blaðið undir stjórn sme vantar allan húmor og gleði. Fólk vill nefnilega líka lesa skemmtileg blöð. Og blöð sem rembast svo við að vera leiðinleg eins og DV undir stjórn sme hefur aldrei átt von.

Ótti hans við að líkjast gamla blaðinu er greinilega mikil fyrst hann gat ekki einu sinni hugsað sér að taka það besta úr því gamla, heldur forðast það eins og heitan eldinn.

Reyni óska ég til hamingju með að vera loks kominn á réttan stað. Hann eins og nokkrir aðrir sem við Reynir þekkjum bæði eia hvergi að vera nema í fréttum; daglegum fréttum og það má sannarlega vænta góðs af störfum Reynis og áhafnar á DV. En sme, hvað verður um hann? Maður skilur nú fyrr en skellur í tönnum!

Ótrúlegt að í eins dagsfarprúðum og vænum dreng og Jóni Péturssyni búi slíkt fól, og því ekki ótrúlegt að e-hvað hafi gertst í kolli hans sem veldur slíkri persóuleikabreytingu

Á vísir.is er sagt frá þeirri beiðni Sveins Andra fyrir hönd skjólstæðings síns, Jóns Péturssonar að hann sæti rannsókn á höfði þar sem hann slasaðist fyrir nokkrum árum og er ekki samur eftir það.

Ég vann með Jóni Péturssyni á sínum tíma í Landsbanka Íslands. Hann var í Veðdeildinni og ég í Tölvudeildinni. Þær voru þá hlið við hlið og ég spjallaði stundum í kaffipásum við þennan prúða pilt sem ég man ekki til annars en hann hafi verið.

Útilokað var á þeim árum að hugsa sér að hann ætti eftir að fremja svo viðurstyggilega ofbeldisglæpi gagnvart konunum í lífi hans eins og sannast hefur á hann og hann dæmdur fyrir.

Víst veit ég að ofbeldismenn á heimilum bera það ekki utan á sér fremur en kynferðisglæpamenn og barnaníðingar. Oftar en ekki koma slíkir menn fram í vinnu sem mjög prúðir og vinsamlegir menn. En að Jón Pétursson hafi þann mann að geyma sem hefur sýnt sig er ótrúlegt.

Er það ekki annaðhvort bölvað áfengið eða kann að vera að hann hafi skaðast á heila sem veldur slíkum persónuleikabreytingum sem fær þennan prúða mann sem ég held bara að hafi verið  einn yfirmanna Veðdeildarinnar fyrir nokkrum árum. Sjaldan hef ég orðið eins hissa og þegar í ljós kom að þessi maður af öllum mönnum væri valdur að slíku ofbeldi. En þess ber að geta að ég get ekki sagt að ég þekki hann persónulega; aðeins málkunnug honum.

Fingraför Óskars Hrafns farin að sjást á visir.is

Frikki Indriða hringdi í mig í morgun og ég hafði mikla ánægju af að heyra frá honum þó samtal okkar hafi ekki verið langt. Hann er kominn á visir.is . Víst er að ef fólk er eins þenkjandi og ég og auk þess með fréttasýki, eigi heimsóknum á eftir að fjölga nokkuð inn á vefinn en mér segir svo hugur að þar megi lesa heitustu fréttirnar.

Og Þegar má sjá á vefnum að unnar eru sjálfstæðar fréttir og enginn pempíugangur í mönnum. Þó  er ekki gegnið svo langt að birta nöfn manna í viðkvæmum málum eins og sýnir sig á fréttinni um fangann sem svipti sig lífi. Veit af reynslu að ritstjórninni er kunnugt um hvað mann var að ræða.

Óskar Hrafn er hörku fréttamaður og þægilegur í samstarfi. Mjög gaman að vinna með honum og hann er með húmorinn í lagi. Hann hefur fengið til liðs við sig tvo fyrrum vinnufélaga mína á DV, þá Frikka og Andra Ólafs. Frikki er reynslubolti sem er ótrúlega afkastamikill. Aldrei neitt fum og fár á honum, heldur gengur svakalega undan honum; ekki bara suma daga heldur alla daga.

