Barnaníðingar sjúkir fíklar eða skepnur haldnir hreinni mannvonsku!

Ég held að það sé engin spurning að barnaníðingar eru meira en lítið sjúkir menn. Í það minnsta hefur reynslan kennt mér að þeir sem leggjast á börn og svívirða þau eru margir hverjir mætustu menn, jafnvel virtir af samborgurum sínum, ljúfir og indælir menn í alla staði. Þannig hafa sumir þeirra að minnsta kosti reynst á meðan enginn veit neitt og áður en upp um þá hefur komist.

Ég man að minnsta kosti eftir tveimur góðborgurum sem dæmdir hafa verið fyir að misnota dætur sínar sem voru hvers manns hugljúfar. Þegar athhæfi þeirra vitnaðist, þá kom það öllum sem þá þekktu eða störfuðu með þeim, gjörsamlega í opna skjöldu. Annar þessara manna minnir mig að sé látinn en hinum er ekki vært landinu og býr utanlands.

Þess vegna hef ég oft spurt mig hvað fær ljúfustu menn til að fremja slíkt voðaverk að misnota börn kynferðislega. Í hugum manna eru fáir glæpir eins skelfilegir og dómar samfélagsins eru harðir. Og þá er spurningin hvort það er sjúkdómur eða fíkn að girnast börn. Starfs míns vegna hef ég rætt við barnaníðing sem augljóslega leið afskaplega illa þegar hann talaði um glæp sinn. Sektarkennd hans leyndi sér ekki, en þó held ég að skömm hans hafi kvalið hann einna mest. Ég hef líka talað við sérfræðinga sem fullyrða að barnaníðingar séu sjúkir og það sé hægt að lækna þá.

Ef það er sjúkdómur að girnast börn, er dómur samfélagsins þá ekki of harður. Er okkur ekki innrætt að vera góð við þá sen eru veikir? Alkahólismi er viðurkenndur sjúkdómur og undir áhrifum gera menn ýmislegt sem myndi ekki svo mikið sem hvarfla að mönnum að gera annars?

Það þarf enginn að velkjast í vafa um að ég hef megnustu óbeit á þeim skelfilega verknaði að níðast á börnum og það skyldi enginn misskilja mig svo að ég sé að mæla níðingshættinum bót. Þvert á mót. Á hinn bóginn held ég að við þurfum að spyrja okkur spurninga en ekki láta viðbjóðinn og hatrið villa okkur sýn.

Ég hef reynt að setja mig í spor barnaníðinga og gert tilraun til að horfa á hlutina með þeirrra augum. Ég til að mynda tel mig kynferðislega heilbrigða. Hvatir mínar beinast að fullorðnum karlmönnum. En hvað ef ég girntist unga drengi? Ég gæti sumsé ekki fullnægt kynhvöt minni örðuvísi. Ég gæti ekki hugsað um annað því kynhvötin, ekki satt, er ein frumhvata mannsins. Hve lengi gæti ég haldið aftur af mér, ég tala nú ekki um ef ég væri kynlífsfíkill í ofanálag.

Mér finnst þetta ekki abúsrt dæmi en það er kannski einfaldara að skilja þetta með því að hugsa sér kynferðislega heilbrigðan karlmann með mikla kynorku. Hann kaupir Husler, dánlódar myndum af netinu og hann dreymir um að ein þeirra sé komin í fang hans. Reyndar þarf hann ekki að láta sig dreyma. Hann fer einfaldelga út á lífið og finnur sér konu við hæfi, fer með henni heim og sefur hjá henni. Enda ekkert við það að athuga.

En hvað brýst um í kolli barnaníðingsins; hvað sér hann fyrir sér. Já og hverjir eru hans möguleikar til að fá brengluðum og sjúkum hvötum sínum eða fíkn fullnægt. Hann fer í það minnsta ekki á næsta skemmtistað eins og sá kynferðislega heilbrigði. Nei, annaðhvort engist hann af löngun til að fá kynhvöt sinni fullnægt; já gáið að því, hann fær þeim ekki fullnægt á það sem við köllum eðlilegan hátt. Eða hann stenst ekki löngunina; kynhvöt hans tekur af honum öll völd og físnum sínum fær hann eullgnægt nema að brjota af sér.

Ég velti þessu aðeins hér upp til umhugsunar. Ég trúi að okkur sé öllum holt að skoða þessa hluti frá fleiri sjónarhornum en okkar eigin. Jafnvel setja okkur í spor þessarra manna. Þetta er ekki eins einfalt og það sýnist. Ég hef enga trú á að nokkur maður kjósi að vera perri. Þvert á móti vilja allir vera heilbrigðir, stunda það sem kallast eðlilegt og gott kynlíf, vera lausir við óeðlilegar kenndir sem fær menn til að brjóta af sér, hljóta fordæmingu samfélagsins, missa jafnvel fjölskyldu sína og börn. Standa uppi einir og yfirgefnir fyrirlitnir og fordæmdui; meira að segja af eigin meðföngum.

Það fær mig enginn til að trúa að þetta sé val nokkurs manns. Hvað liggur þarna að baki og hvað er til ráða? Þrátt fyrir að allir rétthugsandi menn fyllist viðbjóði, réttlátri reiði og fordæmi gjörðir þessara manna, er það til lítils. Hatur og hefndarþorsti er engum til góðs, hvorki okkur hinum né fórnarlömbunum. Krafa um að lengja dómana, loka þessa menn inni, lengi lengi en ekki lausn.