Andri er einn þessara ungu manna sem á framtíðina fyrir sér. Öflugur tabloidblaðamaður og með gott fréttanef. Auk þess sem hann er drengur góður. Enn það þarf aðeins að sníða af honum nokkra vankanta eins og títt er með unga menn sem vita ekki alveg hvað þeir ætla að verða þegar þeir eru orðnir stórir. Andri sómdi sér vel á DV, blaðinu sem Íslendingar þorðu ekki að gangast við að þeir læsu. Hef oft hugsað hvers vegna við skerum okkur frá hinum Norðurlandaþjóðunum og Bretum sem gangast við því án þess að blikna að þeir lesi til að mynda Extrablaðið eða SUN. Og hafi gaman af. Trúi því ekki að við séum orðin svona ameríkanseruð og skynhelg í hugsun eins og sýndi sig í DV málinu í fyrra. Þaðan verðum við að snúa okkur og fylgja Evrópu í ríkari mæli. Já ganga í Evrópusambandi, en nei, ég ætla ekki að ræða það hér og nú.

Ég vissi ekki fyrr en ég var hætt að vinna með Andra hverra manna hann er en fyrrum stjúpfaðir hans er góðvinur bróður míns og móðir hans hörkulögmaður. Ég sá hann því nokkru sinnum lítinn dreng. En mikið fjári er tíminn fljótur að líða.

Til lukku með byrjunina Óskar Hrafn og haltu áfram á sömu braut, ég mun fylgjast með!

Geiri á sér óvildarmann sem farið hefur offörum

Loksins fékk hann inn i í fjölmiðli með óhróðurinn en allir fjölmiðlamenn á landinu orðnir þreyttir á rætnum sögum hans um Geira sem hann gat ekki sýnt fram á að væru sannar.

Og aðeins til viðbótar. Þeir sem telja sig þekkja bróður minn og vita hvurslag mann hann hafi að geyma vil ég segja að menn fara villu vegar ef þeir telja að hann sé klámhundur dónakall og eitthvað þaðan af verra sem svífst einskis og kaupi stúlkur sem hann noti síðan í vændi á Íslandi. Þvílíkt þekkingarleysi og skortur á rökhugsun að halda slíku fram.

Ekki ætla ég að halda því fram að hann sé með geilsabaug og vængi en hann er góður strákur með stórt hjarta. Stúlkurnar sem vinna há honum eru ekki ráðnar í gegnum eitthvert fyrirtæki sem hugsanlega væri að senda þær nauðugar í vinnu og þrældóm. Hann ræður þær sjálfar og greiðir þeim laun. Ég hef stundum hitt þessar stúlkur og hef aldrei heyrt annað en þær séu ánægðar í vinnu hjá Geira. Þær koma aftur og aftur, þéna peninga sem kostar þær í nám eða sér fyrir allri stórfjölskyldunni heima. Þær eru ekki neyddar til neins en hafa það val að lepja dauðan úr skel heima hjá sér eða dansa fyrir fulla kalla á Íslandi.
Aðbúnaður þeirra er góður og ég veit ekki annað en bróðir minn sé vinsæll atvinnurekandi. Stúlkur af örðum stöðum sækja í að vinna hjá honum og hafa það mun betra þar en á hinum stöðunum.
Og svo er nokkuð sem menn ekki vita. Geiri á sér óvildarmann sem lenig starfaði hjá honum en hann neyddist til að segja upp fyrir tveimur þremur árum. Honum ofbauð framkoma mannsins í tilteknu máli auk þess sem hann fékk aftur og aftur kvartanir gesta vegna ruddalegrar framkomu hans við viðskiptavini Goldfinger. Þessi maður hefur farið offörum síðan og líf hans gengur út á það að hefna sín á bróður mínum. Hver einasti fjölmiðlamaður á Íslandi veit hver þessi maður er því hann hefur hringt stöðugt inn á ritstjórnir til að freista þess að koma höggi á bróður minnog hefna sín þannig á honum. Hann hefur ekki haft erindi sem erfiði því heiðarlegir fjölmiðlamenn taka ekki við ósóma af því tagi nema eitthvað staðfesti það sem maðurinn hefur að segja. Það hefur honum ekki tekist fyrr en nú með því að láta af hendi myndir sem hann sjálfur tók af Gunnari Birgissyni. Ísafold beit loks á agnið.Þessi maður hefur hótað bróður mínum og reynt að kúga á alla lund með sms boðum þessa síðustu sólahringa og telur sig nú hafa pálmann í höndunum.
Það er ýmislegt sem fólk veit ekki um framgöngu þessa manns í þessu máli. En ég þekki bróður minn og veit hvaða mann hann hefur að geyma. Gæti sett aðra hönd mína að veði fyrir því að hann tekur ekki þátt í mansali. Þeir sem þekkja Geira geta vitnað um hve stutt er í kvikuna hjá honum en hann má ekkert aumt sjá og hefur greitt götu margra sem átt hafa um sárt að binda. Hann er bissnesmaður sem rekur fyrirtæki sem virðist vera þörf fyrir . Hann hefur lögleg leyfi, hann greiðir sína skatta og skyldur og það er ranglega að honum vegið í þessari umræðu. Og nota bene, það þarf kjark til að reka svona stað, sterk bein til að standa undir því. Geiri bróðir hefur létta lund, er vinsæll og skemmtilegur og það hjálpar honum þegar synt er á móti straumnum.
Það segir mér enginn að hann sé að fara illa með eða meiða nokkra manneskju því það er andstætt eðli hans og lífsskoðun. Ég ætti að þekkja bróður minn sem er ein bónbesta og ljúfasta manneskja sem ég þekki.

Úlfur Úlfur - hættulegt ofstæki og ótímabær hróp um mansal, klám og vændi kunna að snúast í höndum femínista

Nú get ég ekki haldið mér saman lengur eftir þá fáránlegu umræðu sem átt hefur sér stað um fyrirtæki bróður míns, Ásgeirs Þórs og þau rætnu og vanhugsuðu skrif sem ég hef orðið vör við að viðhöfð eru um persónu hans á hinum og þessum bloggsíðum.

Mönnum; einkum kvenkyninu er tíðrætt um viðtal fréttamanns Stöðvar 2 við hann um greinina í Ísafold. Helgi Seljan í Kastljósi tók einnig við hann viðtal en ég hef ekki orðið þess vör að svo mikið sem ein manneskja tali um það sem fram kom þar. Þar er mönnum rétt lýst því sjálf þekki ég af eigin raun hve manneskjan getur fest í neikvæðri umræðu sbr. DV málið forðum um sjálfsvíg kennarans. Lokað er fyrir öll skylningarvit meðan hægt er að smjatta sem mest á soranum. Það er eins og tala ofan í tóma tunnu að benda á mótrök og fólk vill hvorki heyra né sjá neitt sem hrekur það sem menn hafa bitið í sig að sé rétt enda miklu skemmtilegra að velta sér upp úr soranum, spinna og bæta við og hneykslast á út í það óendanlega, skrumsæla og mistúlka. Þá er fjör og hver gapir upp í annan og etur hrátt allt sem hver kjáninn á fætur öðrum hefur um málið að segja.

En allt í lagi, nóg um manneskjuna og frumstæða hvöt hennar að fjölmenna á torgum og verða vitni að  aftöku, fagna og gleðjast yfir maklegum málagjöldum óþverrans. Það er ekki fyrr en allt er um garð gengið að hugsun manna kemst í jafnvægi á ný og efinn fer að sækja að. En þá er það bara of seint; búið er að höggva og hausinn frá. Aftakan verður ekki tekin til baka hve mikið sem efinn og eftirsjáin sækir á. Voru menn kannski að dæma bakara fyrir smið? Mannskepnan ætlar seint að læra því viðlíka aftökur endurtaka sig æ ofan í æ.

Nú er það bróðir minn Ásgeir Þór sem menn vilja koma í gapastokkinn. Í huga margra ágætra kvenna sem berjast fyrir hugsjónum sínum er hann dæmdur og framvarðarsveit femínista dæmir án rökhugsunar og votts af skynsemi á bloggsíðum sínum. Sorinn flýtur og vitnað er í viðtal fréttamanns Stöðvar 2 þar sem áfellisdómar eins og hér fara á eftir eru staðfestir: "Mér varð óglatt.  Þar nánast játaði þessi ógeðiskarl á sig bæði mansal og vændi.  Það er auðvitað ekki svo að maður hafi haldið að það væri eitthvað eðlilegt við þessa viðurstyggilegu starfsemi sem þarna fer fram, en karlinn var greinilega í fári, hafði ekki haft tíma til að setja upp frontinn og það varð okkur til ansi mikilla upplýsinga."