En hvað svo þegar þeim er sleppt: Dettur einhverjum í hug að þeir hætti að vera perrar og muni aldrei níðast á börnum framar, bara ef þeir fá fimm ára dóm í stað tveggja. Ó nei, á meðan ekkert er að gert og litið á baraníðinga með sínar afbrigðilegu hvatir, rétt eins og ofbelsifulla afbotamenn sem brjótast inn með kúbeini eða lemja menn og annan, ganga þeir enn brotnari út og bíða fyrsta færis sem þeim gefst til að fremja brot sín. Eru þeir skepnur inn að beini eða eru þeir sjúkir fíklar? Ættu þeir þá ekki rétt á læknisþjónustu eins og aðrir sjúklingar eða meðferð eins og fíklar?

Byrjum á réttum enda; á mönnunum sjálfum. Ef hægt er að halda niðri meintum sjúkdómi, fíkn eða hvað það kanna að vera sem þeir eru haldnir, er von til þess að þeir haldi ekki áfram fyrri iðju. Þeir þurfa líka eftirfylgni, þeir eru rót vandans. Lengri dómar bæta ekkert. Það er engra hagur að loka þessa menn inn í fangelsum ár eftir ár þar sem þeir verða fyrir aðkasti og einelti og líf þeirra gert að kláru helvíti. Og gleymum ekki að flestir þessara manna, hafa sjálfir verið misnotaðir á unga aldri.

Í mínum huga er þetta ekki spurning. Umleið og ég gæti drepið þann barnaperra sem níddist á mínum börnum eða barnabörnum, finn ég ekki síður til með þeim. Út úr fangelsum á Íslandi koma fæstir betri menn að lokinni afplánun, enda sáralítið gert til að betrumbæta menn inn á þeim stofnunum. Flestir koma reyndar forhertari eftir gott nám í glæpamennsku og fína skólun þeirra reyndari.

Barnaníðingarnir fá enga slíka skólun, þeir eru lægstir af öllum lágum í fangelsinu. Jú, þeir frömdu hryllilegan glæp gagnvart ungum börnum sem aldrei ná sér til fulls. Þeir afplána og mega þola hræðilegt einelti og fyrirlitningu samfanga sinna. Sjúkir menn sem ég þori að fullyrða að hafa liðið alla æfina fyrir að bera þær kenndir í brjósti að girnast ungar stúlkur. Ég veit að margir hafa spurt sig milljón sinnum; hví er ég ekki eins og aðrir og girnist fullvaxta konur?

Þeir fá sáralitla lækningu eða meðferð. Kerfið okkar býður ekki upp á það. Þeir koma út jafn sjúkir eða jafnvel sjúkari eftir margra ára vist. Niðurlægðir með enn brotnari sjálfsmynd. Fíknin í börn ágerist ef eitthvað er, eða hvað skyldi þeirra sjúki hugur hugsa stöðugt um í fangelsinu Er hægt að ætlast til að fíkill hætti bara að vera fíkill og sjúklingur sjúklingur við það eitt að vera lokaður inni tímabundið?

Til að fyrirbyggja allan misskilning, þá byggjast skoðanir mínar ekki á vanþekkingu þa þessum málum. Af eigin raun þekki ég til enda sjálf fórnarlamb kynferisofbeldis í barnæsku. Ég hef þess vegna forsendu til velta þessu fyrir mér og ég hef ekki nokkra ástæðu til að mæla barnaníðingum bót. En múgsefjun, fordæming, heift og hatur í garð þessrra manna, hefur ekkert bætt. Þurfum við ekki að breyta áherslunum og uppræta þörfina með því stinga niður að rótinni. Á meðan við hödlum áfram að vinna gegn barnaniðingum á þann hátt sem við höfum gertt, fjölgar bórnarlömbunum. Maður kemur í manns stað og áfram rúllar boltinn. Lítum okkur nær og skoðum þessi mál frá öllum hliðum.

Hæstiréttur styttir dóm yfir kynferðisglæpamanni

Glitnir í Noregi lánar þarlendum til íbúðakaupa með 3.75% vöxtum -óverðtryggt

Ég viðraði í pistli í í síðustu viku gígatískan gróða bankanna. Það má koma með ýmsar skyringar á gróðanum, gengismunur hlutabréfakaup - og sölu og guð má vita hvað. En það þarf ekkert að segja mér að þeir hagnist ekki svo um munar á okkur þrælunum sem neydd erum til að skipta við þá.

Lánin sem okkur er gert að taka erumeð 4.5-5% vöxtum og  hvert sinn sem greitt er af því hækkar það. Öngvar fréttir það; við þekkjum það öll sem erum með húsnæðislán hjá okurbönkunum sem eru svo vinsamlegir að lána okkur peninga svo við getum eignast þak yfir göfuðið; sem við reyndar eigum ekkert í þegar upp er staðið; höldum það bara.

Því spyr ég; get ég flogið út til Noregs, talað við bankastjóra í Glitni - Norge og óskað eftir sömu kjörum og þeir bjóða þar. 3.75% óverðtryggt, til að kaupa íbúð hérna heima? "Gjörið þið svo vel, hér er ég með veðbókarvottorð íbúðar á Kvisthaga sem metin er á 30. milljónir, mig vantar 2.7. millj. ísl á sömu kjörum og Norðmenn fá hjá ykkur."

Hvað ætti að vera því til fyrirstöðu? Ef þeir geta lánað Norðmönnum 90% lán með veði í þeirra eignum og þessum kjörum, hví ættu þeir ekki að geta lánað okkur hér líka með veði í íbúðum á Íslandi? Auðvitað borga ég af láninu mínu í norskum krónum! Ekki spurning að þrátt fyrir að gegnið hækki verulega og íslenska krónan lækki get eg ekki tapað á því; þvert á móti grætt, því það þarf að vera meira en lítil hækkun á norsku krónunni til að þetta borgi sig ekki þegar til lengri tíma er litið.