Þessi færsla er einkennandi fyrir umræðuna um þetta mál sem ekki er annað en stormur í vatnsglasi og auglýsingaskrum. En ófáir bitu á agnið og sem betur fer eru margir sem sjá í gegnum sjónarspilið og vita að lætin eru sprottin úr smiðju Reynis Traustasonar sem fyrst og síðast hefur þörf fyrir að þjóna eigin metnaði og selja blað sitt Ísafold út á grein sem byggð er á afar veikum grunni, svo ekki sé meira sagt. En við greinahöfunda er ekki að sakast að öðru leyti en að það er ætíð vafasamt að fara af stað með svo alvarlegar ásakanir um einstaka menn í grein sem ekki byggir á neinum staðfestum upplýsingum; aðeins orðum einhverra ótilgreindra kvenna eða karla.

Þau Jón Trausta og Ingibjörgu Dögg þekki ég vel og hef unnið með þeim báðum.  Ég veit ekki annað en þau vandi vinnu sína og séu heiðarleg fram í fingurgóma. Ingibjörg Dögg býr yfir mikilli réttlætiskennd og seint myndi ég trúa upp á hana að hún hafi ekki lagt sig alla fram og unnið að alúð að þessari grein. Mér dettur ekki annað í hug en hún hafi talað við stúlkur sem sagt hafi henni það sem hún hefur eftir þeim. En var henni sagður sannleikurinn eða lágu einhverjar aðrar hvatir að baki ásökunum á hendur bróður mínum? Ég hef ástæðu til að ætla að þeir sem voru svona samvinnufúsir við blaðmenn Ísafoldar hafi haft óhreint mjöl í pokahorninu og tilgangurinn hafi helgað meðalið.

Ég þekki sjálf hve vandasamt það er að fara með upplýsingar sem manni berast um Pétur eða Pál. Meginreglan er að fara ekki af stað með ásakanir á hendur nafngreindum mönnum nema hafa ótvíræða staðfestingu á að þær séu sannar og réttar. Hvað liggur að baki þeim upplýsingum í greininni í Ísafold hef ég vitneskju um að sé aðeins frásögn manneskju sem allt eins gæti verið að segja ósatt eða mistúlka hlutina. Mér vitanlega eru engin skjöl eða aðrar sannanir sem staðfesta að bæði mansal og vændi fari fram á Goldfinger. Það er því álitamál hvort birta eigi slíka grein en það er aldrei trúverðugt að birta grein sem byggð er á svo veikum grunni og aðeins vitnað til ónafngreindra heimilda. En það verður hver ritstjóri í samráði við viðkomandi blaðamann að meta og vera þess fullviss að efnið sé skothelt. Blessunarlega hef ég verið í fríi frá vinnu og ekki á staðnum og hef ekki forsendur til að meta hvort þess hefur verið gætt.

En aftur að viðtali Sölva við Ásgeir Þór á föstudag. Hvernig einhver getur túlkað svar bróður míns þannig að hann játi bæði mansal og vændi er með ólíkindum og hrein fyrra að hann hafi játað eitthvað í þá áttina. Ekki heyrði ég annað en hann svaraði þeirri spurningu Sölva hvort stundað væri vændi á staðnum að hann teldi ekki svo vera. Þó kynni það hafa gerst að einhver stúlknanna hafi reynt að bjóða blíðu sína. Fyrir því hefði hann hins vegar ekki neinar sannanir, aðeins orðróm þess efnis. En hann neitaði því alfarið að á hans vegum væri stundað vændi á Goldfinger. Það væri alveg a hreinu enda er það ein af hans ströngustu reglum að stúlkurnar taki ekki að sér þá aukabúgrein eftir vinnu á eigin forsendum og komi þar með slæmu orði á staðinn. Hann hefur allt að vinna til að fá ekki á sig slíkar ásakanir og það er hreinlega heimskulegt að ætla að hann taki þá áhættu enda fjarri honum að misbjóða starfstúlkum sínum. Auk þess hefur rekstur Goldfinger gengið vel og ekki þess virði að taka slíka áhættu. Fyrir utan það að  Ásgeir Þór er ekki ofbeldismaður og það er fjarri eðli hans og lífsskoðun að misnota stúlkurnar sem vinna hjá honum. Það þarf ekki að ræða það meira, ég þekki bróður minn og veit hvaða mann hann hefur að geyma. 

Sölvi spurði um frelsissviptingu og Ásgeir Þór neitaði því en sagði að stúlkurnar hefðu ekki lokið vakt sinni fyrr en átta stundum eftir að staðnum væri lokað. Og þá erum við komin að merg málsins. Hvers vegna setur hann þá reglu að vakt þeirra sé ekki lokið fyrr en átta stundum eftir lokun? Jú einmitt til að koma í veg fyrir að stúlkurnar láti undan þrábeiðni karlmanna sem vilja eiga með þeim nótt. Misjafn sauður er í mörgu fé og ekki þarf að efast um að einhver stúlknanna myndi brjóta þessa reglu ef af því væri ávinningur. Ásgeir leggur einfaldlega blátt bann við að stundað sé vændi sem tengist hans veitingastað. Og að vissu leyti verndar þessi regla stúlkurnar fyrir ágangi karlmanna sem koma til að sjá þær dansa og vilja ekkert fremur en fá þær í rúmið. Þær hafa löglega afsökun og þurfa ekki að standa í neinu þrefi eða hafna mönnum sem gætu rekið það óstinnt upp og litið á það sem höfnun. Þessi regla er því í alla staði til góða og tekur af allan vafa um út á hvað vinna stúlknanna gengur. 

Það er nákvæmlega ekkert athugavert við að starfsfólk í ákveðnum störfum sé á vakt áfram eftir vinnu og til að mynda er ákvæði í samningum flugmanna og flugfreyja sem kveður svo á að í ákveðinn stundafjölda eftir lendingu er áhöfnin "on duty". Þannig var það í það minnsta í þau ár sem ég flaug og þótti engum neitt athugavert við það. Ég hef ekki trú á öðru en þannig sé það enn enda forsendurnar fyrir því þær að áhöfnin væri til taks ef eitthvað kæmi fram eftir flugið sem rannsóknar þyrfti við.

Fleiri stéttir vinna á svipaðan hátt. Þekkja menn ekki að heilbrigðisstarfsmenn séu á bakvöktum í átta til tíu stundir í einu? Er frelsi þeirra skert með því gera þeim að halda kyrru fyrir heima hjá sér og fara ekki nema á milli húsa nema hægt sé að ná til þeirra fyrirtakslaust.. Ég hef aldrei heyrt að það flokkist undir manréttindabrot að fólki sé gert að dvelja heima hjá sér í ákveðinn tíma.

Hvaða endemis hugsunarskekkja er það að það gildi eitthvað annað um dansmeyjar ef þær semja um að vera á launum eftir að formlegum vinnutíma líkur. Hver er munurinn á hjúkku og dansmey sem báðar fá laun fyrir að vera heima hjá sér á vakt?

Æpt er mansal mansal, eingöngu vegna þess að vinnustaðurinn er ekki sjúkrahús eða flugvél. Femínistafélagið ætti að kæra til lögreglunnar frelsissviptingu og mansal meðal starfsfólks á sjúkrahúsum ef beita á sömu rökum og gangvart starfstúlkum Goldfinger. Lýsandi dæmi um fordóma í garð þeirra sem hafa það að atvinnu sinni að dansa í kringum súlu. Ekki sé ég hvað skilur þarna á milli og hvers vegna hægt er að réttlæta annað en fordæma hitt.