Hví eru bankarnir svona tregir til? Getur verið að gróðinn verði ekki eins svakalega mikill eða hver er raunveruleg ástæða? Við vitum að bankarnir fá þessa peninga sem þeir lána okkur á spottprís. Því hærri upphæðir sem lánuð eru sauðsvörtum almúganum hér heima, þvi meiri vaxtamunur og þar af leiðandi hærri upphæðir og meiri gróði

Þið sérfræðingar, endilega skýrið þetta; er þetta hægt, eða er þetta ekki hægt? Er ástæðan kannski sú að bankarnir hér vilji blóðmjólka okkur; þeir hljóta að missa spón úr sínum aski ef húskaupendur færu í stórum stíl utan til að taka þar hagstæð lán, því ekki tökum við okurlánin þeirra hérna heima á meðan.

Á einver viðhlýtandi skýrngu á hvers vegna þetta er ekki bara einfalt mál að hringja út eða hreinlega fara, nú eða jafnvel tala við Glitnisbankann minn hér og óska eftir svona láni? Það ætti ekki að vera flókið. Hvað með samkeppni á milli þessa banka okkar; á virkilega ekki að fara oní þessi mál, eða eigum við endalaust að láta taka okkur ósmurt í ......ð.? 

Hafliði minn, lestu þetta nú endilega og segðu mér hvað ætti að vera til fyrirstöðu!

Sló á það í huganum að 30. miiljón króna lán með 5% vöxtumí 40 ár gerir í kringum 130. þús meðal greiðslubyrði á mán. og þá á efir að bæta við verðbólgunni. Tæki ég sama lán hjá Glitni í Noregi yrði afborgun á mán vel innan við 90. þús á mán og lánið myndi lækka við fyrstu við fyrstu afborgun. Já og halda áfram að lækka í hvert sinn sem ég greiddi af láninu.  

Gaman væri að þurrka smælið af smettinu af Dönum núna og hirða af þeim Tívolíið!

Þeir mega þakka fyrir það Danirnir að við hirðum ekki af þeim Tívolíið þeirra rétt eins eins og Magasin de Nord og aðrar eignir sem okkar menn hafa keypt og Dönum síður svo sárt; fyrir rétt verð auðvitað. Ætli brosið af smettinu á þeim myndi ekki stirna og verða að grettu; svina eins og hendi væri veifað. Hvað það væri mátulegt á þá bévans montrassana. Það er engin spurning að ég væri snögg að fara af stað ef ég ætti brota brot af öllum aurunum þeirra, Björgólfs, Jóns Ásgeirs eða allra þeirra auðmanna sem hafa svona í og með verið að stríða danskinum og kaupa af þeim þjóðarstoltin þeirra hvert á eftir öðru. Ég hef náttúrulega ekkert við Tívólíið þeirra að gera og langar ekki einu sinni til að eiga það en það væri aðeins fyrir ánægjuna að svekkja þá.

Ég viðurkenni að það fór ógurlega fór í taugarnar á mér að tapa fyrir þeim; það munaði svo litlu að við að við ynnum og kæmust í undanúrslit; yrðum ein af fjórum bestu þjóðum heims í handbolta.  Eða hefðum jafnvel staðið á verðlaunapalli um næstu helgi.

Langt er síðan íslenskt landslið hefur leikið eins vel og þetta lið sem hefur það fram yfir fyrri landslið að botninn dettur ekki svo auðveldlega úr leik þess þegar minnst varir heldur býr liðið yfir þeim styrk að geta unnið upp markamun og hampað sigri í lokinn. Ekki eins og svo oft áður þegar íslensk landslið rokka upp og niður. Gátu að vísu sigrað sterkustu lið á góðum dögum áttu svo til að tapa fyrir miðlungs - og veikum liðum á slæmum dögum. Í jafnvæginu og liðsandanum felst styrkur landsliðsins okkar nú.

Haft er fyrir satt að hrokagikkirnir Danir hafi víst stokkið hæð sína af gleði þegar ljóst var að þeir myndu mæta okkur í fyrsta leiknum í átta liða úrslitunum. Töldu okkur auðvelda bráð. Einmitt fyrir þær sakir hefði verið svo ljúft og skemmtilegt að sigra í þessum leik. Ekki að mér sé illa við Dani, fjarri lagi. Þeir gera góðar bíómyndir og frábæra framhaldsmyndir fyrir sjónvarp. Svo er maturinn þeirra góður og Kaupmannahöfn er ein mín uppáhalds borg. Svo sjarmerandi og vinaleg.

En hroki þeirra í okkar garð fer illilega í taugarnar á mér. Að þeir skuli voga sér að gera lítið úr okkur og hlægja upp í opið geðið á okkur. Plástur á sárin er að þeir fengu sannarlega að finna fyrir því í leiknum og máttu þakka fyrir að vinna. Leikurinn hefði svo sannarlega getað farið á anna veg. Það var ekki þeim að þakka hvernig fór, heldur hrein og klár heppni. Engin furða að maður sé pirraður og ég er víst ekki ein um það eftir þennan leik. En líklega er Tívolíið þeirra ekki arðbær fjárfesting og ekki um það að ræða að Jón Ásgeir, Björgólfur, Pálmi í Feng eða allir hinir margmillarnir hafi minnsta áhuga á að eiga Tívolíið þeirra.