Það er óhuggulegt að sjá múgsefjunina sem farið hefur á stað í kringum þetta mál þar sem hver apar eftir öðrum og engin sjálfstæð eða gagnrýnin hugsun ríkir. Ásgeir bróðir minn er kallaður ógeðskall klámhundur og klámkóngur eða öðrum viðlíka nöfnum sem ekkert hafa með hans viðskipti að gera. Hví ætti hann að vera örðuvísi en aðrir bissnismenn sem reka fyrirtæki í hinum ýmsu geirum, en hafa lítinn sem engan persónulegan áhuga á á starfseminni. Heldur er um púra viðskipti að ræða og þannig er það með bróður minn eins og marga aðra. Síðan koma setningar um að Ásgeir bróðir minn blóðmjólki stúlkurnar; já það er fullyrt. Hvaðan ætli sú vitneskja komi eða er svona dylgjum ekki bara slegið fram út í loftið? Staðreyndin er sú að stúlkurnar hafa ágæt laun og margar stúlknanna eru íslenskar. Kynsystur mínar þekki ég ekki rétt ef þær láta sig hafa það að dansa á Goldfinger fyrir smánarlaun.

Þau skrif sem ég hef rekist á bera öll að sama brunni; byggð á vanþekkingu og sleggjudómum. Það lýsir fyrst og fremst hugsunargani þeirra sem hneysklast hvað mest að telja dans í kringum súlu eitthvað kynferðislegt og óeðlilegt. Að engin kona geti haft gaman af að dansa þannig. Læt ég mig efast um að það sjáist meira af sköpunarlagi þeirra kvenna en dönsurum íslenska dansflokksins í mörgum sýningum þess ágæts balletsflokks. En það er auðvitað svo menningarlegt, hitt er dónalegt!!!.

Það er ótrúlegt hve bæði menn og konur missa sig út í æsiskrif sem byggja ekki á neinum rökum. Vita minnst um hvað það er að tala gætir sín ekki á að  falla í gryfju sleggjudóma og ósannaðra sögusagna eða getgáta og gefa sér að hlutirnir séu eins og best hentar femínistakórnum sem æpir stöðugt úlfur úlfur. Og það eru þær sem fitna eins og púkinn á fjósbitanum í þessari tilfinningaþrungnu umræðu á meðan þær telja sig loksins hafa komið upp um mansal og vændi á Íslandi. Það hreinlega ískrar í þeim af ánægju og hlakkar í þeim að geta sagt; "vissi ég ekki, þetta höfum við alltaf sagt". En þær eiga eftir að horast niður þegar þær sjá að ekkert er hæft í að mansal og vændi sé stundað við nefnið á þeim í Kópavogi. En þær æpa áfram úlfur úlfur þrátt fyrir það og þess er ekki langt að bíða að hann birtist; þá koma ópin að litlu gagni því enginn trúir lengur á úlfinn...

Allir þekkja söguna um hvernig fór fyrir þeim sem fengu úlfinn loks. Hann komst í fína veislu þar. Vonandi að þannig fari ekki fyrir femínistakórnum; allir hætta að taka mark á þeim. Þá verður lag fyrir alvöru dónakalla að selja konur og fara með þær að vild. Hrópum og köllum þeirra tekur enginn mark á. Þannig vinna þær gegn málstaðnum sem sannarlega er góður. Ég vona einlæglega að vopnin eigi ekki eftir að snúast í höndum þessara kvenna sem ég efast ekki um að vinna bæði af heilindum og hugsjón við að uppræta mansal og vændi og vilja allt á sig leggja til að hjálpa konum sem lenda í klóm þannig rudda. En að fara offari í málflutningi hefur aldrei reynst árangursríkt og er hreint búmerang í andlitið.

Mín áskorun til femínista og annarra sem dæma hvað harðast er að  þær beini kröftunum að alvöru bófum og skepnum sem sannarlega stunda mansal og vændi en láti saklaust fólk sem vill fá að reka sitt fyrirtæki í friði og af heilindum. Hvað hátt sem hrópða er og kallað, breytum við því ekki að eftirspurn karlmanna og einstakra kvenna eftir að góna á konur dansa í kringum súlu er fyrir hendi. Bróðir minn býður upp á þá þjónustu, hefur öll tilskilin leyfi fyrir starfseminni sem er opin þeim sem kæra sig um hvort sem er fyrir bæjarstjórann í Kópavogi eða sóknarprestinn í Hænuvík. Á meðan kallar og kellingar sem fá eitthvað út úr því að horfa á hálfberar konur á Goldfinger eða á sviðinu á Brodway, fá aðrar frið. Hver veit nema að einhverjir perrar fái úrás á stað eins og Goldfinger? Ég sé engan eðlismun á því að dilla sér upp við súlu eða fyrir framan áhorfendur að fegurðarsamkeppni. Ég hef ekki betur getað séð en þær ungu stúkur njóti þess að láta dást að sér og horfa á sig. Og ekki bara þær, flestar konur vilja líta vel út, hafa fallegan skrokk og njóta þess að á þær sé horft fyrir sakir fegurðar þeirra.

 

Og að lokum; ég vona að femínistar sem aðrar konur og menn haldi áfram baráttunni gegn illri meðferð á konum, berjist gegn mansali og vændi og taki til hendinni þar sem er þörf en ekki álykta sem svo að allar konur sem óska þess að dansa í kringum súlu geri það nauðugar. Við konur erum misjafnar, mér líkar blaðamennska annarri verslunarstörf og það er ekkert sem segir að súludansmeyjum líki ekki sitt starf. Það eru til þannig konur, hvað sem femínistar segja. Það er út í hött að álykta svo að þær séu allar neyddar til að dansa.

If you can´t beat them, join them. Því skora ég á femínista að fá Ásgeir Þór bróður minn í lið með sér í stað þess að vinna gegn honum á vafasömum forsendum. Hann hefur þekkingu á þessu málum í gegnum starf sitt og kynni við stúlkurnar sem vinna hjá honum. Þær gætu án uppfrætt femínista og áhugamenn sem sporna vilja við ofbeldi um ýmislegt sem þær hafa orðið vitni að í starfi sínu í heimalandinu eða öðrum löndum Evrópu. Þá fyrst færi barátta femínista að skila einhverju í stað þess að barist sé gegn ímynduðu vændi eða mansali á veitingastað bróður míns.

Ef ég þekki Ásgeir bróður minn rétt þá myndi hann sannarlega beita sér í þeim efnum við hlið kvenna sem vinna gegn því skelfilega böli. Hans hagsmunir felst ekki í vændisölu eða ólöglegri starfsemi; þvert á móti er hans akkur að sýna fram á að hann hafi allt sitt á þurru. Hann hefur barist við að koma í veg fyrir að eitthvað misjafnt þrífist inn á hans stað. Ég veit að þannig er það því ég þekki það vel til, enda hef ég hitt nokkrar stúlknanna sem vinna hjá honum. Umgengst hann talsvert og veit hvernig hann hugsar.

Aldrei hef ég orðið þess vör en stúlkurnar séu ekki ánægðar í sinni vinnu og það fer ekki fram hjá neinum sem þekkir til, að Ásgeir Þór bróðir minn er vinsæll atvinnurekandi. Hann hefur aðstoðað þær stúlkur sem hjá honum vinna meira en honum ber og sýnir þeim bæði umhyggju og nærgætni. Hann er í hreinum viðskiptum og þær eru það einnig. Þær vilja vinna, græða peninga og byggja upp líf sitt þannig. Þærkoma ár eftir ár í vinnu til hans og hann greiðir þeim góð laun. Ég hef aldrei orðið þess vör að nokkur þeirra sé neydd til eins eða neins. En femínistum hefur kannski aldrei dottið í hug að ef þær kæmu ekki hingað og ynnu a Goldfiger ættu þær ekki annað fyrir höndum til að lifa af en selja sig í heimalandinu. Launin þeirra fyrir á vinnu fengju þær ekki sjálfar; nei svo sannarlega ekki. 

Segðu mér hverjir vinir þínir eru og ég skal segja þér hver þú ert.

Þetta orðatiltæki notuðu foreldrar mínir gjarnan og ég man að þegar ég var krakki, ja líklega undir 8-9 ára aldri. Þetta  átti ég erfitt með að skilja meiningu þess. Mamma skýrði fyrir mér hver hún væri og síðan hefur mér oft verið hugsað til þessara orða.Önnur spakmæli sem mér voru kennd í árdaga hljóðuðu eitthvað á þessa leið: Gakktu fyrir hvers manns dyr og segðu ekkert nema sannleikann og þú munt hverjum manni hvimleiður verða. Ég fór ekki alveg rétt með þetta í gær en þetta mun vera svo næst sem rétt, eftir því sem móðir mín segir en mér fannst þetta eitthvað skrýtið þegar ég skrifaði það. Treysti mömmu sem hefur minni sem fíll þegar ljóð eða orðariltæki eru annars vegar.