Líklega er sterkari leikur að byggja upp þetta efnilega landslið okkar og vinna að því að koma því á toppinn í heiminum. Já, þannig að það verði á heimsmælikvarða að fjórum árum liðnum. Og það ættum við að geta. Hvað munar Kaupþing banka eða hvað hann heitir núna um að skella liðinu öllu á launaskrá næstu fjögur árin? Þeir aurar væru eins og dropi í hafið og myndi muna þá svo litlu að þeir tækju ekki einu sinni eftir því. Kostnaðurinn yrði varla meiri en brotabrot af öllu því fé sem eytt hefur verið í óskiljanlega nafnabreytingu. Auk þess myndu þeir ná þeim smáaurum margfalt til baka með auglýsingum í tengslum við landsliðið. Svo ekki sé talað um þá velvild og bættu ímynd sem þeir myndu ávinna sér meðal landsmanna. Ekki veitti þeim af enda hugsa landsmenn varla fallega til bankanna eftir nýjustu fregnir af öllum gróðanum sem meðal annars er hýrudregin er af laununum okkar sem þeir "varðveita" fyrir okkur sem þurfum á þjónustu þeirra að halda.

Nú er lag einmitt þegar landsliðið hefur unnið til þeirra feikilegu vinsælda meðal þjóðarinnar, og raun ver vitni. Forráðamenn Kaupþings banka eða einhverra hinna bankanna sem græða yfir hundrað milljónir á degi hverjum ( eða var það samanlagt? ) ættu að sýna manndóm í sér og laga aðeins ímynd sína gagnvart okkur vaxtaþrælunum þeirra. Mér myndi að minnsta kosti ekki þykja eins ægilega sárt að borga yfirdráttarvextina mína og öll hin gjöldin sem þeir leggja á mig ef þeir sýndu þann manndóm í sér í stað þess að bjóða í galaveislur og útbrunna skallapoppara til að skemmta eina kvöldstund.

Geggjaðar tíkur draga dám af eiganda sínum

Hún kom vel við vondan auglýsingin frá SAFT sem sýnd hefur verið í sjónvarpi undanfarna daga. Þessi um drenginn sem kallaði vin sinn fávita og lenti illa í því. Ég þekki það af eigin raun að hafa skrifað tóma tjöru inn á þessa síðu og fengið vondan sting í magann í hvert sinn sem ég hef hugsað til orða minna.

Skrýtið; ég er ekki óvön að skrifa pistla í þau blöð sem ég hef starfað við og man sjaldan eftir að hafa fengið verulega bakþanka. Stundum dálítinn bjánahroll þegar blaðið er komið út og ég les yfir skrif mín, en aldrei hefur neitt valdið mér slíku hugarangri í marga daga eins og skrif mín hér á þessari síðu hafa stundum gert. Jú, jú, ég veit, ég gæti hæglega þurrkað út bullið eftir mig en ég hef frekar kosið að stinga hausnum í sandinn og láta sem ég viti ekki af skömm minni með því að opna alls ekki síðuna.

Þannig hef ég pyntað sjálfa mig í fleiri fleiri daga og tuldrað on'í barm minn: "Þér er þetta mátulegt Bergljót, fljótfærni þín hvatvísi og dómgreindarbrestur á einhverntíma eftir að valda þér verulegum vanda." Eins og það hafi ekki komið fyrir mig. Ó jú! En ég róa mig síðan með því að segja við sjálfa mig: "Já þú ert ekki eins og fólk er flest og vinir þínir vita það. Samt eru þeir vinir þínir. Hinir mega halda það sem þeir vilja."

Ekki nóg með það að ég sé léttgeggjuð, þá eru tíkurnar mínar það líka. Þær taka nefnilega upp á að mjólka hvolpum hvort sem þær hafa gotið þeim eða ekki. Það dugar þeim að önnur eignist hvolpa. Nokkrum dögum síðar eru komin júgur full af mjólk á hina sem leggst hjá móður og hvolpunum og hjálpar til við uppeldið. Þannig er ég með tvær mæður núna sem hugsa saman um sex hvolpa þeirrar yngri eins og meðfylgjandi mynd sýnir. Þriðja tíkin sker sig ekki síður úr, en best að segja ekki frá því hér að sinni.

Svona hefur þetta verið hjá mér í þrjú síðustu got en þegar ég sagði einni hundavinkonu minni fyrir skemmstu frá þessu undri, fannst henni það ekki einkennilegt; eigandinn væri skrýtinn; hvernig ætti annað að vera en hundarnir væru það líka?

Svo má ég til með að láta eina yndislega fljóta með.

Brátt fer að verða "skemmtilega" fundarfrært að nýju á ritstjórn Birtíngs

Illugi Jökulsson minn gamli og góði vinnufélagi, ritstjóri með meiru er mættur til starfa.Það er vinalegt að sjá hans einstöku sænskættuðu bifreið lagt fyrir utan vinnustað minn að nýju. Rauði Volvoinn hans Illuga er ákaflega táknrænn fyrir manninn og það eru líklega komnir ár og dagar sem hann hefur ekið á þessum bíl.

Fyrst man ég eftir honum innar í götunni í húsi Þýsk Íslenska. Þar unnum við bæði hjá Genialoga Islandurum, miklu spútnikfyrirtæki sem fór lóðrétt á hausin eftir árið. Illugi var að skrifa Öldina síðustu, fyrir Jóhann Pál, en ég varð að vinna að bók um ættir manna og skrifa ítarefni um merkismenn og konur sem hægt var að finna heimildir um. Það er svo merkilegt með þessa eðalbifreið að þótt að milljón aðrir bílar séu á planinu, sér maður bara þessa einu bifreið. Það er bara ekki hægt að komast hjá því. Bifreiðin er Illugi holdi klædd, svei mér þá og ég held að alla mína ævi muni ég horfa á Illuga sjálfan þegar ég sé svona bifreið. Hann er hún og hún er hann, svo einfalt er það 

En leiðir okkar Illuga lágu saman á þeim mæta vinnustað.  Við vorum eigi að síður tæplega málkunnug eftir það ár, enda vann hann ekki á staðnum, kom aðeins uppeftir annað slagið. Illugi er heldur ekki sú manngerð sem tekur eftir einhverju sem hann þarf ekki að veita athygli.