Ég man alltaf þegar mamma þrumaði þessum vísdómi yfir mig en þá hafði ég gengið helst til langt í hvatvísinni og hreinskilninni. Orð mín sem ég man ekki einu sinni hver voru kostuðu grát og sársauka. Og mér var ljóst að oft má satt kyrrt liggja. Maður þarf ekki alltaf að ganga fram í því að segja skoðun sína, ef maður er ekki beðin um hana. Og svo má auðvitað segja hlutina á svo margan hátt. Og þögnin er jú  gulls ígildi.

En á hvaða stig er ég komin núna; farin að fabúlera á heimspekilegum nótum. Jú, ég hef orðið þess vísari oftar en einu sinni og oftar en tvisvar á minni löngu ævi hvaða merkingu orðið vinur hefur og er oftar en ekki er það  holt að innan. Hjóm eitt þegar á reynir.

Og þar kem ég að fyrirsögn þessarar færslu; hver er ég og hverja hef ég talið vini mína? Það ætti samkvæmt því tómahljóði sem í orðinu felst að koma alls ekki á óvart að mínir vinir séu meira eða minna holir að innan. Viðhlæjendur eða í mesta falli kunningjar og vinnufélagar sem ekkert eiga sameiginlegt með mér þegar skilur á milli.

En þrátt fyrir það kemur mér það alltaf jafn mikið á óvart þegar á mér skellur blákaldur veruleikinn. Hvernig maður horfir undir iljar "vinanna" þegar þeir hraða sér burtu sem mest þeir mega þegar á reynir. Einmitt þegar maður þarf hvað mest á þeim að halda.

Líklega er sannleikurinn sá að þeir sem maður taldi vini voru það bara alls ekki og hafa aldrei verið þeir vinir sem maður í einfeldni sinni taldi. Hvers er þá að vænta? Einskis, því ekki getur maður saknað þess sem aldrei var til!

Heilsan lokaði á kosningasjónvarpið

Heilsan sá til þess að ég var sofnuð fyrir miðnætti. Það hefur aldrei gerst síðan ég komst til vits og ára enda hefur mér þótt kosningasjónvarp eitt það skemmtilegasta sem ég fylgist með. Það var eftir öðru; mest spennandi kosninganótt í fjölda ára. Og ég missti af öllu saman. Verst þótti mér að vakna um morguninn og fá fréttir af því að stjórnarómyndin héldi velli.

Ég hef verið að vinna í nokkrum kosningunum og var hugsað til þeirra daga. Hvað ég saknaði þess því fátt er meira spennandi en vinna á fjölmiðli þessa fyrstu daga eftir kosningar þegar allt er opið. En lífið er ekki alltaf eins og maður kýs; einum kafla lýkur og annar hefst. Eiríkur vinur minn Jónsson segir gjarnan að þegar einar dyr lokist að baki, opnist aðrar nýjar. Og að ganga inn um þær dyr þurfi síst af öllu að vera verra en loka hinum á eftir sér.

Ekki frá því að þetta sé rétt; ná heilsu og kanna þær dyr sem standa mér opnar. Hef þegar þurft að halla aftur nokkrum en vona að ég geti lokið þeim upp fyrr en síðar. Það stendur víst bara á mér því þeir sem innan dyra búa eru tilbúnir að opna upp á gátt. Hugsunin um það hjálpar mér að byggja upp heilsuna. Það skal takast; annað eins hef ég nú tekist á við.

Litla Elly Ármanns fæddist í gær 10.maí

Ellý Ármanns og Freyr maðurinn hennar hafa eignast litla stúlku. Hún fæddist í gær um kvöldmatarleytið og allt gekk eins og í sögu. Litla daman var rúmar 13 merkur og 51 cm. Lítil og krúttleg eins og mamman.

Í Sirkus í dag er viðtal við Ellý og þegar það kom fyrir augu lesenda var hún sjálf komin heim með litlu dúlluna. Já það er fljótt að gerst. Ellý, Frey, dætrum og sonum þeirra óska ég innilega til hamingju.

 

Litla Ellý nokkurr klukkustunda gömul