Á DV var ekki hjá því komist að kynnast ritstjóra sínum. Það var heldur ekki hjá því komist á endanum en að festa á hann ást. Eins ólíkir þeir Mikael Torfason og hann eru, þá eiga þeir það sameiginlegt að miðaldra blaðakonur, lesist kona festir á þá ævilanga ást sem hvorki tíminn sjálfur ágreiningur né táradalur fær grandað. Og nú er hann kominn til að ritstýra að nýju - því miður bara allt öðru blaði og á allt öðrum forsendum en hér í eina tíð. Ég el þó þá von í brjósti að það fari að vera "skemmtilega" fundafært að nýju. Svo ekki sé talað um þegar fréttastjórinn fyrrverandi og ritsjórinn Reynir kórónar það og mætir á svæðið. Þá verður mér hugsað til stressandi krísufunda eftir hádegi á föstudögum á skrifstofu Illuga, sem voru engu líkir. En alltaf skemmtilegir. Hvernig átti annað eins að vera þegar fjórar manneskjur, eins ólíkar hverjum meðalljóni og hugsast gat, létu gamminn geysa og köstuðu á milli sín hugmyndum sem oftar en ekki varð úr forsíða sem tók öllum öðrum fram.

Siðaskrá DV - Geiri - Ragnheiður - Jakobína og forvitna blaðakonan

 

Denni skrifar færslu um hina nýju siðaskrá DV, sem birt var á heilsíðu í fyrsta tölublaði nýs árs, undir ristsjórn Sigurjóns M. Egilssonar. Við lestur hennar leyna sér ekki fingraför míns gamla ritsjóra, Jónasar Kristjánssonar. Og þar er svo sem fátt nýtt ef litið er til árdaga Fréttablaðsins en hún minnir um margt á þá siðaskrá sem hann samdi fyrir hið nýja fríblað á sínum tíma.

Ég minnist þess að lögð var áhersla á að við færum eftir siðaskrá blaðsins í einu og öllu og tækjum þær reglur sem þar voru settar fram hátíðalega. Sem og við gerðum. Man ég í því sambandi eftir atviki sem olli mér nokkru hugarangri en það var þegar ég ég heimsótti skömmu síðar Íslenskan heimilisiðnað að leita fanga fyrir Heimilisblaðið sem þá kom út vikulega.

Konurnar sem ég ræddi við voru einkar almennilegar og vildu endilega leysa mig út með gjöfum, ef hægt er að kalla þær því nafni. Svo lítilfjörlegt var það að ekki flokkast það undir mútur. Annarsvegar var íslensk grjótvala in í prjónuðum litlum pung, dregnum saman að ofan og penni, merktur Íslenskum heimilisiðnaði. Þegar ég kom upp á blað, helltist yfir mig samviskubit þegar ég áttaði mig á að ég var að brjóta siðareglur blaðsins með því að þiggja þetta lítilræði að gjöf en afþakka það ekki.

Ég var fljót að láta þetta hverfa af skrifborðinu mínu og fór með það heim og gaf það einhverju af fólkinu mínu. Og fann fyrir miklum létti. Var dauðskelkuð um að Jónas tæki eftir þessu og færi að spyrja út í þetta smádót. Sem var náttúrulega tóm paranoja því Jónas gekk alls ekki um sali í þeim tilgangi að nappa mann og annan.

Þannig tókum við á hlutunum í þá daga. Og allar götur síðan á FB gætti ég þess sérstaklega að fara í einu og öllu eftir reglunum. Oft þurftum við mikið að hafa fyrir því, eins og að láta ekki frá okkur viðtöl út úr húsi. Þá fór maður sjálfur með þau tilbúin til viðmælenda og hann fékk að lesa yfir og breyta; en aðeins því sem haft var eftir viðkomandi í beinni ræðu. Á meðan stóð maður yfir viðmælandanum og gætti þess vel og vandlega að hann færi ekki að krukka í það sem frá manni sjálfum kom eða það sem skrifað var í óbeinni ræðu.

Ég minnist á þetta hér vegna þess að Denni birtir bréf frá einhverjum ónefndum. Þar er vakin athygli á að systir mín á DV hafi alls ekki farið að reglum í þessu fyrsta blaði. Ég hef ekki talað við Jakobínu og spurt út í þessar tilteknu fréttir eða viðtöl þar sem hún ræðir að því Denni segir við bróður okkar Ásgeir Þór Davíðsson og systur okkar Ragnheiði.

Nú veit ég ekki hvort Jakobína sem er úrvalsblaðamaður ræddi í eigin persónu við systkini okkar eða fékk einhvern annan blaðamann til að leita upplýsinga hjá þeim sem hún síðar nýtti í sínar greinar. En svo mikið þekki ég Jakobínu að ég veit að hún er samviskan uppmáluð og eins og tvisvar tveir eru fjórir hefði hún aldrei rætt við Ragnheiði og Geira sjáfl, nema vegna þess að hún hefur talið það í lagi. Siðaskrá Jónasar hefur líklega ekki verið birt fyrr en í blaðinu um leið og það kom út; án þess að ég viti það. Líklegra finnst mér að einhver annar maður hafi leitað umsagna hjá þeim Ragnheiði og Ásgeiri Þór og Jakobína fellt inn í sína frétt/grein. 

Þannig unnum við blaðamenn á Frettabl. og DV, fréttir ef hagsmunir voru í húfi. Enda sjálfsagt að fara að reglum. Undanteking á þeirri reglu var innblaðsefni; hreint skemmtiefni.

"Bréfritari" Denna bendir á að síðustu að aðeins hafi vantað mig, stóru systur: "Hún hefur líklega ekki náð í blaðkonuna Bergljótu Davíðsdóttir stóru systir sína sem alltaf lumar á góðum fréttum." Hvað hún hefði svo sem átt að spyrja mig um, veit ég ekki enda er ég bara nobody og lítið spennandi að spyrja mig einhvers.

"Gaman væri Denni minn, að vita frá hverjum hugasemdin eða bréfið barst, viljirðu nefna það svo. Ég er ekki forvitna blaðakonan fyrir ekki neitt og iða í skinninu; ja nema.... já nema... Nei best að segja sem fæst. En svo mikið veit ég að það eru aðeins þeir sem þekkja okkur sem tengja okkur systkinin sama Ekki kannast ég við að nokkur viti um tengsl okkar, nema starfsfólk fjölmiðlanna sjálfra sem við höfum starfað á og það er fjarri lagi að þeir séu margir; kannski örfáir.

 Mér finnst ég samt; svona innst inni, finna lyktina af þessum pistli langar leiðir. Lyktina sem þessi ábyggilegi fréttamaður á fyrrverandi DV skilur eftir sig og angar alla leið hingað austur í Hveragerði. Ekki kæmi mér á óvart að þetta bréfkorn sé runnið undan rifjum góðvinar míns og kollega á DV, nú á Fréttablaðinu. Gæti verið að fyrsti stafurinn í nafninu hans sé JAKOB? Þori þó ekki að fullyrða það, en nokkrir aðrir koma til greina.

Spyr sá sem ekki veit! En til að taka af öll tvímæli er mér slétt sama þó á mig sé minnst; ætti að kitla hégómagirndina í öllum venjulegum nobodyum. En ég hef svo sem aldrei verið venjuleg. Verra finnst mér að fagmennska systur minna Jakobínu skuli dregin í efa. Það á hún sannarlega ekki skilið. Denni minn, þú mátt gjarnan svala forviti minni og upplýsa þetta mál, eða biðja "mannskrattan" að skrifa mér sjálfur.

 

Glæpamenn, perrar og níðingar þessa lands önduðu léttar í byrjun árs og una nú glaðir við sitt

Ekki get ég sagt að ég sakni ársins sem var að ljúka. Skelfilega erfitt og leiðinlegt ár er að baki. Það byrjaði illa með ofsóknunum og múgsefjun sem beindust að okkur vinnufélögum á ónefndu blaði. Og ég skef ekki utan af því; vikan sú um miðbik janúar, var ein sú erfiðasta sem ég hef lifað. Það tók mikið á að vera í hringiðu þeirra átaka.

Aumt var að fylgjast með Þórðargleði kollega okkar; þeim sem komnir voru með glampandi geislabaug um leið og helgislepjan vall út úr þeim skinhelgustu sem nutu þess að æsa upp lýðinn sem brást við af heift. Þar apaði einn eftir öðrum. Menn voru ekki menn með mönnum nema fyllast heilagri vandlætingu; hlaupa til umhugsunarlaust eins og þeir sem hæst höfðu og æða áfram með kyndla og heimta aftöku dómstóls götunnar. Ótrúlegt var að fylgjast með skýrleiksmönnum, vel gefnum og virtum af sínum verkum, breytast í blóðþyrst villidýr.

Minna fór fyrir skýrri hugsun og það var í lagi að meintur barnaníðingur væri hafinn upp til skýjanna. Ekkert skipti máli annað en hengja sendiboða þeirra válegu tíðinda sem flutt voru á síðum þessa skelfilega blaðs, sem átti upptök af öllu illu sem aflaga fór í þessu samfélagi okkar; eða gott sem. Og verstu perrar og níðingar þessa þjóðar vörpuðu öndinni léttar; þeir áttu ekki lengur á hættu að verða nafngreindir í fjölmiðlum þessa lands og gætu því haldið áfram sinni þokkaiðju.

Og það hafa þeir svo sannarlega nýtt sér... Allt í fína, enginn veit hverjir þeir eru. Aðeins að titrings gæti hjá einhverjum þeirra vegna Kompás. En það er lítið að óttast; Kompás er bara einu sinni í viku. Og perrar og níðingar eiga enn hauk í horni meðal skinhelgra fjölmiðlamanna og þeirra háværu vandlætingarradda sem fordæma áfram.

Já, svona viljum við augljóslega hafa þetta áfram og ekki er von til að mikið breytist á þessu herrans ári, 2007 frekar en þeim næstu sem á eftir koma, trúi ég.

Ritstjórar DV á lausu - í boði Stefáns Pálssonar

 "Blaðamannahjörðin hefur meira að segja gert hlé á hver-fer-að-vinna-á-nýja-tímaritinu færslunum sínum..."

Hver annar en Stefán Pálsson hefði getað orðað þetta skemmtilegra? Já og til að gleðja hann blessaðan og í þakklætisskyni fyrir yndislega hnyttinn texta ætla ég einmitt að skrifa færslu um uppáhalds efnið hans hér á Moggabloggi sem hann les af hjartans list á hverjum degi. Í þínu boði Stefán:

Jæja þá eru fréttirnar af DV og öllu makkinu sem þar hefur verið í gangi öllum ljósar. Nokkuð sem maður vissi og annaðhvort mátti ekki segja eða gat sér til og vildi ekki upplýsa. Það er eins og hvert mannsbarn veit ekki hægt að halda fréttum af svona breytingum leyndum lengi. Of margir vita hvað er í gangi og óhjákvæmilegt að eitthvað leki.

Ég get ekki annað en fagnað því að fá DV aftur á hverjum degi og efast ekki um að sme á eftir að gera fína hluti með blaðið. Hann kann til verka og hans sterka hlið er að rífa eitthvað upp úr öldudal og hann er snillingur í að fá fólk til að vinna með sér. Sjálfur er hann ósérhlífinn og kraftmikill og elskar að vera kallinn í brúnni.

En að er enginn án lasta, hvorki ég, Sigurjón, né neinn annar. Út í þá sálma verður ekki farið hér enda alltaf skemmtilegra að horfa á björtu hliðarnar. Ég efast hins vegar ekki um að sme er sjálfum fullkunnugt um hvar hans veiku hliðar liggja og ætti ekki að vera skotaskuld úr að taka sig í gegn.

Mest um vert er þó að kallinn fái góða áhöfn á ritstjórnina og ef honum tekst að manna hana vel og honum ber gæfa til að láta fagmennskuna ráða en ekki blessaðar tilfinningarnar, er mikils að vænta. Þeim feðgum óska ég velfarnaðar en Janus er kominn á heimaslóðir aftur og með honum þekking og reynsla frá fyrri mentorum sem er ekki svo lítils virði þegar af stað er farið.

Ekki er ljóst hvar þeir Óskar og Freyr enda, en ég furða mig á að ekki skuli vera boðið í þá úr öllum áttum. Báðir snillingar á sínu sviði. Freyr ótrúlega klár í framsetningu á efni og hefur auga fyrir smáatriðum auk þess að vera hugmyndaríkur og með með mikla næmni fyrir því sem öðrum er ekki alltaf augljóst.

Óskar er hins vegar fréttahaukur af Guðs náð, með ótrúlega gott auga fyrir vinkli á frétt og framsetningu hennar. Hann er svakalega vel tengdur og hefur þann hæfileika að geta spurt þannig að hann fái svör. Óskar er líka sérlega næmur á að sjá hvar styrkleiki annarra fréttamanna liggur og tekst alltaf að fá það besta út úr fólki enda mjög hvetjandi og uppörvandi. Það er líka gott að vinna undir hans stjórn og hann hefur góðan aga á mannskapanum án þess að þurfa að grípa til þeirra ráða að hækka róminn eða vera á einhvern hátt óægilegur. Hann nær að virkja að besta í manni og gera vinnuna ánægjulega og mikilvæga. Svo er hann eldklár, skrifar góðan texta og er í alla staði frábær fréttastjóri.

Ég trúi ekki öðru en aðrir fjölmiðlar verði á höttunum eftir þeim félögum, nema að menn geri sér alls ekki grein fyrir hve hæfileikamiklir þessir strákar eru. Þeir hafa haldið sig til hlés og forðast að láta bera á sér þvert á það sem aðrir í þeirra stöðum gjarnan gera. Það kann það að koma þeim í koll núna þegar tækifæri gefst til að selja sig dýrt. Með fullri virðingu fyrir Trausta mínum fyrrveransi vinnufélaga og núverandi ritstjóra Blaðsins, held ég að sú staða hefði verið sniðin fyrir Óskar og ar hefði hann sæmt sér vel.

En oflof er háð og best að láta staðar numið: Ætlun mín er alls ekki sú að þessum pistli verði tekið þannig, því það var ekki meininginn. Mér er bara annt um báða þessa stráka sem ég hef unnið með á erfiðum tímum sem tengt hafa menn betur en ella. Vona bara að þeir endi þar sem þeim ber.

------------------------------------------------------- 0 ---------------------------------------------------

 

Og svona í blálokin fyrir þá mjúku; Gná mín er enn ekki komin af stað. Hún er á 62 degi á morgun og ég get ekki ímyndað mér annað en allir þessir hvolpar fari að vilja sjá dagsljósið og hún fari af stað á hverri stundu. Einn sólahringur hjá tík er eins og fimm dagar hjá konu. Og þar hafið þið þann fróðleik. Segið svo að það sé ekki ýmislegt hægt að læra af blogglestri.

 

Hvolpabarna vænst á næstu tveimur sólahringum

 

Gná mín, sem kyssir mig svona ástúðlega á myndinni hér á ofar síðunni og er hér á mynd með þau Erp, Emblu og Freyju úr síðasta goti, á vona á sér núna fyrir áramótin. Hún er á sextugasta degi í dag en tíkur ganga að jafnaði ekki með lengur en 63 daga. Þetta er hennar annað got en síðast átti hún á sextugasta eða sextugasta og fyrsta degi. Ég á því von á allt að sjö litlum hvolpabörnum nú á næstu tveimur sólahringum.

Það tekur á taugarnar að bíða eftir goti því það er ekkert gefið í þessum efnum. Got er áhætta fyrir tíkurnar og maður veit aldrei hve marga hvolpa maður fær á lífi. Og það tekur á að missa hvolpa skal ég segja ykkur. En ég hugsa ekki einu sinni út í þá skelfilegu sorg sem yfir mig legðist ef eitthvað kæmi fyrir Gná mína. Þeir vita hvað ég er að tala um sem þekkja mig. Þannig vonar maður það besta.

Ég fór með Gná í skoðun til dýralæknisins í dag og hún var ekki í vafa um að þetta kæmi hjá henni á næstu tveimur sólahringum. Hún fór líka röntgen til að ég geti verið nokkuð viss um hvers er að vænta. Ég vissi að þeir yrðu margir, gætu orðið fimm eða sex, en ég reiknaði ekki með sjö. Ég mun því tæplega líta upp næstu dagana því það er sko vinna að vera með sjö hvolpa got. Maður vakir nánast út í eitt því þarf ekki mikið út af að bregða ef maður ætlar að halda öllum á lífi.

En þetta skilja kannski þeir einir sem lifa og hrærast í þessu en hinir geta hreint ekki áttað sig á hvað er í gangi. Finnast hundar vera hundar og ekkert annað. Sem þeir vissulega eru, en þeir eru bara svo miklu meira en hundar. Ég ætla ekki einu sinni að reyna að útskýra hve vænt mér þykir um hundana mína. Og má ekki til þess hugsa að eitthvað hendi þá. Því eru krossaðir fingur hér og ég reyni að trúa ekki á fyrirboða en ég skrifaði nafnið hennar Gná í tvígang án G hér í upphafi færslu. Úff... og það fór um mig.

Hélt ég væri ekki lengur forvitin blaðakona heldur, spunameistari og héti, Denna Arnarr, Petra Gunna, Birna eða Sigmör

 

Nei, nei, ég er ekki alveg hætt að blogga, en ég starfa við það að skrifa annað en blogg og fæ greitt fyrir það. Það er því engin spurnin um forgang. Það er líka eins og allt hellist yfir mann sömu dagana. Síðustu daga hef ég sumsé setið við tölvuna, hér heima og í vinnunni og skrifað ... talað, spurt, fengið svör og skrifað enn þá meira.

Á meðan hryn ég niður í heimsóknum, ég sem var komin í sjötta sæti á lista vinsælustu bloggara á Mbl. Dansaði um á forsíðu Moggabloggs kyssti hundinn Gná sem aldrei fyrr. Voða hreykin og upp með mér. Fannst um tíma að ég væri bara nokkurs mikils virði... já, ég væri nú jafnvel ögn skemmtileg stundum og það væru nú kannski einvherjir aðrir en vinir og kollegar sem nenntu að lesa hratið sem upp úr mér hrykki.

Þegar heimsóknir fóru yfir tvö þúsund einn daginn fór ég meira að segja að finna fyrir dálítilli framsóknargæfu, innra með mér. Kannski blóðið hafi varið að renna til skyldunnar?  Því til sönnunar, vissi ég ekki af fyrr en ég var búin að hringja í umhverfisráðuneytið og tala með tungum tveimur við Jónínu Bjartmarz. Gerðist svo djörf að segja henni hvað væru forgangverkefni ráðuneytisins.

Þið sem ekki hafið hugmynd um hvað  það er skal upplýst að það þarf auðvitað að taka rækilega til endurskoðunar lög um dýravernd fá 1700 eða 1800...  Nei það eru kannski ýkjur en frá því snemma á síðustu öld alla vega.

Endaði á að bjóða ráðherranum liðsinni. Hún gæti hæglega tilnefnt mig í væntanlega nefnd. Og við gætum alveg rutt þessu frá fyrir lok vorþings. Háttvirtur ráðherra tók þessu vel og Nína, mín gamla skólasystir bað mig endilega að skrifa rökstuðning og tromma síðan í ráðuneytið með þá sem væru í forsvari þeirra sem ættu hagsmuna að gæta í þessu máli.

Það er því ekki skrýtið þegar ég fylgdist með öllum þessum heimsóknum að mér færi að líða eins og ég héti ekki lengur Bergjót og væri kölluð Begga, væri ekki forvitin blaðakona, heldur orðin spunameistari eða eitthvað enn merkilegra. Kannski héti ég bara, Denna Arnarr, Birna Birnudóttir, Guðmunda, Petrína eða Sigmögur. En það er með velgengnina eins og svo margt annað, hún getur snúist í hönum manns ef maður gáir ekki að sér.

Og á nokkrum dögum er ég komin í hóp aumustu bloggara. Við engan er að sakast nema sjálfa mig, nema vera skyldi Mannlíf og skrattakollinn hann Mikka sem hefur yfir mér forræði. Mannlíf er sem sagt að fara í prentun á miðvikudagsmornun og það var ekki um annað en ræða að hella sér í vinnu, ef maður ætlaði ekki að sitja yfir jólin við skriftir eða með uppsagnabréfið í höndunum. Hvort það hefði ekki verið betra að sjá tölurnar tikka á blogginu og fara upp, upp og upp?

Já, Mikki Torfa, sá kauði hefur ýmislegt á samviskunni, eins og þjóðin náttúrulega vissi hérna um árið.  En ég vissi auðvitað betur, hef vitað lengi og veit enn að samviska hans var ekki svo mikið sem gráföl. Núna hefur hann bætt í hana svörtu kóninn sá, með því að setja mig út af sakramentinu á Moggabloggi. Nú má ég þakka fyrir að fá fimm heimsóknir á dag ef ég verð virkilega dugleg og opna allar þrjár tölvurnar hérna heima, mína í vinnunni og tek um kverkarnar á Magnúsi áður en hann fer í vinnu eða neita að sofa hjá honum þegar hann kemur heim nema að hann opni líka bloggið mitt. 

Nema ég fari að skrifa eins og manneskja þannig að einhver nenni að lesa. Kannski er það heillavænlegast, en ekki fyrr en eftir allt þetta jóla - og áramótavesen.